Robert Steuckers: Interview voor Breizh-Info over Daria en Alexander Doegin
Interview door Lionel Baland
Robert Steuckers is een Belgische vertaler, theoreticus en schrijver, die meer dan 30 jaar geleden ooit dicht bij Nieuw Rechts stond, en die Alexander Doegin kent, de denker van het neo-eurasisme die door de internationale pers voorgesteld wordt als de invloedrijkste ideoloog in de kringen van de macht in Rusland, en wiens dochter Daria bij een aanslag in Moskou om het leven gekomen is. Lionel Baland interviewde hem voor Breizh-info.
Daria Doegina was het slachtoffer van een bom die waarschijnlijk op haar vader gericht was. Wat is het nut van buitenlandse geheime diensten die een denker proberen te liquideren? Hoe kunnen de theorieën van Aleksandr Doegin een probleem zijn voor de machthebbers in Kiev en de Verenigde Staten, en ook voor de globalistische elites? Wat zijn de hoofdlijnen van de ideeën van Aleksandr Doegin?
Ik denk dat de aanval gericht was tegen de vader en de dochter, die vermoedelijk in dezelfde auto reisden. Het onderzoek neigt tot nu toe echter tot de conclusie dat Daria zelf het voornaamste doelwit was, aangezien de persoon die verdacht wordt van het tot ontploffing brengen van het explosief, een flat gehuurd had in hetzelfde gebouw waar Alexanders dochter woonde. Ik zou niet durven speculeren over de motieven en belangen van een dienst, Oekraïens of Westers, die tot zo'n afschuwelijke daad zouden aanzetten, hoewel oorlogstijd de grenzen van normaal gedrag uitwist. Daria Doegina was zeer actief: zij leidde een digitaal nieuwsagentschap, "Telegramm" genaamd, dat non-stop informatie gaf over de gebeurtenissen in de wereld. Deze informatie verscheen op geopolitika.ru, in het Russisch, en op haar eigen Telegram-account. Vervolgens scheen zij, met haar goede beheersing van het Frans, een nieuwe missie te hebben gekregen om Franstalige Afrikanen toe te spreken, die de Franse arrogantie in hun landen niet langer konden verdragen en de voogdij van Parijs wilden vervangen door samenwerking met Rusland, zoals het emblematische voorbeeld van Mali laat zien. Doegin zelf had een schets van de Afrikaanse geschiedenis geschreven ten behoeve van zijn landgenoten, die kennelijk niet erg vertrouwd zijn met de Afrikaanse problematiek. Ik heb deze beknopte studie, die bedoeld was om Afrika te herinneren aan de meest briljante en interessante bladzijden uit zijn geschiedenis, vertaald vanuit een traditionalistisch etnologisch perspectief. U kunt de vertaling hier lezen: http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2021/09/08/ethnologie-et-ontologie-des-peuples-de-l-afrique-de-l-ouest-6336366.html.
Tenslotte menen Turkse correspondenten van de door Doegin in het leven geroepen "Eurasistische beweging" dat Daria vermoord is omdat sommige (niet nader genoemde) buitenlandse diensten haar zagen als de meest emblematische spreekbuis van de Russisch-Turkse toenadering. De Italiaanse journaliste Francesca Totolo, voor de krant Il Primato Nazionale, meent dat het motief voor haar moord een onderzoek was dat zij deed naar de Britse inlichtingendienst Bellingcat (waarover het OJIM van Claude Chollet in Frankrijk berichtte). Wat de Poolse journalist Konrad Rekas betreft, die in Schotland woont, hij herinnert zich, in zijn eerbetoon aan Daria Doegina, dat de Britse diensten die hem interviewden meer geïnteresseerd waren in de dochter dan in de vader.
Wat Kiev betreft verschilt het discours van Doegin zeker niet veel van dat van andere Russen die in de media van de Russische Federatie over het lopende conflict spreken. Doegin wil duidelijk de teruggave van de zogenaamde "Novorossija"-gebieden aan Rusland. Deze "Novorossija", met inbegrip van de Krim, vertegenwoordigt de landen die in de 18de eeuw door keizerin Catharina II veroverd waren. Wat het westelijk deel van Oekraïne betreft, erkent Doegin uitdrukkelijk "dat het etno-sociologische, historische en psychologische profiel van West-Oekraïne van dien aard is dat het zich niet leent voor integratie in Eurazië". En in zijn artikel stelt hij de vraag: "Moeten wij hen niet aan hun lot overlaten?" (zie http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2022/02/17/le-destin-de-l-etat-ukrainien-6366620.html). Doegin erkent dus een anders-zijn in de Oekraïners, maar als Rus aanvaardt hij natuurlijk niet dat het zelfbeschikkingsrecht, of zelfs het recht op afscheiding, van de Russischtalige gebieden moet worden ontzegd. De Oekraïense imbroglio is een complexe realiteit die moeilijk in kaart te brengen is in het Westen, waar de afgelopen zeven of acht decennia een stortvloed van afleidende variétés, nepnieuws en oninteressante roddels ons vermogen om historische en geopolitieke feiten te begrijpen letterlijk heeft uitgewist, zelfs onder intellectuelen.
