Caldwell hakt de revolutie van de 'burgerrechten' in stukken

Caldwell hakt de revolutie van de 'burgerrechten' in stukken

door Daniele Scalea

Ex: https://www.centromachiavelli.com/2021/09/09/caldwell-age-of-entitlement-recensione/

De Amerikaanse journalist Christopher Caldwell, redacteur van de Claremont Review of Books, is een man die in veel opzichten tegen de trend ingaat: hij is een conservatief die erin slaagt regelmatig door de New York Times te worden gepubliceerd. In het tijdperk van boulimische sociale hyper-simplificatie kun je hem niet op Facebook of Twitter vinden, en hij publiceert om de tien jaar een boek. Maar dit zijn boeken die hun sporen nalaten.

In 2009, twee jaar voor de grote migratiecrisis die het thema zou inluiden, publiceerde hij Reflections on the Revolution in Europe: een verfijnde analyse van hoe immigratie, en met name moslimimmigratie, Europa nu al revolutioneert. Degenen die het veel bescheidener boek van de auteur van deze bespreking hebben gelezen, Immigration: the Reasons of Populists, zullen zich Caldwell's werk herinneren als een van de baanbrekende teksten over dit onderwerp.

Vorig jaar bereikte een nieuw werk van de Amerikaanse journalist de schappen van de boekhandels: The Age of Entitlement. America since the Sixties. De titel, die ruwweg vertaald "het tijdperk van de rechten" betekent (maar de term "entitlement" heeft een connotatie die verwijst naar voorrecht en aanspraak), verwijst naar het tijdperk van de Amerikaanse geschiedenis dat begon met de Civil Rights Act van 1964. Het boek analyseert deze laatste vijftig jaar, probeert tussen de regels van de gebeurtenissen door te lezen en uit te leggen hoe en waarom de maatschappij is veranderd. Het is ongetwijfeld een essentieel werk voor de Amerikaanse geleerde, maar ook interessant en waardevol voor anderen: omdat bekend is hoeveel invloed de Nieuwe Wereld heeft gehad op de Oude, en omdat, zoals Caldwell zelf schrijft, "het beleid inzake burgerrechten het meest succesvolle Amerikaanse exportprodukt bleek te zijn aan het eind van de twintigste eeuw". Het Amerika dat Caldwell beschrijft is, in grote lijnen, ook ons Europa: door het eerste te begrijpen, kan men het tweede begrijpen.

Age of Entitlement is een iconoclastisch boek, dat zowel een van de totems van het progressivisme (rassenscheiding) als een van het conservatisme (Reagan) aan stukken scheurt. Het is duidelijk dat Caldwell niet nostalgisch is over racisme en segregatie, maar hij kijkt voorbij de oppervlakte om in de diepten te kijken van de revolutie die President Lyndon Johnson, gebruik makend van de emotionele golf die werd aangewakkerd door de moord op zijn voorganger Kennedy, lanceerde met de Civil Rights Act, de federale wet die een einde maakte aan de rassendiscriminatie in het Zuiden. Zoals de auteur uitvoerig uitlegt, werd deze revolutie op gang gebracht door een nog conservatief Amerika, dat op alle niveaus (politiek, media en academische wereld) werd gedomineerd door de veteranen van de Tweede Wereldoorlog, die alleen maar een einde wilden maken aan de schande van de segregatie.

Het resultaat beantwoordde niet aan de verwachtingen van het publiek. De hervorming van de burgerrechten is een van de meest uitdagende en langdurige ondernemingen in de geschiedenis van de VS geworden: zij begon in de jaren zestig, heeft (tot dusver) een halve eeuw geduurd, heeft triljoenen dollars gekost en heeft geleid tot een herlezing van de gehele Amerikaanse geschiedenis in het licht van het rassenprobleem. Ras heeft een religieuze betekenis gekregen en de burgerrechtenbeweging is haar kerk geworden. De hervorming van de burgerrechten moest een einde maken aan de obsessie met rassen in het Zuiden, maar heeft deze uiteindelijk genationaliseerd door middel van positieve actie, of "positieve" discriminatie. Hiermee werd op federaal niveau een expliciet systeem van rassendiscriminatie ingevoerd.

