De conservatieve contrarevolutie

De conservatieve contrarevolutie

door Klaus Kunze

Bron: http://klauskunze.com/blog/2020/05/25/die-konservative-gegenrevolution/

We beleven een cultuuroorlog van termen. Twee tegengestelde milieus strijden om de macht van de definitie, om de macht over onze woorden, onze begrippen, ons denken. Zij die hun ideeën niet meer mogen uiten, hun denken wordt niet meer begrepen door het publiek.

Het cultureel marxistische linkse kamp heeft zich de massamedia toegeëigend, vooral de publieke media.  Elke partijpolitieke segregatie van linkse origine wordt daar gretig opgepikt en verspreid, bijvoorbeeld uitdrukkingen als justitiekloof, nieuwe armoede of klimaatontkenners.  Linkse politicologen zijn doorgedrongen tot het hart van de democratie, de grondwettelijke bescherming. Termen als Umvolkung of bevolkingsuitwisseling staan onder verdenking.

Woorden en concepten beschrijven hoe een persoon de werkelijkheid ervaart. De meerderheid van het bourgeois-conservatieve kamp is onwetend of verbaasd. Zij laat zich het ene begrip na het andere ontnemen en daarmee ook haar aanspraak om de maatschappelijke werkelijkheid vorm te geven. Een term wordt weggenomen door taboe. Het kan op vele niveaus worden bereikt.
 

Wie zijn woorden en begrippen niet meer mag uitspreken, zijn denken ledigt zich. Hij is geketend aan de verbale specificaties van zijn controleurs.
Het fantastische schilderij van Alen Kopera (2017) kan worden opgevat als een allegorie voor het feit dat onze vrijheid van meningsuiting steeds meer wordt ingeperkt.

De term asieltoerisme, bedacht in de CSU, beschrijft een specifieke waarneming. Het zet een specifieke gebeurtenis in een notendop. De achterliggende gedachte wordt aangevallen door eerst in de media tegen de term te ageren. Later wordt het een "taboe-woord" verklaard en uiteindelijk taboe gemaakt. Zij die het nog gebruiken plaatsen zichzelf aan de "sociale zijlijn". Het is de keerzijde van dezelfde eervolle samenleving die in 1968 haar opmars door de democratische instellingen was begonnen, nu in de bestuurszetels zetelt en even intolerant is als elke intellectuele totalitaire beweging voor haar.

De ultima ratio van taboe is het strafrecht. Wie bijvoorbeeld de nationale economie vergelijkt met een organisme en het woord Sozialschmarotzer gebruikt voor een bevolkingsgroep die in Duitsland woont, kan worden beschuldigd van Volksverhetzung.

De neomarxistische linkerzijde was er snel bij om de term te gebruiken...

    De neo-marxistische linkerzijde vertrouwde al snel op de "verkeerde toe-eigening" en herinterpretatie van termen, om een nieuwe kijk op de sociale contexten tot stand te brengen door het moment van vervreemding dat aldus werd teweeggebracht. De anti-autoritaire vleugel van de SDS gebruikte het in 1966 in de postercampagne "Erhard en de Bonn-partijen steunen moord". Hij bracht het begrip strafrecht over op overheidsoptreden, wat zowel het publiek als de SDS ophitste.
    Anonymus, Magie der Träume. Was die 68-er Bewegung heute bedeutet, taz 5.4.2018.

Culturele Revolutie ...

Woorden, ideeën, gebeurtenissen en instellingen werden "door links in hun revolutionaire betekenis hergebruikt". Door dit te doen, handelden zij in goede socialistische traditie. Stalin had het opgericht en imiteerde Hitler. In een persvoorschrift van 22.10.1936 verklaarde het Reichspropagandaministerie:

    "Het moet steeds weer worden vastgesteld dat er in de Duitse pers nog steeds berichten en beschrijvingen verschijnen die bijna druipen van een suïcidale objectiviteit en op geen enkele manier kunnen worden gerechtvaardigd. Men wil geen krantenontwerp in de oude liberalistische zin, maar men wil dat elke krant in overeenstemming wordt gebracht met de beginselen van het nationaal-socialistische staatsbestel. Zo is het onverdraaglijk wanneer Sovjet-grootheden die Joden zijn, arbeiders worden genoemd."[1]

De term Arbeiter wekte in feite een positieve associatie op, omdat de nationaal-socialistische Duitse Arbeiderspartij zichzelf uitdrukkelijk als een partij van arbeiders beschouwde. Onder geen beding mochten zij geassocieerd worden met iets negatiefs; Arbeiter was heilig, en Joden zo noemen was taboe.

Zoals George Orwell erkende, is het altijd een kwestie van het veranderen van de associaties die bij het horen van een woord worden opgeroepen. Veel conventionele woorden en termen zijn "onmerkbaar veranderd" in hun betekenis en context door een soort door de staat gecontroleerde "neo-speak," waarbij zij "de meeste associaties van het denken verloren die er anders aan verbonden waren."[2]

Links-extremisme is zich altijd bewust gebleven van deze verbanden:

    Zoals Ludwig Wittgenstein ons leert, zijn woorden geen vensters op de wereld, maar woorden construeren de wereld, zij structureren onze gevoelens, onze zintuigen, onze perceptie van onszelf en anderen. "Want hoe wij spreken bepaalt wie wij zijn," merkt Robert Habeck op in zijn essay 'Who We Might Be', dat het lezen meer dan waard is. In de politiek volgt actie op taal.[3]
    Bruno Heidlberger, Konservative Kulturkritik und die Politik der Spaltung. Über Hypermoral und sprachliche Verwirrspiele. 18.2.2020.
 

