De linkse puriteinen

De linkse puriteinen

door Klaus Kunze

Bron: http://klauskunze.com/blog/2019/10/27/die-linken-puritaner/

Links is gemuteerd. Toen ik in 1968 op school zat, zeiden ze altijd: "Als je twee keer met dezelfde neukt, hoor je er al bij." De gevestigde orde was de slechterik: oude, repressieve, reactionaire filistijnen, fossielen van het klerikaal-fascistische syndroom van de BRD. En dit moest natuurlijk worden opgeruimd om alle onderdrukten naar het communistische paradijs te leiden.

Vandaag zijn de linkse revolutionairen van weleer zelf de bourgeoisie. Reeds Robert Michels had in 1911 verklaard: In het bezit van de macht voltrekt zich in de revolutionair een gedaanteverandering, aan het eind waarvan hij, zo niet in ideologische legitimiteit, dan toch in substantie, evenveel op de onttroonde gaat lijken als op een haar op een ander.

In mijn jeugd kon een blote boezem in een tijdschrift nog de officier van justitie op de been brengen. Binnenkort is het weer zo ver. Naakte borsten worden beschouwd als "seksistische reclame." Als u op het werk probeert te flirten met een aantrekkelijke vrouwelijke collega, loopt u het risico te worden ontslagen wegens seksueel getinte intimidatie. Twee jaar geleden lagen tegenover mij twee beeldschone vrouwen in het zwembad, en de ene klaagde tegen haar vriendin dat ze zo'n mooie jurk had gekocht, maar: "Denk je dat iemand me ooit een compliment had gegeven?"

Volgens studies ligt de seksuele activiteit van de huidige 15- tot 25-jarigen ver onder de frequentie van vroegere leeftijdsgroepen. Zijn het allemaal gefrustreerde, gespannen types, feministisch onzeker over hun genderrollen, of zijn ze gewoon laf en hebben ze een gebrek aan zelfvertrouwen? Anti-autoritair links begon in 1968 met de belofte van gelukkige seksuele zelfverwerkelijking. Waardoor is links vandaag de dag gemuteerd tot filistijnen?

    Het moderne links, althans het academische deel ervan, lijkt vooral bezig te zijn met de vraag hoe ervoor kan worden gezorgd dat niemand van het juiste, d.w.z. linkse, pad afdwaalt. Al hun energie is erop gericht om ervoor te zorgen dat mensen niet de verkeerde dingen zeggen. Of de verkeerde grappen maken. Of de verkeerde kostuums dragen met Halloween.
    Jan Fleischhauer, FOCUS 10/26/2019

De slogans voor seksuele bevrijding stonden in 1968 onder linkse auspiciën. Seksuele onderdrukking werd immers beschouwd als een teken van een autoritaire, latent fascistoïde persoonlijkheid.

    Links, waar ik mee opgroeide, was trots op zijn rebelsheid en afwijkende geest. Er viel toen al niets te lachen met de zogenaamde K-groepen. Vrome marxisten beschouwen ironie als een teken van decadentie.
    Jan Fleischhauer, FOCUS 10/26/2019

Maar al snel klonken de eerste waarschuwende stemmen op in het linkse kamp zelf. Volgens de SPIEGEL van 17.2.1965 zou een Amerikaanse student hebben toegegeven: "Ik vind het idee van seks uitsluitend voor het genot buitengewoon aantrekkelijk." De - toenmalige - linkse Frank Böckelmann trok in 1971 zijn neus op:

    De meerderheid van de Amerikanen is al niet in staat tot een eenduidig moreel oordeel.
    Frank Böckelmann, De slechte ophanging van de autoritaire persoonlijkheid, 1971 (herdruk 1987), p.61.

De huidige ontwikkeling werd bevorderd door de economische en vervolgens ideologische ineenstorting van het marxisme rond 1989. Volgens de theorieën van het marxisme over de klassenstrijd zou de onderdrukte arbeidersklasse op een dag in opstand komen en het kapitalistische systeem elimineren. Deze profetie is niet uitgekomen. In plaats daarvan desintegreerde de arbeidersklasse vanuit sociologisch oogpunt: voor een overtuigd communist werd het hoog tijd voor een paradigmaverschuiving.

De Engelse publicist Douglas Murray vond de kern van deze paradigmaverschuiving in het werk van de marxisten Ernesto Laclau en Chantal Mouffe. Deze keerden zich af van het "traditionele discours van het marxisme", dat zich had geconcentreerd op de klassenstrijd en de economische tegenstellingen van het kapitalisme. "Maar nu," schrijft Murray, "moet het concept van klassenstrijd herschreven worden, en daarom stellen zij de vraag:"

    In hoeverre is het noodzakelijk geworden het concept van klassenstrijd te wijzigen om nieuwe politieke kwesties - vrouwen, nationale, etnische en seksuele minderheden, anti-nucleaire en institutionele kritiekbewegingen - met een duidelijk anti-kapitalistisch karakter, maar waarvan de identiteit niet op bepaalde klassenbelangen is geconcentreerd, te kunnen behandelen?"
    Laclau / Mouffe, Socialistische strategie: hoe nu verder, in Marxisme vandaag, januari 1981, met een citaat van Murray op. cit. S.79.

