Robert Steuckers: "Faye verzoende de Jünger broeders"

Robert Steuckers: "Faye verzoende de Jünger broeders"

Ex: https://podcast.jungeuropa.de

Guillaume Faye's novelle Een dag uit het leven van Dimitri Leonidovich Oblomov is het eerste uitgesproken rechtse science fiction verhaal dat in het Duits is gepubliceerd. Martin Lichtmesz, die het boek uit het Frans vertaalde, noemt het een verhaal met een grote aantrekkingskracht, "doordrenkt met zwarte humor". Om meer te weten te komen over deze unieke novelle, haar ontstaansgeschiedenis en haar pittige en door en door vreemde auteur, spraken we met de Belgische publicist Robert Steuckers, die Faye al verschillende decennia kent en zijn politieke werk altijd nauwlettend in de gaten heeft gehouden.

Geachte heer Steuckers, een Belg en een Duitser voeren een interview in het Duits, zonder enige vertaler. Maar als ik het goed heb, had ik u mijn vragen in het Spaans, Frans of Engels kunnen stellen. Hoe komt het dat je zo'n indrukwekkende Europese woordenschat hebt?

Het is niet verwonderlijk, ik ben niet de enige in dit land. Professor David Engels schrijft ook in het Frans en het Duits. Zeker omdat hij uit Eupen komt (vlakbij het drielandenpunt). Een van mijn collega's, de Luikse journalist Lionel Baland, die gespecialiseerd is in non-conformistische populistische partijen en verenigingen, werkt ook met vier talen (Frans, Duits, Nederlands en Engels). Dr. Frank Judo, een goede kennis, sprak in het Duits tijdens een symposium in de Bibliotheek voor Conservatisme. Er zijn talrijke andere voorbeelden. In mijn vriendenkring in Leuven wordt de Duitse taal zeer veel gebruikt en van alle leden wordt zelfs een goede beheersing ervan geëist om te worden toegelaten. Ik ben tenslotte een gediplomeerd vertaler. Je zou dus kunnen zeggen dat er maar twee geluidsverschuivingen tussen ons zijn. Trouwens, ik heb Latijn gestudeerd. De Romaanse talen zijn dus gemakkelijk te leren en te beheersen. Bovendien is mijn vrouw in Madrid geboren (aan de voet van de heuvels waar het Koninklijk Paleis zich bevindt). Dat is natuurlijk ook nuttig.  

Ondanks uw vele journalistieke en politieke activiteiten, gaat het vandaag niet over u. Wij willen het hebben over Guillaume Faye - meer bepaald over zijn novelle Een dag uit het leven van Dimitri Leonidovitsj Oblomov, die onlangs bij ons werd gepubliceerd. Op Twitter reageerde u zeer positief, ronduit euforisch, op de eerste Duitse publicatie. Kunt u ons vertellen waarom?

Faye's grote hoop was dat zijn teksten ooit in het Duits vertaald zouden worden. Dus jij bent degene die deze diepste wens post mortem heeft vervuld. Met deze euforie - zoals u het noemt - gaf ik in feite op plaatsvervangende wijze uitdrukking aan de vreugde die hij zou hebben gevoeld bij het na zo lange tijd verschijnen van dit boek in het Duits. De uitgever Wigbert Grabert heeft in het verleden enkele teksten van Faye laten vertalen, maar helaas niet zijn zo belangrijke werken over economie, seksualiteit, consumptiemaatschappij, moderniteit, die binnen onze kringen echt pionierswerk genoemd moeten worden. Faye probeerde zeer actief te zijn in avant-garde kringen in de jaren '80.

Onlangs vond ik op Facebook een korte vermelding van zijn Parijse "avant-guerre" avonden. Pierre Robin, een makker van toen, is de auteur. Robin beschrijft zeer gedetailleerd wat er werkelijk in Faye's hoofd omging. Hij schrijft bijvoorbeeld treffend dat Faye helemaal niet gefascineerd was door de "New Wave" mode of de muziek ervan, maar hij wist heel goed dat er geen nieuwe politiek kon worden gemaakt zonder een "update" van zijn eigen uitdrukkingsvormen. Faye, zo schrijft Robin in zijn memoires, vond het onmogelijk om het klassieke Grieks-Aristotelische of, sterker nog, het Dionysische wereldbeeld nieuw leven in te blazen; vooral niet met een louter "schoolmeesterachtige" lofzang op het humanisme van de middelbare school, het burgerlijke humanisme. Daarom heeft Faye altijd andere middelen gezocht om aan de moderne malaise te ontsnappen.  