In de mondiale context ziet Doegin een voortdurende strijd, die bijna apocalyptische afmetingen heeft: een soort strijd tussen goed en kwaad, waarbij het goede de imperiale en tellurische macht is (of die nu Russisch, Chinees of Iraans is) en het kwade de liberale thalassocratie, het globalistische liberalisme zoals dat door de Angelsaksen gedefinieerd wordt. Liberalisme is in de Angelsaksische wereld niet de eenvoudige markteconomie van de bourgeois democratieën in Europese stijl, maar de militante permissiviteit die vandaag haar hoogtepunt bereikt in de "woke" ideologie. Dus aan de ene kant hebben we traditioneel fatsoen, aan de andere kant destructieve en demonische hysterie, vooral wanneer die georkestreerd wordt door het idee van de "open samenleving" dat George Soros dierbaar is. Het discours van Doegin verschilt niet fundamenteel van dat van de talrijke Angelsaksische dissidenten die de oorlogszucht van de neoconservatieven en hun vele voorgangers hekelen. Doegin ziet Rusland zoals de 19de eeuwse Europese conservatieven het zagen: het schild van de contrarevolutie, in dit geval vandaag het schild van het illiberalisme, de pool van verzet tegen het planetaire globalisme dat gepromoot wordt door Davos, Soros, Schwab, Bill Gates en Zuckerberg. De filosofie van dit planetaire globalisme wordt verwoord door de Amerikaan Francis Fukuyama, die Doegin in de Verenigde Staten heeft ontmoet en aan wie hij regelmatig kritiek richt, cf.: http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2022/03/19/la-fin-inachevee-de-l-histoire-et-la-guerre-de-la-russie-con-6372268.html . Tegenover het idee van een "grote reïnitialisatie", waarop onophoudelijk door Schwab gehamerd is in het kader van de vergaderingen van Davos, stelt Doegin het project van een "groot ontwaken".
De hoofdlijnen van het denken van Doegin zijn ontleend aan het traditionalisme, dat voortkomt uit het denken van Guénon en de werken van de Italiaan Julius Evola, die meer gericht zijn op de militaire kaste (de Kshatriya's). Hij koppelt deze traditionele grondslag graag aan de eerder sjiitische islam (van zijn Azerbeidzjaanse mentor Djemal Haidar - 1947-2016).
Dugin treedt in de voetsporen van de 19de eeuwse Russische denker Konstantin Leontjev, die pleitte voor een bondgenotenschap tussen orthodoxe Russen en moslim-Ottomanen tegen het Westerse liberalisme, een standpunt dat natuurlijk werd ingenomen na de Krimoorlog (1853-1856), een gebeurtenis die in Rusland een golf van anti-westernisme op gang bracht die vandaag de dag nog lang niet is opgedroogd. Ondanks de invloed van deze auteurs, islamieten met Guénon en Haidar, niet-folkloristische heidenen met Evola, meent Doegin dat de enige traditie waarin hij zich kan onderdompelen, de Russisch-orthodoxe traditie is. Onder het pseudoniem Denis Carpentier heb ik voor Terre & Peuple het volgende geschreven, waarin de standpunten van Doegin aan het begin van het decennium 2000 worden samengevat: http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2008/09/16/les-positions-philosophiques-d-alexandre-douguine.html.)
Bij dit traditionalisme komt nog een sterke invloed van continentale geopolitieke theorieën, waarbij Rusland de continentale tellurocratische macht bij uitstek is. De Sovjetuniversiteiten spraken niet van zuivere geopolitiek, zoals in het Westen vóór Reagan, maar namen deze discipline op in verschillende andere, zoals "internationale betrekkingen", geo-economie, internationale handel, enz. Doegin slaagde erin zijn didactisch boek over de grondslagen van de geopolitiek aanvaard te krijgen op de Russische militaire academie. De stellingen die in dit naslagwerk naar voren gebracht worden, zijn ook terug te vinden in verschillende andere boeken van de auteur: we merken op dat hij het idee van Carl Schmitt overneemt van de grote ruimte/Grossraum (Europees in het geval van deze Duitser uit Sauerland, Russisch-Siberisch omvattend het nabije buitenland in het geval van onze Russische theoreticus). De grote ruimte (Grossraum) van Schmitt wordt zo, bij Doegin, de "grote Sovjet-ruimte" als "Russisch Rijk", dat natuurlijk een grote Euraziatische ruimte is. Deze grote Sovjet-ruimte, "imperiaal zonder keizer", is verslagen door de subversieve acties van het Westen, waaronder de Oranje-revoluties, die alleen maar onrust en ellende brengen. Tegenover de Amerikaanse Leviathan stelt Douguine de Russische Behemoth, een andere bijbelse gelijkenis die hij aan Schmitt (en Hobbes) ontleent.
Geconfronteerd met het Rusland van Poetin, dat Doegin in al zijn huidige initiatieven steunt, is onze Russische schrijver verdeeld: Enerzijds erkent hij het werk van Poetin, dat Rusland uit het moeras heeft getrokken waarin het door Jeltsin ingestelde liberale wanbeleid het land had gestort; anderzijds meent hij dat achter de glorieuze en onliberale façade van het Poetinisme een leerstellige ontoereikendheid schuilgaat, die te wijten is aan een aarzeling om zich als echt imperiaal te laten gelden, om openlijk de oorlog te verklaren aan alle schadelijke kruisingen van het westerse liberalisme die zich in het dagelijkse leven van de Russen blijven binnendringen. Djemal Haidar, zijn mentor, had zich in 2010 openlijk tegen Poetin gekeerd, dus ruim vóór de beslissende gebeurtenissen in Oekraïne, die plaatsvonden tijdens de Maïdan van 2014 en die uiteraard aan de bron liggen van eerst het conflict in Donbass, en daarna van de huidige oorlog. Voor een volledig begrip van de standpunten van Doegin over het politieke werk van de Russische president, lees: http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2021/09/11/la-tianxia-mondialiste-la-double-contrainte-et-le-dilemme-in-6337002.html ).