Het citaat biedt een sleutel tot het verklaren van de mutatie van links van vrolijke anti-autoritaristen tot verbeten filistijnen. Terwijl het er vroeger om ging de arme, onderdrukte en uitgebuite arbeiders te bevrijden en gelukkig te maken, moesten nu anderen dienen: Diverse minderheden namen de lege plaats in van degenen die bevrijd moesten worden. De marxistische belofte van verlossing is nog steeds geldig, alleen zijn de geadresseerden verwisseld:

    Deze maatschappij is kapitalistisch, maar dat is niet haar enige en doorslaggevende kenmerk; zij is ook seksistisch en patriarchaal, om niet te spreken van racistisch.
    Laclau / Mouffe op. cit.

Daarmee was de draai compleet. Seks werd iets dat gerechtvaardigd moest worden. De nieuwe filistijnen kunnen niet tegen een grapje.

    Omdat theoretisch alles wat zich afspeelt op het terrein tussen man en vrouw storend kan zijn, gaan musea over tot het plaatsen van waarschuwingsborden voor zalen met aanstootgevende afbeeldingen. Studenten krijgen zogeheten "trigger warnings" voordat ze tekstpassages lezen die hen kunnen beschuldigen. Rechts heeft een probleem met vrije, zelfbepaalde seksualiteit, schreef de feministe Margarete Stokowski onlangs. Misschien, zou men kunnen zeggen, maar rechtse mensen hoeven tenminste geen lange contracten te tekenen voor de coïtus om mogelijke rechtszaken te voorkomen als de een of de ander later teleurgesteld wordt.
    Jan Fleischhauer, FOCUS 10/26/2019

Aan de oppervlakte werpen de neo-linkse deugd-zeggers zich op als beschermers van de zogenaamd minderbedeelden. Hierachter zit de oude strategie van het vernietigen van de huidige overheersingsstructuren. Ze noemden dit vroeger een varkenssysteem en zo zien ze dat nog steeds. In het verleden was de sigarenrokende kapitalist de vijand, in 1968 de pre-fascistische reactionair, vandaag de "oude blanke man". De hoofdrolspelers van deze ideologie zijn nu te vinden in universitaire leerstoelen en seminars. Bij nadere beschouwing van hun persoonlijkheid blijken het door de wol geverfde linkse extremisten te zijn. Zoals alle fanatici hebben zij vaak een zwak zelfvertrouwen, maar voelen zij zich groot dat zij mogen sterven voor een grote zaak. Ze zijn geboren vijanden van de vrijheid.

    Wij praten veel over de waarde van vrijheid, maar de waarheid is dat vrijheid voor een angstige natuur eerder een bedreiging dan een belofte is. De keerzijde van de belofte van geluk in de jaren zeventig was dat het de verantwoordelijkheid bij ieder individu legde om geluk te vinden. Zij die eenzaam thuis zaten omdat zij geen aansluiting konden vinden, moesten het zichzelf kwalijk nemen als het wilde leven aan hen voorbijging. De volgende generatie is van deze last bevrijd. De geneugten van zelf-mortificatie zijn voor iedereen toegankelijk. Wie zich aansluit bij de linkse flagellanten hoeft nooit te vrezen dat het betere feest elders plaatsvindt.
    Jan Fleischhauer, FOCUS 10/26/2019

Zij zijn niet alleen georganiseerd in kleine, radicale groepen, maar vormen een personele focus van de partij "de Groenen". Hun geest en aspiraties zijn er altijd op gericht de meerderheid van de samenleving moreel te betuttelen.
 

Elke kleine filistijn maakt

Het leven voor mij een marteling,

omdat hij het alleen maar over moraal heeft.

En wat hij ook denkt en doet

Je kunt in zijn ogen zien

Dat hij niemand gelukkig kan zien

Jeder kleine Spießer macht
Das Leben mir zur Qual,
Denn er spricht nur immer von Moral.
Und was er auch denkt und tut,
Man merkt ihm leider an,
Daß er niemand glücklich sehen kann 
    Zarah Leander 1938

Als een normale man avances maakt naar een normale vrouw op het werk, is hij een seksistische hufter. Maar tegelijkertijd staan de mannen en vrouwen die tot een "seksuele minderheid" behoren en dus ideologisch nodig zijn, onder morele bescherming. Ze mogen in het openbaar met alles wegkomen zonder als "seksistisch" te worden beschouwd.

Voor de neolinkse moralisten geldt de vuistregel: wat leuk is, is verboden. Als zij hun zin krijgen, kan dit leiden tot het einde van de pretmaatschappij.