Het is geen geheim dat de novelle eigenlijk "slechts" een literair aanhangsel is van Faye's omvangrijke boek L'Archéofuturisme, waarin hij zijn ideeën over een toekomstige wereld na de "Grote Catastrofe" beschrijft en uitwerkt. Kunt u uiteenzetten wat Faye bedoelt met de term "archéofuturisme" en wat de ideologische kern ervan is?

De novelle maakt eigenlijk al heel duidelijk wat hij daarmee bedoelt. De staatselite of de elite van het keizerrijk, de veelzijdig opgeleide hoofden van de Federatie en uiteindelijk ook de legers zijn futuristisch beïnvloed, maken gebruik van hypermoderne technologieën en gebruiken deze als werktuigen van een schijnbaar onverwoestbare geopolitieke macht. De rest van de bevolking is intussen weer aan de aarde gebonden, agrarisch van aard, en ontwikkelt een eeuwigdurende cultuur die in zekere zin ook "volks" is. Archeofuturisme betekent bij wijze van spreken een archaïsch-agrarisch-ecologisch leven voor de bevolking in het algemeen en een hypertechnisch en futuristisch leven voor de selecte elite.

In die tijd was Faye sterk geïnteresseerd in spoorwegprojecten, met name de Trans-Siberische Baikal-Amurspoorweg, de toenmalige Duitse breedspoorweg, de Gaullistische Aérotrain en soortgelijke Japanse projecten, enz. Daarom brengt Oblomov zijn dag door op een grotendeels ondergrondse trein. De belangrijkste taak van de staat was voor Faye te zorgen voor supersnelle communicatie, net zoals het Romeinse Rijk weg-gebonden en weg-afhankelijk was. Mijn zoon en ik waren verbaasd toen we op een dag merkten dat Faye gretig tijdschriften las over allerlei nieuwe technologieën, waaronder biotechnologie, zoals Science et Avenir, Science & Vie, enz. Hoewel betweters een dergelijk streven als een bevlieging kunnen beschouwen, verschaft het humanisten niettemin een noodzakelijke mentale hygiëne om zich oppervlakkig bezig te houden met revoluties in de natuurwetenschappen en geavanceerde technologieën (zoals nanotechnologie).

Waarom besloot Faye een novelle, een literair werk, aan zijn boek toe te voegen? Om het materiaal samen te vatten? Of is er meer aan de hand - Faye's enthousiasme voor literatuur, bijvoorbeeld?

Faye was, net als Jean Thiriart, niet echt geïnteresseerd in zuivere literatuur. Hij las kruiselings sociologie (Maffesoli, Lipovetsky), filosofie (Heidegger), politieke wetenschappen (Freund), economie (List, Perroux, Grjebine), geschiedenis en geografie. Een uitzondering onder deze twee non-conformistische auteurs was zeker Louis-Ferdinand Céline, voor wie zij beiden veel achting hadden. Het doel van deze kleine maar goed afgeronde novelle was zijn lezers te inspireren met het tweeledige aspect dat inherent is aan het door hem bedachte archaeofuturisme, namelijk de noodzaak om tegelijkertijd hypertechnisch en archaïsch-organisch te denken. Hij betreurde het dat in nieuw-rechtse kringen nooit over dergelijke kwesties werd gesproken of dat deze zelfs werden verworpen. Voor hem was deze negatieve houding tegenover spitstechnologieën of biotechnologieën tekenend voor een apolitieke, contemplatieve, museale zienswijze, die hij ook zeer duidelijk en uitvoerig uiteenzet in de kern van zijn boek L'Archéofuturisme.