Bovendien bood de Civil Rights Act ook een model van transformatieve macht gebaseerd op dwang, kosten en veronachtzaming van constitutionele dictaten. Bureaucratische oplegging, uitvoeringsbevelen, militante bewaking, rechtszaken en rechterlijke uitspraken waren de instrumenten die in de daaropvolgende decennia door elke minderheid werden gebruikt om haar privileges te doen gelden tegen de traditie en de wil van de meerderheid in. Rechtbanken en bureaucratie vervingen de democratische politiek. Zo werd bijvoorbeeld het Bureau voor burgerrechten opgericht, waarvan de richtsnoeren sindsdien door de rechtbanken als wet zijn behandeld, zij het opgesteld door bureaucraten buiten elke democratische vertegenwoordiging en controle. De Civil Rights Act is een tweede "onofficiële" grondwet geworden die, wanneer deze in strijd is met de eerste en "officiële", altijd voorrang heeft. Vandaar de opheffing van enkele "oude" grondwettelijke rechten, zoals de vrijheid van vereniging (om segregatie te verbieden) en de vrijheid van meningsuiting. In 1978 oordeelde het Hooggerechtshof dat het legitiem is om scores toe te kennen op basis van ras als handicap; met andere woorden, positieve actie was niet langer bedoeld om racisme uit het verleden te compenseren maar om het (vermeende) huidige racisme te corrigeren. Verschillen in resultaten tussen groepen moeten nu noodzakelijkerwijs worden toegeschreven aan racisme. Het tegendeel beweren (b.v. door de individuele verdienste in twijfel te trekken) is de burgerrechtenrevolutie, de nieuwe de facto "Grondwet" van de Verenigde Staten, delegitimiseren. Hier komt de censuur van afwijkende meningen, die de vorm zal aannemen van "politieke correctheid". Het systeem dat door de burgerrechten in het leven is geroepen, maakt het voor elk bedrijf onhoudbaar om discriminatiezaken te doorstaan. Werkgevers staan dus altijd klaar om werknemers te ontslaan die door "progressieven" worden aangevallen. Het is de privatisering van de censuur. Iedereen is bang om een misplaatst woord te zeggen dat hun carrière kan kosten. Politieke correctheid is een hervorming van bovenaf die aan de publieke opinie wordt opgelegd door het straffen van andersdenkenden. Het is - schrijft Caldwell - "de meest complete ideologische verovering van de institutionele macht in de geschiedenis van de VS".

Elke impuls van de minderheden heeft, sinds 1964, altijd de overhand gehad op de democratie. Een duidelijk voorbeeld is dat van de homo's. Caldwell traceert in een hoofdstuk het proces van emancipatie/bevestiging tot aan het homohuwelijk, en wijst erop hoe dit in elk stadium is verlopen tegen de heersende opinie in (die zich pas achteraf zal conformeren aan de beslissingen die door de minderheid worden beweerd) en steeds aan de hand van rechterlijke uitspraken in zaken die aan tafel worden bestudeerd door stichtingen en advocatenkantoren, waarbij zorgvuldig dezelfde eisers worden geselecteerd om de rechters te behagen (zie Edith Windsor). Het resultaat was de wettelijke herdefinitie van het huwelijk, dat niet langer een realiteit is die voorafgaat aan en erkend wordt door de staat, maar een welzijnsinstelling die door de staat zelf in het leven is geroepen (en die als zodanig geen enkele vorm van discriminatie kan aanvaarden).

De eerste zwarte epigonen die het nieuwe model in de jaren zeventig uitbuitten waren echter de feministen, zij het niet altijd met gelukkig resultaat voor de vrouwen zelf. Het New Deal-model van het eenverdienersgezin, waarin het salaris van de man het huishoudelijk werk van zijn vrouw moest compenseren, werd omvergeworpen. Sinds de jaren zeventig moeten ook vrouwen op de markt werken om hun deel te verdienen, maar dit komt niet bovenop wat zij reeds via hun echtgenoten hadden. Het gezinsinkomen blijft hetzelfde, maar nu moeten twee mensen werken om het te verdienen. Caldwell haalt een interessante gedachte van Bertrand Russell aan, volgens welke de verzorgingsstaat de staat in de rol van de vader zou vervangen en aldus de traditionele moraal zou ondermijnen. De moeder heeft niet langer een betrouwbare vader nodig voor haar kinderen. Mannen, beroofd van de vaderlijke rol, verliezen interesse in nageslacht, geschiedenis, continuïteit en voortplanting. Wij weten niet of de diagnose van Russell juist is, maar de symptomen zijn ongetwijfeld de beschreven symptomen en Lyndon Johnson creëerde een welvaartsstaat in de VS.

