Van culturele revolutie naar culturele strijd: links-extremisten aan de macht

Van culturele revolutie naar culturele strijd: links-extremisten aan de macht

door Klaus Kunze

Bron: https://wir-selbst.com/2022/07/10/von-der-kulturrevolution-zum-kulturkampf/

Na de linkse machtsovername

De culturele revolutie van de linkse extremisten van 1968 leidde zo'n 50 jaar later tot hun machtsovername. Hoewel zij getalsmatig in de minderheid zijn, dringen zij de meerderheidsmaatschappij een culturele strijd op, die alle traditionele waarden moet vernietigen en de gewortelde mentaliteit van de Duitsers op zijn kop moet zetten. Het wordt gevoerd met de middelen van de massamedia, moraliserende intimidatie en nu ook overheid en wetgeving.

Het model voor de cultuurstrijders was Mao Tse Tung:

    "De Grote Proletarische Culturele Revolutie is een revolutie die de zielen van het volk heeft gegrepen. Het treft de fundamentele positie van het volk, bepaalt zijn wereldbeeld, bepaalt de weg die het reeds heeft afgelegd of nog zal afleggen, en omvat de hele revolutionaire geschiedenis van China. Dit is de grootste omwenteling in de maatschappij die in de geschiedenis van de mensheid nog nooit is voorgekomen. Het zal een hele generatie van overtuigde communisten grootbrengen."

Mao Tse Tung, zit nach Changshan Li: Die chinesische Kulturrevolution (1966–1976) im Spiegel der deutschen und chinesischen wissenschaftlichen Literatur (1966–2008). Diss. Bonn 2010, urn:nbn:de:hbz:5-19812. S. 99 (Wikipedia).

In mijn schooltijd circuleerden er kleine paarse "Mao Bijbels", gratis uitgedeeld door agitatoren. Zij zetten de jonge generatie op tegen de oude en hun waarden. Het zaaien was vruchtbaar. Het veroverde "de zielen", zoals Mao eiste.

De atheïst Mao verstond "zielen" niet letterlijk en niet in religieuze zin, maar als metafoor. Het staat voor de diepste, onbetwiste grondopvattingen van de mensen over goed en juist samenleven. Zij worden overgeleverd en geloofd als waarheden. Van oudsher leggen de samenlevingen ze in de mond van hun goden en hun geboden. Wie de heiligste taboes of goddelijke geboden overtreedt, verlaat het maatschappelijk aanvaarde kader.

Volgens Joseph P. Overton (1960-2003) wordt dit kader ook wel het Overtonraam genoemd: "Het Overtonraam is het kader van ideeën die in het publieke discours aanvaard worden, vanuit het gezichtspunt van de publieke moraal. Volgens dit model bevat dit venster een reeks postulaten die in het huidige klimaat van de publieke opinie politiek aanvaardbaar worden geacht en die een politicus kan aanbevelen zonder te extreem over te komen om een openbaar ambt te verkrijgen of te behouden. Het begrip wordt over de hele wereld gebruikt, vooral door politieke analisten, bijvoorbeeld om vraagstukken te evalueren en te beoordelen. Een verwante term is de "corridor van mening" (Wikipedia).

De thans veelbesproken meta-politiek bestaat in de poging om deze gang te verleggen, om het eigen ideologische standpunt te doen gelden als het enige dat gezegd kan worden en het tegengestelde standpunt daarbuiten te plaatsen.

    De metapolitiek probeert dus het waardesysteem van de maatschappij te verschuiven, uitgedrukt in het beeld van het zogenaamde "Overton-venster", dat het rijk van de maatschappelijk vastgelegde moraal uitdrukt. Alleen op die manier maakt het succes van de verkiezingen niet alleen een afremming op korte termijn mogelijk, maar ook een verandering, een wezenlijke heroriëntatie.

    "Nigromontanus", Kritik der Metapolitik oder: wieso Rechte immer verlieren. 8.7.2022 (https://psychedelic-odin.de/kritik-der-metapolitik/ ).

Mao had zijn culturele revolutie met geweld en terreur afgedwongen. Dit geweld was niet beschikbaar voor de Duitse 68ers. Zij kozen dus de weg van de Kulturkampf en hebben, na een lange mars door de instellingen, nu de hefbomen van de staatsmacht bereikt.