Hij wilde een sciencefictionwereld scheppen om de literatoren (zoals Thiriart het spottend uitdrukte!) van Nieuw Rechts ertoe te brengen zich eindelijk te interesseren voor onderwerpen die geschikt zijn voor de toekomst. Dit geldt uiteraard ook voor de biotechnologie, die zijn oude Italiaanse vriend en jurist Stefano Sutti Vaj overigens als onderwerp voor een van zijn boeken heeft gekozen. Faye's futurisme moet samen met Sutti's "biotechnologisme" worden gezien. Maar beide benaderingen zijn helaas onopgemerkt gebleven in nieuw-rechtse kringen.       

Zijn literair enthousiasme blijkt ook uit de opstelling van het "vervolgboek" L'Archéofuturisme V2.0: Nouvelles Cataclysmiques, een uitsluitend uit korte verhalen bestaande bundel, waarin het archeofuturisme opnieuw in de schijnwerpers wordt gezet. Maar al in 1985 werkte Faye als auteur mee aan het stripverhaal Avant-Guerre, waarin veel motieven van zijn latere novellen, zoals de "Eurosiberische Federatie", terug te vinden zijn. Heeft Faye in zekere zin een groot verhaal bedacht, een eigen wereld, die hij in de loop der jaren heeft uitgewerkt en voortgezet?

Ja, dat klopt. Hij heeft altijd belangstelling gehad voor de ruimtevaart en voor het Europese Ariane-project. Dit enthousiasme was ook het resultaat van een kinderlijke en puberale voorliefde voor Belgische strips, of liever, graphic novels, zoals de Engelsen vandaag zeggen. Twee series waren bepalend voor Faye's levenslange neiging om in wetenschappelijk-technologische, d.w.z. futuristische, termen te denken. Een daarvan is de serie Robbedoes & Kwabbernoot van Franquin, waarin twee wetenschappers met elkaar wedijveren: de ene is Zorglub, die verbazingwekkende vliegmachines ontwerpt en bouwt en vervolgens honderden raketten naar de maan stuurt om reclame te maken voor Coca-Cola; de andere is Pacôme, graaf de Champignac, die chemicus is en verbazingwekkende organische wapens uit schimmels ontwikkelt, zoals "Metamol", dat alle metalen zacht en vloeibaar maakt.

De "Metamol" vernietigt een Zuid-Amerikaans leger en Chinese tanks, Zorglub's basis in de jungles van Amazonia wordt vernietigd met handgranaten die een omnivoor paddestoelenextract bevatten, waardoor alle menselijke constructies letterlijk oplossen. Verderop in de Blake en Mortimer serie van Edgard P. Jacobs vindt men een beeldroman waarin een rijk van Atlantis zich onderzees in het midden van de Atlantische Oceaan bevindt, vlak onder de Azoren. Dit onderzeese rijk wordt zachtjes geleid door een oude eerbiedwaardige basileus, maar tegelijkertijd bedreigd door opgehitste barbaren. De barbaren zegevieren en vernietigen de beschermende dijken, waardoor de Platonische modelpolis onder water loopt. Maar de Atlantiërs en hun leider Basileus zijn in staat onze Aarde tijdig te verlaten aan boord van honderden sterrenschepen om een toekomst op een andere planeet te creëren.

Daarnaast was Faye ook gefascineerd door Jacobs getekende vliegtuigen die in de Black en Mortimer-trilogie Le Secret de l'Espadon voorkwamen, zoals de "Rode Vleugel" van de gemene Kolonel Olrik en de "Espadon" van zijn Engelse tegenstander. Deze laatste is duidelijk de inspiratiebron voor Faye's "Squaline" jets. 

Bovendien heeft hij met grote aandacht de twee graphic novellas uit de Kuifje-reeks gevolgd, waarin Kuifje en kapitein Haddock in een V2-achtige raket naar de maan vliegen. Hij was ook geïnteresseerd in de ultrasone wapens van professor Baldwin Bienlein/Prof. Zonnebloem (Tryphon Tournesol in het Frans) in De zaak Zonnebloem. Enzovoort, enzovoort.

