Totdat de Russen piepen?

Totdat de Russen piepen?

door Klaus Kunze

Bron: http://klauskunze.com/blog/2022/02/23/bis-die-russen-quietschen/

Een legende die door de Westerse mogendheden zo wordt gekoesterd, is dat de "democratieën van het Westen" een gemeenschap van waarden vormden. Zij rekenden vrede, mensenrechten en internationaal begrip tot hun hoogste waarden.

In Duitsland worden proclamaties van goede bedoelingen traditioneel ernstig genomen. Wij zijn altijd een goedmoedig en apolitiek volk geweest. Wij nemen wat iemand werkelijk doet niet zo ernstig als zijn vermeende bedoelingen. Onze politieke klasse schijnt werkelijk te geloven in die volmaakte wereld, waarin het kwaad door multilaterale verdragen wordt uitgebannen en vrede en individuele vrijheid door de mensenrechten worden gewaarborgd. Waarom zouden wij ons militair bewapenen als wij juridisch bindende overeenkomsten hebben?

Zij geloven dat de grote vraagstukken van de wereldgeschiedenis niet beslist zullen worden door bloed en ijzer, maar door toespraken en parlementaire resoluties, door verdragen en morele proclamaties.

Tot nu toe heeft geen enkele historische kennis hen van deze droom kunnen afbrengen. Nee Donald Trump heeft hen wakker geschud toen hij het nucleaire akkoord met Iran niet nakwam, en zij dachten zelfs dat zij veilig waren voor Rusland. Op grond van economische berekeningen dachten zij beschermd te zijn tegen de Oosterse mogendheid, want "een oorlog is het niet waard" en "kent uiteindelijk alleen maar verliezers". Hun goed-menselijke gemeenplaatsen spatten in werkelijkheid uiteen als zeepbellen, wat zij ook zijn.

Angelsaksisch realisme

De Angelsaksen zijn realistischer. Zij weten heel goed dat men goed kan prediken, maar "kwaad" doen. Ronald Reagan, als president van de VS (1981-1989), heeft eens kort de sluier opgelicht. Vóór de ineenstorting van de Sovjet-Unie verklaarde hij onomwonden:

    "Wij zullen ze tegen de muur wapenen tot ze piepen." (Reagan geciteerd in: Fricke 1999: 158). In een van zijn verklaringen maakt de Amerikaanse president Reagan duidelijk dat hij een geforceerde dreiging van militaire superioriteit ten opzichte van de USSR wilde creëren".
    Thomas Bäcker, Die Wiedervereinigung. Die Außenpolitik der BRD in der Legislaturperiode 1986-1990 und die Folgen.

Maar omdat hebzucht naar macht en streven naar overheersing er in de media slecht uitzien, heeft "het Westen" zijn "waarden" altijd op de voorgrond geplaatst.

    Daarentegen leggen de liberale standpunten, zonder de machtsfactor te negeren, de nadruk op de economische en sociale aantrekkelijkheid van de westerse samenlevingen. Het Oost-West conflict was minder een machtsconflict dan een conflict van waarden, waarin zelfbeschikking, democratie en de (kapitalistische) markteconomie het uiteindelijk wonnen van dictatuur en staatscontrole over de economie.
    Peter Schlotter. Recensie van Saal, Yuliya von, KSZE-Prozess und Perestroika in der Sowjetunion: Demokratisierung, Werteumbruch und Auflösung 1985–1991.  H-Soz-u-Kult, H-Net recensies. Januari, 2016.

Maar het conflict van waarden is slechts oppervlakkig. De "waarden" zijn slechts de mooie, kleurrijke belletjes. Wij hebben er niets aan als de vijand er niet in gelooft. Waarden worstelen nooit met elkaar, maar met mensen. Om zichzelf te rechtvaardigen, verwijzen zij naar buiten toe naar wat zij nuttig achten voor hen. Achter vermeende conflicten van ideale waarden gaan altijd reële belangenconflicten schuil.