    Het Overton-venster is dus niet zozeer het rijk van het "zegbare" zelf, maar veeleer het rijk van de inhoud die als argumenten erkend en objectief besproken wordt. Als wat gezegd wordt daarbuiten ligt, vindt er een emotionele verdedigingsreactie plaats, de inhoud wordt wel ontvangen, maar nauwelijks meer echt besproken, eerder met afkeer verworpen. De grenzen van het Overton-venster worden bepaald door de heersende moraal, waarbij de moraal zelf - in tegenstelling tot de klassieke Verlichtingsideeën - niet rationeel en intellectueel tot stand komt, maar leeft in een diepere laag van de menselijke conditie, waartoe men nu moet afdalen.

    "Nigromontanus", Kritik des Metapolitik oder: wieso Rechte immer verlieren. 8.7.2022, (https://psychedelic-odin.de/kritik-der-metapolitik/ ).

Van doorslaggevend belang is hier het dagelijks besprenkelen van mensen met filmische modellen en handelingspatronen, die zich langs het bewustzijn, onderhuids zogezegd, in de "zielen" binnensmokkelen. Wie voortdurend aan de staatstelevisie wordt blootgesteld, verliest geleidelijk het contact met alternatieve benaderingen van de werkelijkheid. Hij interpreteert het in het licht van de ideologie die hem voortdurend wordt bijgebracht.

Dit zegt, bijvoorbeeld, dat ongelijkheid onrechtvaardig is. In het verleden was het omgekeerde waar: verschillende prestaties leiden tot ongelijke levensomstandigheden, wat rechtvaardigheid zou garanderen.

    De tijdgeest is tegen presteerders; hij steunt, zoals in de Chinese Culturele Revolutie, onderdanen zonder diploma's - vandaag zijn dat vooral economische migranten en vrouwen zonder diploma's - ten nadele van de presteerders. Dit is een gevaarlijke situatie [...] want niemand kent zijn plaats nog. De maatschappij staat op haar kop, zij valt uit elkaar. En ja, ik val de vrouwen het meest aan, want zij zouden de kern van de maatschappij moeten zijn, het cement van de sociale gemeenschap. Zij zijn het voornaamste doelwit van het communistische neo-feodalisme. Vrouwen denken tegenwoordig dat zij alles kunnen hebben: Gezin, carrière, een opgeleide man en wereldvrede. Dat is te veel tegelijk en kan wel achter elkaar, maar niet tegelijk.

    Maria Schneider, Die drei P's: Putzen, Pflege, Puff, Aankondiging 9.7.2022, cf. https://ansage.org/die-drei-ps-putzen-pflege-puff/

Deze tijdgeest is echter geen transcendent wezen. Het wordt gemaakt, en wij erkennen ook precies wie het heeft doen ontbranden en het groot heeft gemaakt. Het staat metaforisch voor een complexe, links-extremistische ideologie. In de kern zegt het dat het altijd onrechtvaardig is als iemand iets heeft dat anderen niet mogen hebben. Dit is altijd het gevolg van uitbuiting, onderdrukking of "voorrecht". Een van de "voorrechten" van iemand die een huis voor zichzelf gebouwd heeft, is bijvoorbeeld dat alleen hij hier iets te zeggen heeft, een ander is het "voorrecht" van de Duitsers om zelf te bepalen wie er in Duitsland mag wonen, enzovoort.

Rome viel omdat zijn goden vielen

Onze voorouders vonden het goed dat er niet aan eigendommen werd geraakt. Zij vonden dat het bestaan van zo'n orde heilig was:

Heil’ge Ordnung, segenreiche
Himmelstochter, die das Gleiche
Frei und leicht und freudig bindet,
Die der Städte Bau gegründet,
Die herein von den Gefilden
Rief den ungesell’gen Wilden,
Eintrat in der Menschen Hütten,
Sie gewöhnt zu sanften Sitten,
Und das teuerste der Bande
Wob, den Trieb zum Vaterlande!

Friedrich Schiller, Die Glocke

Zelfs de oude Germanen schreven het bestaan van een alomvattende wereldorde toe aan hun goden, die zij hadden ontworsteld aan de chaotische heerschappij van de vorstreuzen. Voor de Romeinen stonden de Capitoolgoden voor het toppunt van hun zedelijke orde.