De jaren zeventig markeerden ook een belangrijke verandering in de heersende klasse in de VS. De nederlaag in Vietnam ondermijnde het prestige van het leger: het waren niet langer de veteranen die de trends bepaalden, maar de generatie van de babyboomers en in het bijzonder degenen die zich tegen de oorlog hadden verzet en er niet tegen hadden gevochten (in wezen de universitaire elite). Inzicht in de rol van de babyboomers is van cruciaal belang: zoals de naam al aangeeft, vormen degenen die tussen 1946 en 1964 zijn geboren een numeriek enorme generatie. Om precies te zijn, Caldwell merkt op, de grootste generatie in de Amerikaanse geschiedenis. Gedurende driekwart eeuw heeft elke andere generatie, ervoor of erna, zich moeten schikken naar de zorgen van de talrijkere Boomers, die natuurlijk zijn geëvolueerd naarmate zij volwassener werden: in de jaren zestig en zeventig zijn zij jong en overheerst de seksualiteit; in de jaren tachtig en negentig zijn zij midden in de volwassenheid en ligt de nadruk op het gezin en de mogelijkheden tot verrijking; na 2000 draait alles om het beschermen van het vermogen dat in de voorgaande decennia is opgebouwd. Caldwell kan dit om tijdsredenen niet doen, omdat hij het grootste deel van het boek vóór 2020 heeft geschreven: maar we zouden kunnen toevoegen wat er in de afgelopen twee jaar is gebeurd, toen de Boomers, nu 60-70 jaar oud, geconfronteerd met een epidemiegolf, de hele samenleving onderwierpen aan de eisen van preventieve gezondheidszorg.

Caldwell geeft een originele interpretatie van de tegencultuur van de jaren '70: volgens hem is die in wezen reactionair, een mystieke beweging die de verloren zuiverheid van het Amerika van vroeger betreurt; alles wordt gekenmerkt door een gevoel van decadentie. Het is geen toeval dat de burgers van dat decennium, geconfronteerd met een welig tierende criminaliteit en de verspreiding van drugsverslaving, tot de conclusie kwamen dat de schitterende sociale projecten van de jaren zestig hadden gefaald: om een einde te maken aan die experimenten brachten zij in 1981 verrassend genoeg Ronald Reagan naar het Witte Huis. Tegen de verwachtingen in heeft Reagan het progressieve systeem niet ten onder doen gaan, maar gered, dat na hem in feite met nog grotere kracht zou terugkeren.

Caldwell's beschuldiging tegen Reagan was dat hij alleen in woord een conservatief was. Hij was eerder een libertariër, beïnvloed (zoals veel rechtse mensen van zijn generatie) door Ayn Rand en de anti-traditionalistische en anti-moralistische cultus van het ongebreidelde kapitalisme. De Reagan-slogan van de "Amerikaanse droom" is die van een generatie die de grenzen van de natuur en het gezond verstand niet aanvaardt, die alles nu wil. Met Reaganomics doen de Boomers niets anders dan de toekomstige arbeid van hun kinderen uitbuiten, via schulden, en die van buitenlanders, via bedrijfsverplaatsingen en open deuren voor immigratie.

De door Reagan gekozen weg was geenszins verplicht: in die jaren bereikte de Amerikaanse samenleving de laagste afhankelijkheidsratio (d.w.z. de hoogste verhouding tussen productieve en niet-productieve bevolking) en stond zij niet voor een bijzondere noodsituatie. En toch is de schuld voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog weer gestegen. Wat, volgens Caldwell, de Boomers deden was (met het geld van hun kinderen) sociale vrede kopen met die sectoren van de maatschappij die nu afhankelijk waren van de Johnsoniaanse welvaartsstaat, waarvan de kosten explodeerden en die onder Reagan de triljoenen bereikten. Reagan financierde (en verhoogde) de kosten van de desegregatie, maar compenseerde de blanke middenklasse (getroffen door positieve discriminatie: elke baan die aan een zwarte wordt gegeven door rassenselectie is een baan die wordt afgenomen van een blanke die de baan zou hebben gekregen door verdienste) door de belastingen te verlagen. Hij was dus de redder van de "Great Society" (zoals de agenda van de Democraten, vanaf Johnson, om armoede en raciale ongelijkheid uit te roeien in Amerika wordt genoemd), maar ten koste van het in de schulden steken van het nageslacht, het de-industrialiseren van het land en het openen van de deuren voor wilde immigratie.