De belanghebbende partijen van een wereldmarkt

De Angelsaksische staten hebben hun welvaart en macht van oudsher op de handel gebaseerd. Onder het motto van de "vrijheid van de zeeën" hebben de Britten zich bij tijd en wijle een vijfde van het landoppervlak van deze planeet toegeëigend. Zij verstonden onder deze vrijheid hun recht om overzeese rijkdommen veilig te stellen onder voorwaarden die voor hen voordelig waren.

Reeds in de 19e eeuw stonden het Angelsaksische en het Russische imperialisme globaal vijandig tegenover elkaar (karikatuur, oorsprong onbekend, beeldbron)

De Verenigde Staten hebben dit concept overgenomen. Zij maakten van de vrijheid van de zeeën het idee van de algemene menselijke vrijheid. Onder het motto "Maak de wereld veilig voor de democratie" verklaarden zij dat het een grondrecht van ieder mens was om vreedzame handelsbetrekkingen aan te knopen, vooral met de financieel dominerende VS. Schurkenstaten waren in potentie al diegenen die niet in het wereldwijde netwerk van het kapitaal verstrikt wilden raken. Naar buiten toe gebruikten zij de Colt, voor hun propaganda de Bijbel.

Intussen overtreft de financiële economie van het "Westen" ruimschoots de reële economie en is zij ingesteld op een voortdurende verdere groei. Net als in 2008 dreigt de financiële zeepbel elk ogenblik weer te barsten, omdat de reële economie in de landen van "het Westen" de rente- en groeipercentages die de financiële zeepbel vereist, niet meer kan opbrengen. Er dreigt een ineenstorting van de financiële economie en een devaluatie van onmetelijke financiële activa.

Om de kapitaalmarkt van de ondergang te redden, is "het Westen" steeds op zoek naar nieuwe "markten". Haar liberale ideologie neigt ertoe alle betrekkingen om te vormen tot marktbetrekkingen: Het verandert vijanden in klanten, mensen in menselijk kapitaal en concurrenten in handelspartners. Zij wil staten en staatsgrenzen opheffen, omdat elke staatsregeling grenzen stelt aan de wereldmacht van het kapitaal. Zijn ideale Rusland zou niet langer een staatsgemeenschap zijn, maar een maatschappij van kapitaalafhankelijke klanten. Nieuwe klanten moeten permanent worden geïntegreerd door middel van passende contracten, op zo'n manier dat zij nooit meer weg kunnen. Hun doel is af te zien van alle macht anders dan die van het kapitaal, de wapens neer te leggen en plechtig te verklaren dat zij afzien van geweld, en te bevestigen dat zij niemand de "vrije" toegang tot de "markt" en zijn zegeningen zullen ontzeggen.

Het Russische belang

Vertegenwoordigers van de "westerse waardengemeenschap" verklaren het heel erg te vinden dat Russen hun belangen heel anders definiëren. Het land is alleen rijk aan natuurlijke hulpbronnen. Om niet gekoloniseerd te worden door de mondiale financiële markt, nemen zij hun toevlucht tot heel andere waarden dan "het Westen". Zij dringen aan op een sterke natiestaat. Deze laatste moeten de geldstromen controleren en niet omgekeerd.

Om de staat zo sterk mogelijk te houden, onderdrukt Poetin de samenleving. Niemand mag over de schreef gaan. De religieuze waarden van het orthodoxe christendom worden ingeroepen en de westerse waarden van het absolute individualisme worden naar de hel gewenst. Ze worden als decadent beschouwd. De innerlijke banden moeten versterkt worden door een nationale ideologie: één volk, één rijk, één Poetin, en hij rekent de Wit-Russen en de Oekraïners blijkbaar tot dit volk.