    De ouden hadden een zeker duister besef van de vitale kracht die inherent was aan het godsdienstig stelsel, en geloofden dat geen stad veroverd kon worden voordat zij door haar nationale goden verlaten was. Daaruit volgt dat in alle oorlogen tussen stad en stad, tussen volk en volk, tussen ras en ras, er een geestelijke en godsdienstige strijd is, die gelijke tred houdt met de materiële en politieke. [...] Rome viel omdat haar goden vielen; haar heerschappij eindigde omdat haar theologie eindigde.

    Juan Donoso Cortés, Essay über den Katholizismus, den Liberalis­mus und den Sozia­lis­mus, 1851, Hrg. Günter Maschke, Weinheim 1989, S.10.

Wie een vijand wil verslaan, moet hem eerst zijn geloof in zijn "goden" afnemen. Dat wil zeggen: het geloof in het complexe stelsel van waarden en normen waarin een gemeenschap gelooft en dat tot de kern van haar identiteit behoort. Zo vernietigt men met de "goden" van een volk, hun geloof in zichzelf. Het vormt het cement dat in feite de naden van een samenleving bijeenhoudt, ongeveer zoals de "sportiviteit" of teamgeest een voetbalteam inspireert. Zonder gemeenschappelijke ideeën, zoals "iedereen speelt voor iedereen", zal het in de eindstrijd bergaf gaan.

Zelfs Heraclitus wist dat een volk voor zijn "nomos" moet vechten zoals voor zijn muren. De geestelijke integriteit van een groep is even belangrijk als zijn lichamelijke integriteit. Deze

    "Begrip omvat natuurlijk zowel de tradities en de overlevering van een vereniging als haar eer, en een volk met geweld van zijn geschiedenis afsnijden of onteren is hetzelfde als het doden."

    Arnold Gehlen, Moral und Hypermoral, p.185.

In deze geest merkte Gehlen op dat er een verband bestaat tussen de aanspraak van een natie op haar eigen moraal en haar zelfbevestiging:

    "Het is de belangrijkste historische prestatie van een natie om zich überhaupt als zo'n geconstitueerde historische eenheid te handhaven, en de Duitsers zijn daar niet in geslaagd. Zelfbehoud omvat de geestelijke bevestiging en de toewijding van een volk aan zichzelf ten overstaan van de hele wereld, evenals veiligheid in de grootschalige politieke zin, en die bestaat in de macht van een volk om de fysieke zowel als de morele aanval op zichzelf onmogelijk te maken."

    Arnold Gehlen, Moral en Hypermoral, p.103.

De Kulturkampf van de 68ers had bestaan uit het bespotten van alle traditionele waarde- en moraalopvattingen van de Duitsers als "bourgeois". Het zaad van de draak ontkiemde: Vandaag worden wij geconfronteerd met een polity waarin niets meer werkt: Spoorwegen zonder stiptheid, werklui zonder ijver, ambtenaren zonder trouw aan de staat, de Bundeswehr zonder munitie, binnensteden zonder netheid, geld eisen zonder fatsoen, zelfzuchtige politici zonder schaamte, vrijheid van meningsuiting onder druk, lichamelijke zelfbeschikking ten einde.

Deze nog steeds voortdurende cultuuroorlog is de centrale aanval op de geestelijke bevestiging van ons volk als een historische eenheid.

En wie profiteert daarvan?

In godsdienstoorlogen bestrijden geen goden elkaar, in ideologische conflicten valt de ene wereldbeschouwing de andere niet aan, en in waardenconflicten probeert de ene ethische norm de andere niet te vernietigen. Goden, ideologieën, waarden en normen zijn ideeën die door mensen zijn uitgevonden. Zij zeggen allen: "Gij zult"!

Degenen die dit eisen en met elkaar vechten in het echte leven zijn altijd echte mensen, geen goden of ideologieën. Het zijn niet de culturen die een cultuuroorlog voeren, maar de mensen die de middelen van een cultuuroorlog gebruiken om andere mensen te overheersen. Het gaat altijd om de overheersing van echte mensen en groepen mensen die een ideologie willen verspreiden die bevorderlijk is voor hun vooruitgang. Zij verschijnen in haar naam, doen alsof zij haar dienen en baseren er hun gezag op. "God wil het!" heeft altijd in ondertekst betekend: "Alles luistert naar mijn bevel, want alleen ik weet wat God wil".

De imposante sociologische vraag is: wie zijn de menselijke actoren van onze cultuuroorlog? De marxistische 68ers en hun epigonen in de huidige federale regering zouden het niet ver geschopt hebben als hun boodschappen niet massaal weerklank hadden gevonden. Wie is er kwetsbaar voor?