Faye's fascinatie voor futuristische technologieën, ruimtevaart en biowapens komt zeker voort uit zijn grondige kennis van de Belgische stripverhalen van Franquin, Jacobs en Hergé. Hij was niet de enige op de Franse scène: muzikant en cartoonist Jack Marchal, die het ras van zwarte neo-fascistische ratten uitvond (denk aan het GUD-symbool!), liet zich duidelijk en bewust inspireren door de boosaardige ratten van Waalsgezinde Raymond Macherot. Dan waren er zijn vriend, de schilder Olivier Carré, en zijn kennis Grégory Pons. Ook zij waren "Kuifje-fielen" (= "Kuifje-freaks"), zoals ook nu nog de Geneefse advocaat Pascal Junod (hyperactief in Zwitserland) en ikzelf. Toegegeven, deze invloed is niet voelbaar in de Duitstalige wereld. Maar ik denk dat hij het geweldig zou hebben gevonden als cartoonisten zijn thema's hadden opgepakt om nieuwe series te lanceren.     

Hand op het hart: hoeveel science fiction zit er in Een dag uit het leven van Dimitri Leonidovich Oblomov en Faye's andere novellen? Hoe dan ook, de auteur beweert dat het een zeer realistische toekomstvisie is....

Faye droomde van een "Eurorussisch" partnerschap, waarbij de grote afstanden tussen Bretagne, dat hij aanbad omdat zijn beste vriend, de Bretonse cultuurnationalist Yann-Ber Tillenon, hem de bretonniteit had bijgebracht en altijd zijn trouwste medestander was gebleven, en Oost-Siberië, zeg Kamtsjatka, overbrugd zouden worden door supersnelle communicatiemiddelen. In de korte novelle is zo'n "federatie" een realiteit geworden. En zoals ik al eerder zei, de elite is high-tech en futuristisch van aard omdat de mensen agrarisch lijken en hun oude Keltische, Germaanse of Slavische wortels in leven houden. In feite verzoent hij hier twee totaal verschillende oriëntaties in respectievelijk het conservatief-revolutionaire en het nationaal-revolutionaire kamp, d.w.z. hij lost de tegenstelling op tussen de arbeiderswereld van Ernst Jünger en het anti-technicisme van Friedrich Georg Jünger.

Met L'Archéofuturisme vierde Faye in 1998 zijn journalistieke comeback, nadat hij vele jaren als "apolitiek" radiopresentator had gewerkt en zich in zekere zin van de politiek had afgekeerd. Voordien had hij zich rond Alain de Benoist uit de Nouvelle Droite losgemaakt of was hij daar ruw uit verwijderd. Je had een soortgelijke ervaring. Hadden jullie toen contact? Hoe beoordeelt u de comeback van Faye, vooral tegen de achtergrond van zo'n archeofuturistische utopie? En hoe zou je Faye karakteriseren in die tijd?

Het duurde ongeveer acht maanden, tussen de zomer van 1986 en maart 1987, voordat hij definitief brak met Alain de Benoist. De zomeruniversiteit van 1986 was in dit opzicht een fiasco. Hij had zijn ongenoegen duidelijk geuit ter gelegenheid van het jaarlijks symposium in november 1986.  

Hij publiceerde zijn openbare afscheidsbrief - in zeer verzoenende bewoordingen - in mei 1987. Ik heb de Duitse versie ervan zelf geredigeerd; zij verscheen in het tijdschrift DESG-Inform uit Hamburg. In die tijd kon ik, dankzij de steun van Jean van der Taelen en Guibert de Villenfagne de Sorinnes, geen deel gaan uitmaken van de Parijse club. Jean-Marie Simar uit Luik had drie pamfletten van Faye uitgegeven met zeer weinig financiële middelen: Europe et Modernité (ongetwijfeld het meest diepzinnige essay dat hij ooit schreef), Petit Lexique du Partisan européen (eerste opzet van What We Are Fighting For), en L'Occident comme déclin (een uitstekend essay dat helaas nooit is vertaald, zelfs niet in het Engels).