Ten tweede bestaat het grote werk van Doegin, dat al vele jaren bezig is en nog steeds niet af is, uit de talrijke delen van zijn "Noomakhia". Elke beschaving, elk groot historisch volk, zelfs elke cultuurhistorische streng heeft zijn "logos", schrijft Doegin. Noomachie is dus de strijd en/of de convergentie tussen de logos van de volkeren: onze auteur pleit natuurlijk voor de convergentie van de traditionele logos, die allemaal "vormen" zijn, in de Oudgriekse betekenis van de term (en hier had het filosofische werk van Daria Doegina, begonnen maar helaas onvoltooid zal blijven, een zeer solide basis kunnen geven aan dit idee van vorm of "logos"). Evenzo kunnen wij, met een zeker Iraans tropisme, zowel Zoroastrisch als Sjiitisch, dat wij bij Doegin aantreffen, dit idee van een convergentie van "traditionele logos" dichter brengen bij het idee dat door het hedendaagse Iran wordt uitgedragen: dat van de dialoog der beschavingen (verschillend van het idee van Samuel Huntington van de "botsing der beschavingen", dat Doegin niet verwerpt). Doegin wil dus de veerkrachtige en onvervreemdbare verschillen in de psyche van de volkeren behouden en ze verheffen tot de rang van tradities, die allemaal een reeds bestaande gemeenschappelijke kern hebben, zoals Guénon in zijn hele werk heeft willen aantonen. Ik heb vijf teksten vertaald die uitleggen wat deze noomachie is en wat de "logos" van Duitsland en China zijn:
http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2021/12/30/noomakhia-guerres-de-l-esprit-sur-le-magnum-opus-d-alexandre-douguine.html ;
Het werk van Doegin is dus niet beperkt tot de weinige schema's die de Parijse pers over hem verspreidt, en ook niet tot de schema's die enkele zeer pretentieuze valse geleerden uitventen, die zich, pontificerend en belachelijk, voordoen als "deskundigen" op het gebied van het populisme, terwijl ze zich groot voordoen. Het is een werk dat gevolgd moet worden, waarvan de bruisende aspecten laten zien dat het zich wil vormen naar een werkelijkheid die voortdurend in beweging is, en dat serieuzer bestudeerd moet worden, terwijl men weet dat het vooral bedoeld is om wegen te openen die latere generaties verder zullen verkennen.
Kende u Daria Doegina? U hebt Aleksandr Doegin ontmoet in Frankrijk, België en Rusland. In welke context is dit gebeurd? Welke bijdragen heeft Aleksandr Doegin geleverd aan uw tijdschriften Vouloir en Nouvelles de Synergies Européennes?
Nee, helaas heb ik nooit de gelegenheid gehad om Daria Doegina te ontmoeten. Ik heb alleen lof over haar gehoord van de deelnemers aan het colloquium van Chisinau in Moldavië, georkestreerd door Iure Rosca (met wie ik in Rijsel een dialoog had) en van sommigen die, tegelijk met haar, naar Syrië gingen voor een studiereis naar dat geteisterde land. Zij fascineerde haar medereizigers met de vreugde die zij uitstraalde en het aplomb van haar spreken.
Aan de andere kant, ja, ik heb haar vader vele malen ontmoet, hoewel te zelden! Ik zag hem voor het eerst in Parijs, in een boekhandel waar ik exemplaren van mijn tijdschriften ging afgeven. Het klikte meteen tussen ons, en hij gaf mij inderdaad een eerste interview in het Frans (waarvan ik een kopie kan geven aan wie dat wil). Daarna zag ik hem weer in Parijs op een GRECE-colloquium, waar hij sprak, en op een meer discrete lezing, in 1994 georganiseerd door Christian Bouchet, in een zaal bij de Porte de la Chapelle, waar wij de twee gastsprekers waren. Bouchet, ongerust, had ons een jachtgeweer en een luchtdrukpistool gegeven, voor het geval de gebeurtenis aangevallen zou worden. Wij spraken dus met de deelnemers met deze hardware in onze schoot! Toen er vervolgens Russen uit zijn entourage naar Brussel kwamen, liet hij nooit na hen een pakje tijdschriften voor mij mee te geven: zo ontmoette ik Larissa Gogoleva, die ernstig gewond was geraakt tijdens de gebeurtenissen van oktober 1993 in Moskou, en een charmante Armeense familie.
Eveneens in 1994 nam Doegin deel aan een colloquium in Italië, gewijd aan het denken van Julius Evola: hij legde daar op zeer didactische en beknopte wijze de assen van het Evoliaanse denken uit, die hem bijzonder hadden aangesproken, waaronder de begrippen van de tantrische vîra en de "weg van de linkerhand". De tantrische vîra (of "held") houdt geen rekening met de traditionele verbanden die in het Vedische denken tot uitdrukking komen, hij overschrijdt ze om beter toegang te krijgen tot het essentiële; dat is de heterodoxe weg die bekend staat als de "linkerhand", en waarmee onze tijd rekening moet houden, want de ware traditionalist moet de conventies van het "geïnstitutionaliseerde revolutionarisme" overschrijden. Dit "linkse" perspectief heeft hem er waarschijnlijk toe gebracht zich aan te sluiten bij de provocerende acties van Eduard Limonov in de dagen van de Russische "Nationaal-Bolsjewistische Partij".