Een belangrijke bewering van de oude 68ers was geweest: "De maatschappij is de schuldige." Elke klaploper hoorde dat graag. Zeker, hij vond "kansarme" ouders of op zijn minst een starre meritocratie die controleerbare kennis bevoordeelde boven echte creativiteit. Wie niet graag acht uur of langer werkte, zocht zijn toevlucht in het irriterende woord "uitbuiting", wie liever dronk of wiet rookte, werd beledigd door de "repressieve politiestaat van de FRG". Ouders met luide stem mopperden in de vergaderzalen van de leraren over het schoolsysteem en zijn onrechtvaardigheden, omdat hun kroost hoogbegaafd was. Helaas bracht hij slechts vijven mee naar huis. Het was allemaal de schuld van de maatschappij!

Het moest dus veranderd worden. De ideologie van de gelijkheid is op maat gemaakt voor de onderpresteerders. Overal zoeken zij bondgenoten die zich ook "achtergesteld" voelen: Achtergestelde minderheden van heel de wereld, verenigt u!

In het verleden waren persoonlijke prestaties bepalend voor sociale vooruitgang en degradatie. Natuurlijk hadden kinderen uit minder begaafde gezinnen het moeilijker dan de nakomelingen van hoogbegaafde ouders. Om het overduidelijke genetische verband te verdoezelen, geloofden linkse rakkers die te kort waren geschoten graag in de nu stoffige milieutheorie: de maatschappij had er weer schuld aan!

In een maatschappij die volgens prestatieprincipes functioneert, is er altijd een sociale kloof. Het veroordeelt al degenen die niet in staat waren te presteren of gewoon te lui waren om achter te blijven. Juist op dit punt vonden zij de schuld bij de maatschappij. Zij geloofden vurig dat alle mensen gelijk waren, dus "Op met de revolutie!" en naar de hel met de maatschappij. Vandaag installeren zij wat zij zien als een rechtvaardige maatschappij. Hoe rechtvaardig dat is, zien wij bijvoorbeeld bij toppolitici zonder diploma of met vervalste of nagemaakte doctoraalscripties. Een maatschappij van gelijkheid op alle gebieden van het leven is de enige kans voor intellectueel uitschot om sociaal boven hun veel ijveriger of slimmere soortgenoten uit te stijgen.

Deze sociale vooruitgang of degradatie staat altijd op het spel. Maria Schneider beschrijft het levendig:

    Daarom worden haar dochters, die zo dom zijn als brood, als kinderen door het gymnasium gesleept - soms door de leraren om te kopen en te terroriseren - ook al zouden zij eigenlijk geschikter zijn voor de Hauptschule. En wie is hier de voornaamste drijvende kracht? De statusbewuste, narcistische moeder. En na de middelbare school wordt de "hoogbegaafde" dochter verondersteld te gaan studeren, natuurlijk. Maar er is alleen genoeg voor een geesteswetenschappelijk vak - kunstgeschiedenis, marketing, "genderstudies" - waar zij vrij gemakkelijk kan rondhangen en misschien de toekomstige provider ontmoeten waarop zij heimelijk hoopt. Maar helaas is de dochter intellectueel en geestelijk zo verwend door de geïmplanteerde grootheidswaanzin van haar moeder, dat er voor haar geen mogelijkheid is om terug te keren naar een adequate, eenvoudige baan die overeenkomt met haar aanleg - zoals de baan van kassière of serveerster aan de vleeskassa (O gruwel!).

    Maria Schneider, Die drei P's: Putzen, Pflege, Puff, Aankondiging 9.7.2022, https://ansage.org/die-drei-ps-putzen-pflege-puff/

Vandaag hebben wij dus ontelbare leerstoelen over "genderisme", legioenen "commissarissen" voor allerlei zaken, massa's quotavrouwen - maar niet genoeg werkende mensen uit de professionele middenklasse die vroeger met een middelbareschooldiploma het beroepsleven binnenstapten.

    De gevolgen van dergelijke biografieën zijn o.a. dat vrouwen met waarden, vrouwen met een gepast intellect en vrouwen met een voltooide opleiding door de heersende neo-communistische tijdgeest buitenspel worden gezet. In plaats daarvan bekleden vrouwen, die geacht worden eenvoudige taken te verrichten, belangrijke posities - met uiterst negatieve gevolgen voor de samenleving.