Na de rel wilde ik natuurlijk niet mijn oude vriend Faye excommuniceren. Wij ontmoetten elkaar in augustus 1987 in Zwitserland, waar Pascal Junod, die nog geen advocaat was, een pan-Europees festival had georganiseerd. Faye deelde er zijn afscheidsbrief uit en ontmoette er veel vrienden die uit alle delen van Frankrijk waren gekomen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem in september in het Métropole Hotel in Brussel uit te nodigen voor de presentatie van een boek (La soft-idéologie) en een thema dat hij samen met de beroemde Franse strateeg en media-analist François-Bernard Huyghe had geschreven. Faye onderhield contacten in de hoogste academische kringen in die tijd. Zijn lezing over "zachte ideologie" was de laatste die hij gaf voor een nieuw rechts publiek. Daarna verdween hij voor mij spoorloos in het labyrint van de alternatieve media.

Zijn comeback was discreet maar, zoals gewoonlijk, vakkundig uitgevoerd. Hij gaf een interview aan de redactie van het toen nog jonge tijdschrift Réfléchir & Agir (dat u nu in alle kiosken in Frankrijk kunt kopen). Het hoofdonderwerp van het gesprek was een uiteenzetting van de nieuwe hedendaagse muziekstromingen, die een verpletterend effect op de maatschappij en de politiek zouden hebben, indien zij tegelijkertijd ook door een ideologische elite in die richting zouden worden gestuurd. Op die manier kan een alternatieve wereld worden gecreëerd.

Een wederzijdse vriend, die Réfléchir & Agir verdeelde, organiseerde een ontmoeting in Brussel, omdat Faye mij opnieuw wenste te zien voordat hij opnieuw publiekelijk op de scène zou verschijnen. En op een dag, in het voorjaar van 1998, Faye belde aan. Natuurlijk was hij wat ouder geworden, want het leven in de wereld van de "showbizz" was niet bepaald kalm en sober. Dat heeft natuurlijk zijn sporen nagelaten. Maar wij begonnen het gesprek alsof de laatste bijeenkomst van zijn groep "Etudes & Recherches" slechts een week tevoren had plaatsgevonden. Hij had nog steeds een opgewekt humeur en een waakzame geest. Hij zette zijn concept van het archeofuturisme uiteen en kondigde voor onze vergadering de verschijning van zijn boek aan. Enkele leden van de Hamburgse "Synergon" sectie en Dr. Tomislav Sunic waren aanwezig. Een onvergetelijke dag.

Trefwoord "Eurosiberische Federatie": In zijn novelle neemt Faye een standpunt in dat in strijd is met het "Eurazië-concept" van Alexander Dugin - hij pleit namelijk voor een "Eurosiberië" dat alleen de "Europese" delen van Rusland omvat. Hoe beoordeelt u dit standpunt vandaag - ook tegen de achtergrond van de vroegere geschillen in Frans Nieuw Rechts over deze kwestie ?

Welnu, ik denk dat men de verschillen tussen "Eurazië" en "Eurosiberië" niet al te serieus moet nemen. Dugin is consequenter, hij is echt ingebed in de Russische geschiedenis. Dugin slaat ook de geschiedenis van de Sovjet Unie niet zomaar over. Faye, ondertussen, ontwikkelt eigenlijk een uitgebreid Gaullistisch of Thiriartistisch perspectief, in de hoop een intercontinentaal metropolitaan gebied te scheppen dat zelfvoorzienend genoeg zou kunnen zijn om andere imperiale metropolitane gebieden te weerstaan. Faye is hier volledig een discipel van Friedrich List en van François Perroux, die plannen hadden geschetst om het Latijns-Amerikaanse continent een grootschalige samenhang te geven, zodat het het imperialisme van Washington het hoofd zou kunnen bieden.