Haar heerschappij berust dus hoofdzakelijk op haar macht over de massamedia. In hen hebben de systeemveranderaars van 1968 hun El Dorado gevonden. Zij worden bijvoorbeeld geadviseerd door Elisabeth Wehling, die in 2017 voor de ARD een handleiding voor framing heeft geschreven. Een van Wehling's belangrijkste studiegebieden als taalkundige en socioloog was de Nazi propaganda. Ze heeft er veel van geleerd. Het gaat allemaal om het subliminaal beïnvloeden van de massa. Zij moeten in hun denken en voelen strak op socialistische koers worden gebracht.

De ARD-adviseur denkt collectivistisch. Terwijl een liberaal zou zuchten bij het betalen van belastingen aan de staat, denkt Wehling vanuit het collectief. Zij beveelt aan niet langer te spreken over "belasting betalen" aan de staat, maar over "bijdragen leveren". Het verwijst immers altijd naar "een collectief", naar het collectief "bijdragen tot iets". De

    "Semantiek van het door loon gewekte kader impliceert geen collectieve onderneming, maar gewoon een transactie tussen koper en verkoper. Het kader impliceert geen gemeenschap en verbondenheid, noch een collectief doel van actie. Als we dit concept nu toepassen op de staat, lijkt het een entiteit die losstaat van de burgers."
    Elisabeth Wehling, Politisches Framing, Wie eine Nation sich ihr Denken einredet – und daraus Politik macht, 2018, S.105, 107.

Het "collectieve doel van actie" wordt verborgen.[4]

... en contrarevolutie

Uitgerekend oude-68-linksen als Heidlberger, die zelf traditionele waarden en concepten hadden omgebogen, zeuren nu over conservatieven die hun methoden hebben gekopieerd en tegen hen hebben gekeerd. De culturele revolutie van '68 had een cultureel marxistische herformulering van alle concepten in gang gezet. De conservatieve contrarevolutie die al aan de gang is, pakt het van hen af. Heidlberger polemiseert tevergeefs tegen termen die door conservatieven worden gebruikt:

    Oneerlijke politiek begint altijd met taal. Dan verandert het in propaganda. Het werkt als een vreemde invasie, kruipt in onze geest, onze gesprekken, onze gedachten, vernietigt hun helderheid. Vaak is het een vaak gehoord verhaal dat schijnbaar betekenis geeft aan de feiten, bijvoorbeeld de verhalen van de "dood van het volk", "immigratie" in de sociale systemen, de "onrechtvaardige staat", van "klimaatreligie", "groene prohibitionistische partij", "eco-fascisme", het "links-rood-groen-gevlekte 68er Duitsland" of "hyper-moraliteit".  Bruno Heidlberger, op de site aangegeven.

Ja, Alt68-ers zijn goed vertrouwd met propagandataal die in de geest kruipt: zij hebben het misschien niet uitgevonden, maar zij hebben het overgenomen. Tegenover de opvatting van democratie in de basiswet hadden de 68ers de socialistische, collectivistische erfenis van Marx, Engels, Lenin, Stalin en Mao gesteld. Zij begrepen de fundamentele waarden van vrijheid en democratie alleen binnen het kader van hun ideologie. Zij beschouwden onze democratie als een kapitalistisch-fascistisch syndroom. Daarom handelden ze volgens het motto:

    "Elke strategie om een heersysteem te overwinnen moet beginnen met het delegitimiseren ervan. Het belangrijkste wapen is het doorbreken van taboes. Het is de eerste stap naar de noodzakelijke herwaardering van waarden. Dit begint met het opzettelijk belachelijk maken van de tegengestelde ideologieën, voor zover deze niet kunnen worden toegeëigend en omgedraaid, zoals het beginsel van de democratie".
    Klaus Kunze, Wege aus der Systemkrise, in: Andreas Molau, Opposition für Deutschland, 1995, 202 ff. (216).

Dit is wat Willy Brandt, die tot kanselier werd verkozen, bedoelde met zijn uitspraak dat de democratie nu pas echt begint. Sindsdien heeft een rabiaat verdedigd links conformisme en egalitarisme de plaats ingenomen van de vroegere intellectuele vrijheid. Met collectivistisch moralisme worden de bastions van de oude 68ers en hun epigonen, die tot rang en waardigheid zijn opgeklommen, verdedigd.

De toe-eigening van begrippen door de 68 culturele revolutie en het moralistische misbruik ervan behoren tot de geraffineerde overheersingstechnieken van het socialisme sinds de revolutie van 1789 en de Oktoberrevolutie van 1917. Men kan er alleen met verbale subversie tegen optreden. Dit is een verdedigingswapen in de culturele strijd die het links-extremisme al 50 jaar voert tegen de burgerlijke maatschappij en haar conservatieve denkers.

Hun taak is een intellectueel tegenontwerp dat de oude begrippen in hun oorspronkelijke betekenis herstelt en nieuwe, bij de tijd passende begrippen schept. Oud-linkse kaders hebben onmetelijke schade aangericht in de media, de politiek en de sociale wetenschappen, en samen met de oude concepten hebben zij ook oude zekerheden vernietigd: de socialistische heilszekerheid is in de plaats gekomen van de zekerheid van wat altijd geldt tussen mensen. Nu gaat het erom uit de ruïnes een toekomst te creëren die het waard is behouden te blijven.

1] Walter Hagemann, Publizistik im 3. Reich, Hamburg 1948, p.32, hier geciteerd naar Poliakov / Wulf, p.440.

2] George Orwell (1950 / 1984), p.277.

[3] Bruno Heidlberger 18.2.2020.

[4] Wehling (2018), p.105, 107.