    Maria Schneider, Die drei P's: Putzen, Pflege, Puff, Aankondiging 9.7.2022, https://ansage.org/die-drei-ps-putzen-pflege-puff/

In Berlijn vormen de kiezers uit het milieu van de staatsalimentatie reeds een structurele meerderheid voor de linkse partijen die hun nog hogere en betere zorg beloven. Prestaties betalen steeds minder en worden dus ook steeds minder geleverd. Het nieuwe systeem van gelijkheid wordt beheerst door hen die handelen en regeren in naam van de gelijkheid. Zij stabiliseren het door het aantal te bedienen potentiële klanten verder te verhogen. Elke immigrant, elke minderheid komt hun goed uit, totdat er niets meer veranderd kan worden aan het eenmaal gevestigde systeem door te stemmen.

De kracht van de belichaming

In de culturele strijd om de nieuwe maatschappij te vestigen in plaats van het Duitse volk, wint de aanvallende partij terrein door de maatschappij ingrijpend te veranderen door immigratie en door de traditionele waarden en het zelfbewustzijn van de overgebleven Duitsers verder te ondermijnen. Omgekeerd bestaat de verdediging in elke versterking van ons gevoel van identiteit als Duitsers en in de bevestiging van onze traditionele waarden en normen: Vlijt, eerlijkheid, stiptheid, doelmatigheid, trouw, liefde voor het vaderland, rechtschapenheid, betrouwbaarheid en eerlijkheid.

Toen Joschka Fischer eens als parlementslid in trainers verscheen, was dat een subversieve daad. Vandaag de dag kan het subversief zijn om uw kinderen netjes gekleed naar school te sturen en niet tot een "achtergestelde minderheid" te willen behoren. Waar wij de ongeest van de culturele afbraak tegenkomen, moeten wij ons verzetten en niet zwijgen. Ieder voor zich kan belichamen waar hij voor staat. Alleen dode vissen zwemmen met de stroom mee. Maar voor de levenden:

    Wat hen verenigt in hun doeltreffendheid, buiten het formele verschil tussen fictieve en historische werkelijkheid, is dat zij hun beginselen, wat zij de wereld in willen dragen, niet voorstellen als ethos, als theorie, maar het belichamen als geleefd bestaan door middel van personen en gebeurtenissen. Waarbij deze concretie op haar beurt slechts een symbool is voor een hoger beginsel, dat door en voorbij de individuele verschijning tot uitdrukking komt. John Lennon (of Dagny Taggart, de kapitalistische hoofdpersoon in "Atlas Shrugged") wordt metapolitiek op het punt waar hun leven een soort symbolische doorschijnendheid krijgt, een metarealiteit. Zij zijn niet meer gewoon wat zij zijn, in hen wordt een beginsel, een levenswijze, de belichaming van een algemeenheid uitgedrukt. Zij staan niet alleen op een bepaalde plaats, zij staan voor een idee, hun bestaan krijgt een supra-temporele, transcendentale dimensie. In deze symbolische belichaming wonen these en bewijs in één, het is een model in de zin die mythe, ritueel, helden en de godencultus in meer archaïsche tijden hadden.

    "Nigromontanus", Kritik der Metapolitik oder: wieso Rechte immer verlieren, https://psychedelic-odin.de/kritik-der-metapolitik/

Zo kan ieder individu helpen om de cultuuroorlog te doorstaan. Het is aan elk individu. Maar het is niet aan ieder alleen. Het is aan ons allen om gezamenlijk op te treden.

Dit artikel is ook verschenen op de website van Klaus Kunze, die altijd de moeite van het lezen waard is: http://klauskunze.com/blog/2022/07/10/von-der-kulturrevolution-zum-kulturkampf/

Net verschenen: De algemene afrekening met de ideologie van het liberalisme door Klaus Kunze. Hier vindt u de inhoudsopgave en hoe u het kunt bestellen: https://lindenbaum-verlag.de/produkt/staatsfeind-liberalismus/ .

Klaus Kunze, zelfstandig advocaat in Uslar sinds 1984, redacteur van een science fiction fan tijdschrift van 1970-71, correspondent voor de krant Student in Keulen van 1977 tot 1979, verschillende bijdragen aan genealogische en plaatselijke geschiedenis tijdschriften sinds 1978, bijdragen aan politieke tijdschriften zoals het weekblad JUNGE FREIHEIT sinds 1989.