Het was in 1986, met Reagan als president, dat een tweepartijenwet amnestie en staatsburgerschap verleende aan de vele illegale immigranten en, via antidiscriminatiewetgeving, werkgevers (die niet mochten "discrimineren" op basis van nationale afkomst) de facto dwong om illegalen in dienst te nemen. Immigranten hebben natuurlijk minder rechten op de werkplek, maar zij zullen meer rechten hebben in de rechtszaal, als mogelijke slachtoffers van discriminatie. Nieuwe etnische groepen voegen zich bij de zwarten als "minderheden" die moeten worden beschermd onder de nieuwe cultus van "diversiteit".

De jaren negentig waren het decennium van de opkomst van de Nieuwe Economie, waarover Caldwell ook kritisch is. Voordien was het land "een economisch geheel"; daarmee werd het een eenvoudig economisch onderdeel van de internationale arbeidsverdeling. Begrippen als "soevereiniteit" en "onafhankelijkheid" verloren hun betekenis; de mogelijkheid (gegeven door de technologie) om afzonderlijke onderdelen op afstand te assembleren stelde zelfs arme en niet-geïndustrialiseerde landen in staat om met de VS te concurreren. Bovenal hadden de nieuwe mondiale waardeketens niet langer een industrieel doel (d.w.z. het zoeken naar extra waarde in de wereld), maar een politiek doel: zij dienden om de rechten van de werknemers terzijde te schuiven. De fiscale bevoordeling van hightechbedrijven zou de genadeslag zijn voor de traditionele economie: reuzen als "Amazon" zouden door de politiek worden geholpen om kleine detailhandelaren te vervangen.

In de jaren negentig werd ook een versnelling van de schuldenspiraal waargenomen. Zowel de Republikein George H.W. Bush als de Democraat Bill Clinton gingen door op de weg van Reagan (financiering van de welvaartsstaat door schulden in plaats van belastingen). Het verstrekken van leningen werd volledig gepolitiseerd: volgens de mantra dat elke ongelijkheid discriminatie zou zijn, ging de staat leningen aan minderheden bevoordelen en garanderen (de rekening zou het volgende decennium betaald worden met de subprime hypotheekcrisis en de door de overheid gesteunde bedrijven - "Fannie Mae" en "Freddie Mac" - die deze leningen verstrekten). Bovendien werden banken ertoe aangezet (om beschuldigingen van racisme te vermijden) om liberale leningen te verstrekken en hun leningen te laten controleren door "gemeenschapsgroepen" die banden hadden met de burgerrechtenbeweging: miljarden dollars in handen van sterk ideologische politieke organisaties.

De zogeheten "civiele samenleving" won in deze periode aan belang en vulde juristen en bureaucraten aan bij de uitoefening van de feitelijke macht. Tegen de jaren tachtig namen de superrijken hun rijkdommen in een ongekend tempo toe, terwijl tegelijkertijd een idolate cultus van managers en de elite in het algemeen zich verspreidde. Het begrip "filantropie" onderging een belangrijke verandering: terwijl het voorheen alleen liefdadigheid en uitkeringen aan armen en behoeftigen had betekend, werd toen vastgesteld dat ook ideologische propaganda hieronder kon vallen. Wat niet veranderde, was de ruime fiscale aftrekbaarheid van geld dat aan "filantropie" wordt besteed. De superrijken kunnen nu stichtingen gebruiken om de politiek te beïnvloeden volgens hun eigen praktische belangen of idealen, terwijl de hele bevolking de rekening betaalt en de gederfde belastinginkomsten moet compenseren. Het behoeft geen betoog dat de overgrote meerderheid van deze superrijken aan de kant van de "progressieven" en de "burgerrechten" staan. Van de vele beweegredenen, aldus Caldwell, overheerst er één: de elite vormt een minderheid en heeft als zodanig baat bij wetten en praktijken die de macht van de meerderheid verminderen. Het maakt zich misschien niet druk om het lot van zwarten, immigranten en homo's, maar wel om het feit dat de weinigen de middelen hebben om te zegevieren over de velen.