Wij zaten natuurlijk op dezelfde golflengte toen wij ons verzetten tegen de aanval van de NAVO op Joegoslavië in 1999, en wij verwoordden onze strijd vooral rond het initiatief "Nee tegen de oorlog", dat in Frankrijk georkestreerd werd door Laurent Ozon, en rond dat van de toenmalige Lega Lombarda en haar dagblad La Padania. Archimede Bontempi, onvermoeibare animator van deze kringen en resoluut anti-Atlantist, coördineerde dit alles in Milaan, met de zegen van de toenmalige burgemeester van de stad, die mij had uitgenodigd voor een anti-oorlog colloquium, samen met de vriend van Doegin, de Servische traditionalistische schrijver en kunstenaar Dragos Kalajic, destijds Joegoslavisch ambassadeur bij de Heilige Stoel. Helaas heeft Dragos ons in 2005 verlaten. Een enorm verlies in onze gelederen. Vooral omdat in datzelfde jaar Carlo Terracciano, auteur van uitstekende artikelen over geopolitiek, vroegtijdig stierf en Doegin diep inspireerde, die hem een levendig eerbetoon bracht. Terracciano's didactische manier om de grote stellingen van de geopolitiek voor te stellen was zeer nuttig voor een Russisch publiek, dat aanvankelijk niet vertrouwd was met deze discipline, die nu alomtegenwoordig is in de media, met dit verschil dat in het Westen alleen de Angelsaksische geopolitiek wordt gepromoot.
Evenzo heeft Poetin in de herfst van 2002, toen Tsjetsjeense terroristen het Doebrovna-theater in Moskou aanvielen, willekeurig toeschouwers afslachtten en alle aanwezigen, waaronder veel kinderen, gijzelden, zijn speciale troepen gestuurd en de situatie hersteld, ondanks het zware verlies aan mensenlevens onder de toeschouwers als gevolg van deze coup de force. Ik heb in Au fil de l'épée (november 2002) de teksten van Doegin en de Russische Eurazisten gepubliceerd om de situatie uit te leggen: bij herlezing van die teksten stel ik twintig jaar later vast dat onze vriend de situatie perfect heeft uitgelegd en de banden heeft aangetoond tussen de Tsjetsjeense terreurfactie en de westerse en wahabitische diensten (die tegen Rusland geallieerd zijn). De verschrikking van de gijzeling in het Moskouse Doebrovna-theater en, later, de Tsjetsjeense aanval op de Beslan-school in Ossetië zijn naamloze tragedies die de schijnheilige pers in het Westen heeft gebagatelliseerd, vervaagd en van de schermen laten verdwijnen: deze escamotages spreken boekdelen over de objectiviteit van onze pers.
Vervolgens kwam Doegin in 2005 naar Brussel en Antwerpen om te spreken op een colloquium over identiteit dat gehouden werd in het Kasteel Coloma in Sint-Pieters-Leeuw en om de deelnemers toe te spreken van een colloquium dat georganiseerd was door het tijdschrift TeKos, GRECE's correspondent in Vlaanderen. Daarna hebben wij elkaar niet meer ontmoet, omdat mijn nieuwe beroeps- en gezinsverplichtingen mij weinig tijd lieten, en wij hebben niet meer gecorrespondeerd, behalve dat ik systematisch teksten en interviews van Doegin vertaalde die in de bevriende pers verschenen, vooral in het Duits (Zuerst, zur Zeit). Wij hebben pas weer contact sinds mijn pensionering, nu ik meer tijd heb om aan vertalingen te besteden, waarvan hij veel gebruik maakt bij zijn activiteiten.
De bijdragen van Doegin aan de organen van de kleine pers die ik uitgegeven heb, en vooral aan de blog "euro-synergies" (opgericht in 2007) zijn ontelbaar en vormen zonder twijfel de best verzorgde bibliotheek op dit gebied in de Franse taal, afgezien natuurlijk van de uitstekende delen die uitgegeven zijn door Christian Bouchet (Ed. Ars Magna) of Gilbert Dawed (Avatar Editions). Hier is de "Doegin" vermelding in het blok "euro-synergieën": http://euro-synergies.hautetfort.com/tag/alexandre+douguin
Rest mij nog te spreken over de beroemde reis naar Moskou in 1992, waar ik samen met Alain de Benoist en Jean Laloux (voormalig directeur van Krisis) uitgenodigd was om gedurende vier dagen deel te nemen aan verschillende activiteiten, waaronder een persconferentie waar Doegin, Prokhanov, de Benoist en ikzelf tegenover de Moskouse pers stonden. Daarna hebben wij samen twee diners gehad, één bij Prochanov, oud-directeur van het tijdschrift Lettres Soviétiques, dat in verschillende talen verscheen en dat de verdienste had een allereerste nummer over Dostojevski uit te brengen, dat ik in de jaren zeventig in Brussel gekocht had.
Het andere diner was bij Dugin thuis, waar zijn vrouw een voortreffelijke maaltijd had bereid. Toen was er een debat in de kantoren van de krant Dyein met Gennady Zyoeganov, leider van de Russische Communistische Partij, die een nationale uitweg zocht uit het wanbeleid dat door de onbekwaamheid van Jeltsin was ontketend; inderdaad, op die reis zag ik de ramp: één dag voor mijn aankomst, op 31 maart, werd de roebel ingewisseld voor één Amerikaanse dollar. Op 1 april, en helaas, dit was geen grap, was de wisselkoers gestegen van 100 roebel voor één dollar! Een universiteitsprofessor verkocht mij zijn Amerikaanse slangwoordenboeken voor twintig dollar, een arme oude man probeerde mij zijn postzegelverzameling te verkopen, kinderen verkochten hun speelgoed op de trappen van het "Kinderhuis", een tiener verkocht mij de chapka van zijn vader, die politieagent was, terwijl hij overvloedig toegeschreeuwd werd door Doegin, die hem een "spekulator" noemde. Het was verschrikkelijk, het was hartverscheurend. De dag na ons debat met Zjoeganov kwam Dyein uit de pers met twee volle bladzijden van de krant gewijd aan ons debat, bladzijden die de mensen lazen in een trolleybus die wij genomen hadden. Dat was mij in mijn leven nog nooit overkomen, en het is ook nooit meer gebeurd!