Voor Faye, Thiriart of Perroux zijn de afzonderlijke staten van Europa te klein en is Europa als geheel niet zelfvoorzienend genoeg om op lange termijn te overleven. Rusland van zijn kant is te dunbevolkt om voldoende demografisch gewicht te hebben. In Moskou en in Dendermonde (een Vlaamse stad in de buurt van Brussel) had Faye interessante gesprekken met de "neo-Russische" ideoloog, Hispanist en kunsthistoricus Pavel Tulaev. Tulaev uitte kritiek op de term "Eurosiberië" omdat Siberië nooit een voorwerp van geschiedenis is geweest en dat in de Siberische regio alleen Rusland een voorwerp van geschiedenis was en is, sinds het Mongoolse Rijk van Genghis Khan en zijn opvolgers onherroepelijk is vervaagd. Daarom spraken Tulajev en de Vlaamse activist Kris Roman eerder van "Euro-Rus".

Hier is natuurlijk een verschil tussen dit zuiver Russisch-Europese perspectief en het, in zekere zin, eveneens Turksgezinde perspectief dat eigen is aan Dugin. Faye is altijd een voorstander geweest van een Europees-Russische alliantie, zoals blijkt uit talrijke teksten die ik voor de Euro-Synergies website heb gemaakt. Geschillen binnen Frans Nieuw Rechts zijn in dit opzicht eigenlijk zeldzaam. Iedereen is nogal pro-Russisch, hoewel sommigen Oekraïens rechts steunen.

De VS, aan de andere kant, komt er niet goed vanaf in zijn novelle. Later koos hij echter partij voor Israël en postuleerde hij een beeld van de islam naar het voorbeeld van de sterk neoconservatieve Contra-Jihad-beweging. Hoe kan deze verandering worden verklaard? En, met alle respect, moet het politiek serieus genomen worden?

Met andere waarnemers van de Amerikaanse samenleving, zoals James Howard Kunstler, deelde Faye de overtuiging dat de razernij die aan de basis ligt van de waanzinnige dynamiek van de Amerikaanse samenleving, op lange termijn geen stand kan houden. Toch worden de Verenigde Staten gekenmerkt door een verlammende liberale ideologie, een onrealistisch of onwetenschappelijk bijbelgeloof, en een agressief moralisme. Dit zijn geen echte politieke stichtingen zoals gedefinieerd door Carl Schmitt en Julien Freund. Zonder zulke fundamenten kan een rijk niet standhouden. Het is gedoemd te vergaan.

In een fictief toekomstig superrijk als Faye's "federatie" worden de Verenigde Staten dus gemarginaliseerd in de machtspolitiek omdat zij, in tegenstelling tot Antaios in de Griekse mythologie, geen kracht kunnen putten uit tellurisch contact met de eigen bodem. De toekomst, zo betoogt hij, behoort toe aan aardgebonden rijken die een toekomst ("futurum") bouwen uit de krachten van hun arkhè.

De "Federatie" en ook China en India vertegenwoordigen elk zo'n aards rijk. Het Indiase meisje dat met Oblomov meereist, behoort tot een rijk dat op Vedische grondslagen is gestoeld. Ze reist naar een ander traditioneel rijk, China.

Faye was de hartstochtelijke voorstander van Europees-Arabische anti-imperialistische samenwerking in de jaren tachtig. Een Euro-Arabisch colloquium van die strekking werd gehouden aan de universiteit van Bergen (Henegouwen), waaraan Siegfried Bublies en Karl Höffkes van Duitse zijde deelnamen (ik was tolk). Maar sindsdien hebben salafistische en Saoedische wahhabi-kringen het hele Arabische toneel veranderd. Het salafisme en het wahhabisme zijn evenzeer instrumenten van het VS-imperialisme als het zionisme. Het salafisme heeft Algerije zwaar getroffen en later Egypte gedestabiliseerd en Syrië in zijn huidige droevige toestand gemanoeuvreerd. Iedereen weet nu dat Brzezinski de Afghaanse Mujahiddin liet steunen met Stinger wapens en Bin Laden als Saoedische huurling tegen de Sovjets de Hindu Kush in stuurde. De situatie is niet meer zo rechtlijnig als in de jaren tachtig.