Er is nog een weinig bekende gebeurtenis uit de jaren negentig die Caldwell als zeer belangrijk in de Amerikaanse geschiedenis aanwijst: de legalisering en massamarketing van OxyContin en andere opioïden op basis van oxycodon in 1996. Krachtige pijnstillers met een sterk verslavende werking lagen aan de basis van een nieuwe epidemische cyclus van drugsverslaving onder de Amerikaanse bevolking, na heroïne in de jaren zeventig en crackcocaïne in de jaren tachtig. Wat Caldwell zich afvraagt, is hoe in het publieke debat en de populaire cultuur die andere twee opioïdenepidemieën een grote invloed hadden, terwijl de huidige epidemie eerder onopgemerkt blijft. Toch is het sterftecijfer 10 keer zo hoog als in de jaren tachtig en 20 keer zo hoog als in de jaren zeventig. Dus wat is er veranderd? Caldwells antwoord luidt als volgt: in tegenstelling tot de vorige twee treft de oxycodone-epidemie vooral blanken (in die mate dat zij een onnatuurlijke en snelle afname van hun bevolking veroorzaakt, die alleen wordt gecompenseerd door immigratie) en past daarom niet in het "officiële" morele verhaal. Politieke correctheid heeft een "morele" hiërarchie tussen de rassen geschapen, waarin blanken de verachte basis zijn en alleen voorbestemd om in schuld te draaien. De morele autoriteit berust bij de zwarten (zozeer zelfs dat vele blanken zich voordoen als zwarten: het boek geeft enkele illustere voorbeelden, maar wij hebben dit fenomeen ook in deze blog besproken); de blankheid daarentegen wordt gezien als een inferieure - en erfelijke - geestelijke toestand. Kortom, de revolutie van de burgerrechten heeft geen nieuwe wereld geschapen, maar alleen een transvalorisatie bewerkstelligd: het is dezelfde oude wereld, maar dan ondersteboven. De raciale en racistische piramide is er nog steeds, maar hij is omvergeworpen. Volgens Caldwell is de situatie misschien zelfs verslechterd. De oude Amerikaanse grondwet garandeerde raciale neutraliteit en vrijheid. De onofficiële "nieuwe grondwet" van de burgerrechten daarentegen bevordert het rassenbewustzijn en het dirigisme van de overheid.

Binnen dit kader zijn de Democraten de partij geworden van degenen die baat hebben bij burgerrechten: minderheden (inclusief de superrijken), immigranten, vrouwen (en meer in het bijzonder feministen), bureaucraten, rechters en advocaten. De Republikeinse Partij is daardoor veranderd: zij omvat nu het gehele politieke spectrum van vóór 1960, dat destijds verdeeld was in voor- en tegenstanders van de New Deal. De Democraten, die de economie en de cultuur beheersen via hun hegemonie in universiteiten en non-profits, besturen het systeem zelfs wanneer zij niet in de regering zitten. De Republikeinen, geïsoleerd van de geschoolde klasse, zijn niet in staat het systeem te beïnvloeden (zelfs niet wanneer zij regeren) en zelfs niet de logica ervan te begrijpen.

Dit is de laatste, waardevolle waarschuwing van Caldwells boek, dat ook recht doet aan de activiteit van die verenigingen of stichtingen die, zoals het Centro Studi Machiavelli, trachten rechts opnieuw in contact te brengen met kennis om het in staat te stellen het systeem te domineren, in plaats van zichzelf wijs te maken dat zij - zonder dat te doen - kunnen regeren na elke verkiezing die zij winnen.
 

Daniele Scalea

Oprichter en voorzitter van het Machiavelli Studiecentrum. Afgestudeerd in Historische Wetenschappen (Universiteit van Milaan) en gepromoveerd in Politieke Studies (Universiteit Sapienza), doceert hij "Geschiedenis en doctrine van het Jihadisme" en "Geopolitiek van het Midden-Oosten" aan de Universiteit van Cusano. Van 2018 tot 2019 was hij speciaal adviseur voor immigratie en terrorisme van de ondersecretaris van Buitenlandse Zaken Guglielmo Picchi. Zijn laatste boek (geschreven met Stefano Graziosi) is Trump tegen allen. Amerika (en het Westen) op de tweesprong.