De ideeën van de Belgische theoreticus Jean Thiriart (1922-1992), die u ook gekend hebt, waren een belangrijke bron van inspiratie voor Alexander Doegin. Wat waren de ideeën van Thiriart en hoe beïnvloeden zij de zijne? Maar zijn er verschillen tussen deze twee denkers?
Jean Thiriart was een buurman die ik dagelijks kon ontmoeten. Na het impliciete bondgenootschap tussen China en de Verenigde Staten, bezegeld door de akkoorden Kissinger-Zhoe en Lai in 1972, was de hoop van de activisten van "Jong Europa" om China als reservebondgenoot te gebruiken, om de Sovjet-Unie te dwingen ballast op te geven in Oost-Europa en om de Verenigde Staten te dwingen alles uit de kast te halen in Indochina, ijdel geworden. Vanaf dat moment begon het idee van een Euro-Sovjet bondgenootschap tegen China en de Verenigde Staten de gemoederen te beroeren die, mutatis mutandis, als "nationaal-revolutionairen" konden worden omschreven. In Italië publiceerde Guido Giannettini een goed doorwrocht boek over dit onderwerp, dat wij in Brussel verslonden en becommentarieerd hebben; Jean Parvulesco speculeerde in dezelfde richting. En Thiriart begon zich een hypothetisch "Euro-sovjet" rijk voor te stellen, lichtjes Nietzscheaans aan de randen, omdat hij de eerste Sovjet-exegeses van Nietzsche's werk in die tijd had gelezen, van een zekere Odoejev.
Thiriart, voor de oorlog een linkse tiener in de rangen van de "Jonge Socialistische Garde", had zich enkele jaren later zeker laten verleiden tot de collaboratie onder het teken van een door Duitsland verenigd Europa, maar hij had geen habitus eigen aan rechts, aan het Waalse rexisme of aan de fascismen van de jaren 1930 en 1940. Bovendien had hij geen religieuze achtergrond en verklaarde hij zich openlijk een "materialist", zoals de brave antiklerikale bourgeoisie van Franstalig België. De Sovjet-Unie was voor hem niet, zoals voor de gelovigen, een politieke gruwel, maar een eenvoudige manier om politiek te bedrijven, die natuurlijk ontoereikend was, omdat zij beweerde gebaseerd te zijn op een materialisme waar niets wetenschappelijks aan was en een gebrekkig economisch systeem toepaste. Voor Thiriart was het dus nodig het Sovjet-apparaat intact te houden, het uit te breiden tot Europa (om het te ontdoen van de "hippie- en permissieve", "triviale" en "a-historische" ideologie), maar door het te doordrenken met een fysisch en biologisch materialisme dat in overeenstemming was met de nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen, en door het een economisch systeem te geven, Men zou moeten terugkomen op de invloed van de "oude" en "nieuwe" economische systemen, die niet alleen het resultaat zijn van de nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen, maar ook van de nieuwe economische systemen.
De invloed van een nu vergeten auteur, Anton Zischka, op Thiriart en zijn hele generatie in België, Nederland en Duitsland, moet opnieuw bekeken worden: voor Zischka, de theoreticus van de arbeidsnorm (étalon-travail), behoren wetenschap en techniek tot het genie van het Volk, en mogen zij niet beperkt worden door ideologische of speculatieve autoriteiten. In zijn wijd en zijd verspreide boek La science brise les monopoles theoretiseert Zischka in feite het idee van het aangeboren volksgenie, dat met name tot uiting komt in de inventiviteit van zijn wetenschappers, natuurkundigen en ingenieurs, en dat zich afzet tegen juristenjargon, beursspeculatie, moraliserende mumbo jumbo en alle andere incapaciterende onhebbelijkheden. De volkeren van de USSR moesten inzetten op de juweeltjes van de Sovjet-wetenschap en -technologie (luchtvaart, ruimtevaart) om uit de sleur van de "technologische kloof" (technological gap) te geraken waarover de Angelsaksische Russofobe strategen (waaronder de grote Arnold Toynbee) speculeerden: deze uittreding kon alleen geschieden door een alliantie met het Karolingische (Frans-Duitse) Europa, dat in staat was de "technologische kloof" te overbruggen.
Wat Doegin opviel aan de aanpak van Thiriart, was dat een man die ten onrechte als een primair anticommunist werd gezien, geen animositeit toonde voor de USSR en, bij uitbreiding, voor het Russische volk. Ten tweede, als Thiriart sprak over Euro-sovjetisme en niet over Eurazisme, dan kwam het gebied dat hij wilde reorganiseren volgens rationalistische, Hobbesiaanse (Leviathan) en centraliserende criteria, overeen met het traditionele en mythische Eurazië, het Russisch-Toeraanse, dat bij Doegin begon te ontkiemen.