Tussen 2000 en 2004 was Faye bevriend met de geopoliticus Alexandre del Valle, die toen aan het hoofd stond van een pro-zionistische oriëntatie. Daarom zijn de meeste waarnemers van Nieuw Rechts van mening dat hij een radicale pro-zionistische wending heeft genomen. In feite, vooral in zijn boek La nouvelle question juive, oververhitte hij, om zo te zeggen. De stellingen van Del Valle hebben inmiddels ruime weerklank gevonden in de Franse en Italiaanse debatten, waar hij de Moslimbroederschap nu als de veroorzaker van de chaos in de Arabische wereld beschouwt. Del Valle begon zijn carrière met het suggereren van een clandestiene alliantie tussen Islamitische fundamentalisten en Amerikaanse neo-conservatieve "haviken". Zijn analyse van de situatie in Syrië is even accuraat. Maar wat hij misschien niet wil (of mag) zeggen is dat het zionisme ook een soort instrument is van het VS-imperialisme. Immers, de Baathisten van Syrië, de Russen, de Chinezen en de Sjiieten uit Iran of Libanon vormen nu in zekere zin ook een "contra-jihad" alliantie. Zonder Salafisten, Wahhabis of Zionisten.

Guillaume Faye is in 2019 overleden. Je kende hem al tientallen jaren. Wat voor iemand was hij? Welke boeken las hij privé en welke anekdotes kunt u met ons delen?

Ik ontmoette Faye in Lille in het begin van 1976. Als persoon, was hij altijd vriendelijk en welwillend, nooit agressief. Als iemand hem nieuwe perspectieven bood, luisterde hij altijd aandachtig. Faye studeerde aan een Jezuïtische middelbare school in Angoulême, waar hij een sterke Grieks-Latijnse opleiding kreeg. Zijn opvoeding in de klassieke cultuur was verbluffend. Plato en Aristoteles had hij gelezen en geïnternaliseerd. Later, toen hij in Parijs studeerde en betrokken raakte bij de studiegroepen over Vilfredo Pareto en Oswald Spengler, las hij vooral Vilfredo Pareto, Bertrand de Jouvenel, Julien Freund, Carl Schmitt, en Raymond Ruyer. Later ontdekte hij de eerste geschriften van Michel Maffesoli. Zijn onderzoek was door en door politiek, zuiver politiek in de edele zin van het woord.

Anekdotes in overvloed. Ik noem er hier slechts één. Onmiddellijk na zijn comeback, tijdens de zomeruniversiteit van 1998 in Trentino, kwam hij even te laat voor een seminar over het werk van Bertrand de Jouvenel. De jonge spreker legde zeer gedetailleerd de termen uit die Jouvenel in zijn talrijke boeken had bedacht. Het was een beetje gênant. Faye zei toen plotseling: "Wacht eens even, ik heb in 1967 bij Jouvenel gestudeerd. Dat is hoe hij die termen uitlegde..." En hij begon de lessen van Jouvenel op voorbeeldige wijze te herhalen, alsof hij ze net de avond tevoren had gehoord. Hij was nog in staat de "kunst van het geheugen" te beoefenen, dat wil zeggen een methode te gebruiken die in Europa tot in de 18e eeuw werd gebruikt om lezingen te houden. Hij krabbelde een paar sleutelwoorden en pijlen op een klein stukje papier, bedacht zo een "pad", en kon dan gewoon twee uur lang praten zonder pauze. Zo bereidde hij in Brussel een lezing voor over zijn boek La convergence des catastrophes. Ik was verbaasd en bewonderde hem des te meer.  

Tot slot, mijnheer Steuckers, met welke projecten en ideeën bent u momenteel bezig?

Ten eerste, volhouden. Ik wil het tempo aanhouden waarmee ik momenteel de verschillende websites en accounts organiseer. Ten tweede, ik wil mijn archief in boeken uitgeven. Er is daar veel werk te doen. Ten derde wil ik door Europa reizen om mensen te ontmoeten die net zo ijverig werken en dezelfde wereldvisie delen.

Het interview werd afgenomen door Philip Stein.

Een boek vol anekdotes. Verkrijgbaar bij "éditions du Lore", evenals "La nouvelle question juive", "Sexe et dévoiement" en "Archéofuturisme V2.0":
http://www.ladiffusiondulore.fr