Het Westen is idealiter vreedzaam en niet-militair, maar in werkelijkheid is het tot de tanden bewapend en conventioneel superieur aan de Russen. Sinds 1989 heeft het zijn invloedssfeer steeds verder naar het oosten uitgebreid, totdat de Russen "piepten". Rusland daarentegen idealiseert "vrede" helemaal niet. Overal waar zonder al te veel risico's een territoriaal akkoordje kan worden gesloten, grijpt Poetin dat graag. Zoals alle machtswellustelingen uit het tijdperk van het imperialisme, geeft hij er de voorkeur aan te nemen wat hij kan krijgen zonder oorlog. Tot nu toe heeft hij nog geen schot laten lossen. In de 19e eeuw heette dit kanonneerbootpolitiek: de dreiging veroorzaakt preventieve gehoorzaamheid.

Tegenover onze binnenlandse politieke klasse werkt het. Door de vriendschap aan de hele wereld te verklaren, menen zij de vijandschap te hebben afgeschaft. Zij zullen nog steeds geloven in de waarde van interstatelijke verdragen wanneer de tanksporen al aan het rollen zijn, en zij zullen ons vertellen dat de brandstofkosten voor tankreizen van de Wolga naar de Spree "niet lonend" zouden zijn wanneer de tanks al voor de Bondskanselarij staan. Poetin weet dat. Vanuit zijn gezichtspunt is Duitsland mentaal rijp voor een aanval.

Wat moet er gedaan worden?

De Russische bestorming van Duitsland zal niet gebeuren. De pogingen van Poetin om de uitbreiding van de NAVO terug te dringen zijn over het algemeen defensief van aard. Onze Big Brother aan de overkant van de plas is de tegenstander van Poetin, niet wij. Wij zijn slechts een potentiële prooi. Een aanval op ons zou gelijk staan met de zelfmoord van de Russische grootmachtaspiraties. Het zou meer in het belang van het Amerikaanse financiële kapitaal zijn dan in dat van Rusland, als Poetin zich zou laten provoceren tot een aanval op het grondgebied van de NAVO.

Wat zou in het belang van Duitsland zijn? Bij deze vraag moeten wij ons niet laten leiden door sympathieën of antipathieën. Naties hebben geen vrienden, zij hebben alleen belangen. Persoonlijk heb ik nog nooit een Amerikaan ontmoet die niet zo aardig was dat ik hem graag mijn vriend zou noemen. Ik voel sterk mee met het Oekraïense verlangen naar vrijheid. Het doet me denken aan de Hongaren, in wier land ook Russische tanks rolden in 1956. Vraag me alstublieft niet wat ik van de Russen en hun autocratie vind. Mijn historisch geheugen gaat terug tot 1945. Hoe verder Rusland en de VS van elkaar verwijderd zijn, hoe beter.

Het eerste antwoord op de vraag naar ons nationaal belang is dat wij er überhaupt een hebben. Het valt niet samen met dat van onze dierbare Westerse en Oosterse "bevrijders" van 1945, en zeker niet met hun wereldmachtsambities van vandaag. Zij valt ook helemaal niet samen met sympathieën of antipathieën. Het eerste wat gedaan moet worden is dit besef in Duitsland te helpen doorbreken.

Wij hebben er een fundamenteel belang bij om in vrede te leven, want Duitsland is in 2022 helemaal niet tot oorlog in staat. Onze Bundeswehr is dat niet, en de Duitse samenleving als geheel, geleid door een pacifistische politiek-media-elite, is dat al helemaal niet. Als kanonnenvoer naar een oostelijk front gestuurd worden, om de wereld veilig te maken voor de democratie, is het laatste wat wij nodig hebben of ons kunnen veroorloven. Dat is het tweede inzicht dat de overhand moet hebben.

En dat de wereldpolitiek niet geleid wordt door morele zeepbellen en evenmin teruggebracht kan worden tot kosten-batenberekeningen, is de derde en vierde consequentie die wij moeten trekken uit de reële wereld van onze dagen. Sterven voor de vrijheid van de Krim? Een handelsoorlog ontketenen voor democratie in Hongkong? Met een sabel rammelen als u alleen maar een houten zwaard in uw hand hebt? Noch morele grootspraak, noch handelsgevechten zullen onze veiligheid garanderen.