De banden tussen Thiriart en Doegin waren maar van korte duur, want hoewel zij al een jaar of langer met elkaar correspondeerden, ging Thiriart pas aan het eind van de zomer van 1992 naar Moskou om er deel te nemen aan een hele reeks politieke debatten, met in zijn kielzog Michel Schneider, de uitgever van het tijdschrift Nationalisme et République, Marco Battarra, een boekhandelaar en uitgever in Milaan, en de geniale geopolitoloog Carlo Terracciano. Iets meer dan twee maanden na zijn terugkeer in Brussel, stierf Thiriart in zijn vakantiehuisje in de Ardennen.
De denksystemen van de twee mannen waren duidelijk zeer verschillend: Thiriart kwam, zoals ik zojuist gezegd heb, uit Belgische seculiere kringen die religieuze tradities resoluut afwezen, en die, net als Voltaire, beschouwd werden als "kinderachtigheden", voorbestemd om samen met hun geestelijken te verdwijnen. Doegin heeft zich in feite, net als Catharina II, verdiept in de orthodoxe spiritualiteit, waar, anders dan in het westerse (katholieke) papisme, de breuk tussen Kerk en Staat (Rijk) nooit eenduidig was, zoals in West-Europa na de Investituurruzie, die in de 11de eeuw de aanzet had gegeven tot de onherstelbare breuk tussen het pausdom en het Rijk, slechts enkele jaren na de definitieve breuk tussen Rome en Byzantium (in 1054).
Na de staatsgreep van Boris Jeltsin in 1993 en het verzet van de afgevaardigden daartegen, richtten Aleksandr Doegin en de schrijver Edouard Limonov, die de met geweld verpletterde afgevaardigden hadden gesteund, de Nationaal-Bolsjewistische Partij op. Een merkwaardige ervaring uit ideologisch oogpunt?
Ik heb de avatars van de "Nationaal-Bolsjewistische Partij" niet echt gevolgd. Maar ik heb wel het boek Het Grote Westerse Gasthuis (Le grand hospice occidental) van Limonov gelezen, waarin hij een oud Russisch en Panslavistisch idee opneemt, aanwezig in het werk van een min of meer Darwinistische auteur uit de 19e eeuw, Nikolai Danilevsky. Voor Danilevski was West-Europa een verzameling oude volkeren, zonder veel veerkracht, terwijl de Russen, die juist de verovering van Centraal-Azië hadden voltooid en de grenzen van Brits-Indië naderden, een jong, energiek volk waren met een grote toekomst: die zou beslissen over de uitkomst van wat de Engelsen, Kipling incluis, het "Grote Spel" noemden, d.w.z. de heerschappij over Centraal-Azië en India.
Limonov, die in de Verenigde Staten en Frankrijk had gewoond, vaak in onderwereldkringen, kwam, mutatis mutandis, tot dezelfde conclusies als zijn illustere voorganger. Het idee van Danilevsky werd ook in Duitsland overgenomen door Arthur Moeller van den Bruck, vertaler van Dostojevski en leider van de eerste kringen van de "conservatieve revolutie" (allen Russofielen en voorstanders van een alliantie tussen de Republiek van Weimar en de jonge USSR, en tegelijk anti-communisten, waarbij de Duitse communisten als onbekwaam en onconstructief werden beoordeeld). Moeller van den Bruck sprak ook van "jonge volkeren" in opstand tegen de "oude volkeren" (van het Westen).
De geboorte in Rusland in 1993-94 van de "Nationaal-Bolsjewistische Partij" stelde de journalisten van de Parijse pers in staat om, met hun waanideeën, de papier-maché boeman te fabriceren die het "Rood-Bruin" complot was: De feiten die zij aanvoerden om het bestaan van deze denkbeeldige samenzwering te rechtvaardigen waren 1) de deelname aan het schrijven van de Idiot International van Jean-Edern Hallier van handtekeningen van mesen met heterogene achtergronden die even willekeurig links of rechts ingedeeld waren volgens stemmingen of fantasieën (lees over deze affaire het zeer recente artikel van Bernard Lindekens: http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2022/08/29/l-idiot-international-sur-l-utilite-du-non-conformisme.html ); en 2) de reis die wij van 30 maart tot 3 april 1992 gedurende vier of vijf dagen naar Moskou maakten.
Mijn pen dompelend in vitriool en vloeibaar lachgas, heb ik met veel plezier een antwoord geschreven op alle trollen van de Parijse journalistiek ("L'affaire du national-communisme ou quand les galopins du journalisme parisien ratent l'occasion de se taire - Réponse narquoise aux carnavalesques inquisiteurs de l'été 1993") in een nummer van Vouloir, waarvan de inhoud en enkele artikelen hier te vinden zijn: http://www.archiveseroe.eu/vouloir-105-108-a117208412 ). De affaire, ook al eindigde zij in een ramp, liet niettemin nawerkingen na, die sinds de moord op Daria Douguina weer lijken te zijn aangewakkerd.
En toen, aan het eind van de jaren negentig, lanceerde Aleksandr Doegin zich in de conceptie en verspreiding van neo-Euraziatische ideeën? Waaruit bestaan zij? Wat is het lot van West-Europa en van Duitsland daarin? Waarom hadden zij zo'n succes in Rusland, vooral in machtskringen, en elders?
Euraziatische ideeën waren bij Doegin vanaf het begin aanwezig. Na zijn vele pogingen om zich in de Moskouse pers in te voegen, na de parenthese van de "Nationaal-Bolsjewistische Partij" met Limonov, lanceerde Doegin zijn Eurazistische beweging om verschillende stromingen van het Russische denken te actualiseren, evenzeer verspreid onder de naar Praag, Berlijn, Brussel en Parijs geëmigreerde Witrussen, als onder de Roden of zelfs de "bolsjewistische monarchisten" die Stalin bewonderden. De Euraziatische gedachte bestaat er in hoofdzaak in de territoriale massa die door de tsaren (Peter de Grote, Catharina II, Alexander II) en het Rode Leger (in 1945) bijeengebracht was, intact te houden, of althans de sterkst mogelijke banden tussen de drie Oost-Slavische volkeren in stand te houden (een idee dat gedeeld wordt door Solzjenitsyn en Poetin, maar in mindere maat door Doegin, die de schrijver van De Goelag Archipel verwijt dat hij als folie heeft gediend voor de Westerse propaganda, waaronder die welke ons wordt voorgeschoteld door André Glucksmann en Bernard-Henri Lévy).
In de praktijk dient het om solide banden te onderhouden met de staten die deel uitmaakten van de USSR, om eventuele conflicten tussen hen te verzachten, om te zorgen voor een goede communicatie tussen deze nieuwe landen, die 31 jaar geleden onafhankelijk werden, en om goede betrekkingen aan te knopen met India, China en Iran. De Euraziatische gedachte krijgt nu gestalte in initiatieven als de BRICS of de Sjanghai Samenwerkingsorganisatie, waarin China een leidende rol lijkt te spelen. Het "Belt & Road"-initiatief (BRI) van China heeft tot doel de grote Euraziatische landmassa vorm te geven en daarbij de controle over de belangrijkste communicatiemiddelen weg te nemen van de maritieme mogendheden van de Angelsaksische wereld. Doegin steunt dit beleid consequent, en voegt er een geestelijke dimensie aan toe die anders in dit nieuwe "Grote Spel" afwezig zou zijn.
Wat Duitsland in dit "Grote Spel" betreft, het maakt er automatisch deel van uit, ondanks zijn huidige atlantische onderdanigheid. De 18de en 19de eeuw waren eeuwen van Duits-Russische symbiose. Reeds vanaf Peter de Grote en nog meer vanaf Catharina II (die zelf Duitse was) hebben honderdduizenden Duitsers deelgenomen aan de opbouw en consolidatie van het Russische Rijk, als docenten, eenvoudige boeren, ingenieurs, industriëlen, enz. De Eerste Wereldoorlog heeft deze symbiose onderbroken.
De Eerste Wereldoorlog onderbrak dus deze symbiose, maar zij werd hervat onder de Weimarrepubliek, na de ondertekening van het Verdrag van Rapallo in 1922. Zelfs onder het nationaal-socialisme vervaagden de bevoorrechte banden tussen de twee "rijken" (die deze term niet meer gebruikten om hun politiek aan te duiden) slechts zeer oppervlakkig, om pas in alle ernst weer op te leven tijdens de 22 maanden van het Duits-Sovjetverdrag of Ribbentrop-Molotovpact: het was de USSR die olie, nuttige metalen en tarwe leverde aan het Derde Rijk, dat anders niet in staat zou zijn geweest om Frankrijk te verslaan. Hitlers pokerzet, die misschien vooruitliep op hetzij een pokerzet van Stalin in het Westen, hetzij een Britse aanval op de Sovjets in de Kaukasus, had tot doel zichzelf de alleenheerser te maken over olie, tarwe en metalen, zonder dat hij daarvoor onder het "Caudijnse juk" hoefde te passeren. Deze gok, dit "Vabanquespiel" zoals Ernst Jünger het noemde, liep uit op een apocalyptische mislukking.
De nieuwe Bondsrepubliek, die in 1949 onder het beschermheerschap van de westerse bondgenoten werd opgericht, kon echter niet zonder de USSR: de Ostpolitik van Brandt herstelde de situatie, in een ingewikkeld spel waarin de sociaal-democraten bevoorrechte banden met de landen van de COMECON smeedden, terwijl de christen-democraten zich haastten om een "Fernostpolitik" met China uit te voeren. Wat was het doel? Het opnieuw samenstellen van de "Triade" die de organisatoren van de Reichswehr onder Weimar (vooral Generaal Hans von Seeckt) en de nationaal-revolutionaire of nationaal-Bolsjewistische kringen (waartoe figuren als Hielscher, Jünger, Niekisch, von Salomon, Fischer, enz. behoorden, waarbij vooral Richard Scheringer zich met China bezighield, samen met von Seeckt). Wat is de "Triade"? De Triade is het anti-westerse bondgenootschap (vijandig tegenover Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten) dat Duitsland (met een nog te bepalen en te installeren regime), de USSR (rond de CPSU) en China (niet rond de Chinese communisten van Mao, maar rond de Kuo Min Tang van Chiang Kai Tchek) moest verenigen, waaraan een spoedig onafhankelijk India moest worden toegevoegd, geleid door kaders die vooral in Duitsland en, in mindere mate, in de Sovjet-Unie waren opgeleid. De Reichswehr en de Luftwaffe trainden in de USSR, vooral in Kazan, Duitse ingenieurs bouwden de nieuwe steden van de USSR, Reichswehr-officieren hielden toezicht op het leger van Chiang Kai Chek. De reden voor de onrust die ons vandaag, in dit jaar 2022, honderd jaar na de ondertekening van het Verdrag van Rapallo, bezighoudt, is dat deze triade stilzwijgend opnieuw was samengesteld: China was de belangrijkste handelspartner van Duitsland geworden, dat, net als tijdens de 22 maanden van het Ribbentrop-Molotov Pact, zijn energie uit Rusland ontving via de Baltische gaspijpleidingen (Nord Stream 1 en 2), enz.
Het Amerikaanse Westen kan de stilzwijgende heroprichting van deze Triade niet dulden en de diensten hebben de voorwaarden geschapen die nodig zijn voor de torpedering ervan door de door hen betaalde Groenen aan de macht te brengen in Berlijn en door Rusland lastig te vallen op de Krim, in de Donbass, aan de kust van de Zee van Azov, aan de monding van de Don, gevoelige gebieden waarvan de controle door de NAVO een totale blokkade van Rusland mogelijk zou maken. Het doel van de Angelsaksische wereld is immers de Zwarte Zee volledig onder controle te krijgen en de Don te blokkeren, die toegang geeft tot het Russische achterland; de Don is met de Wolga verbonden door een kanaal dat ipso facto de Zwarte Zee met de Kaspische Zee en met Iran verbindt. Ten tweede heeft het Indo-Iraanse-Russische project voor de totstandbrenging van een "Internationale Noord-Zuid Transportcorridor" (INSTC) tot doel India en Iran met het Noordpoolgebied en de Oostzee (d.w.z. Hamburg, Rotterdam en Antwerpen) te verbinden door middel van een systeem van zee-, spoor- en rivierverbindingen, waardoor het belang van de Suez-bottleneck wordt verminderd. Het is om deze reeks redenen dat de Euraziatische gedachte, een noodzakelijke geestelijke aanvulling op de grote landcommunicatieprojecten, de steun heeft van vele Russische politici.
Christian Bouchet verklaarde in een artikel in Breizh-info dat Alexander Doegin geen Russisch nationalist is, wat u bevestigt in het lezerscommentaar onderaan deze publikatie. Kunt u dit voor ons verduidelijken?
Dugin is in feite een Eurasist, een traditionalist en een "imperiaal", zoals wij zelf waren in het Spaanse rijk van Karel V tot Filips V of in het Oostenrijkse rijk in de 18de eeuw. België is, samen met het Groothertogdom Luxemburg, het laatste niet-Duitssprekende deel van het keizerlijke Lotharingen dat niet door Frankrijk is opgeslokt en vervormd. Een heer dient zijn koning of keizer, zoals in de 17de eeuw Jean-Baptiste Steuckers, vertegenwoordiger van het katholieke kwartier van Gelderland bij de Staten-Generaal van de Koninklijke Nederlanden in Brussel, en zijn zoon Jean-François Steuckers, luitenant-drossard van Brabant tot zijn dood in 1709. Beiden liggen begraven in de kerk van Finisterre in Brussel, Nieuwstraat. Zij dienden zowel de koning van Spanje als de keizer van het Heilige Roomse Rijk, samen met hun Franc-Comtoise, Lotharingse, Duitse, Spaanse, Aragonese, Milanese, Siciliaanse collega's, enz. en rekenden op Spaanse, Duitse, Ierse, Engelse (katholieke), Kroatische en Elzasser tercios die, samen met de onze, ons land verdedigden tegen de horden van Lodewijk XIV, in gedenkwaardige veldslagen, zoals het beleg van Leuven of de frontale clash van Rocroi.
Als Doegin zichzelf niet tot "Russisch nationalist" uitroept, betekent dat niet dat hij zich niet in elke vezel van zijn lichaam "Russisch" voelt, maar een bekrompen, exclusief nationalisme zou hem niet in staat stellen de hand te reiken aan de andere volkeren van de Russische Federatie, of dat nu Kaukasiërs, Ossetiërs, Fins-Oegriërs, Tataren, Turkstaligen, enz. zijn. Al deze volkeren zijn al eeuwenlang met de Russische Federatie verbonden. Al deze volkeren zijn door de geschiedenis heen met Rusland verbonden geweest. In de jaren 1960 en 1970 heeft de USSR alles in het werk gesteld om de verdwijnende talen en tradities van deze volkeren te redden, zoals de Maris, de Tsjoevasj, de Nanais, de Komi, de Nenets, de Oedmoerten, enz. Deze initiatieven hebben, lang vóór Dugin, een imperiale geest geschapen: ik ben een burger van die of die etnische groep, maar ik maak deel uit van het Imperium dat mij beschermt. De Republiek, in Frankrijk, deed niets van dien aard, integendeel: alleen particuliere initiatieven maakten het mogelijk plaatselijke taal- of folkloristische tradities te redden. Er is nooit een staatsinitiatief geweest. In Groot-Brittannië zou, zonder een reeks particuliere initiatieven, het Cornish verdwenen zijn (en zijn toekomst is nog niet verzekerd), net zoals het Manx bijna verdwenen is.
Het is in de zin van een imperiale politieke mentaliteit dat wij de weigering van Doegin moeten begrijpen om zich een "nationalist" te noemen: hij is niet van plan de Tsjoevasj of de Nenets te russificeren. Ik heb het algemene artikel op zijn site vertaald, waarin precies staat wat bedoeld wordt met "volk" (een term die hij verkiest), "etniciteit" en "natie". Het is aan u om het te lezen: http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2022/08/18/ethnos-peuple-nation-comme-categories-ethno-sociologiques.html.)
Bouchet, uitgever van belangrijke werken van Dugin, weet waar hij het over heeft. Zelf heb ik medewerkers en correspondenten uit Rusland, Polen, Roemenië, Finland, Zweden, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Zwitserland, Italië, Castilië, Baskenland, Navarra, Catalonië, Vlaanderen, Nederland, Ibero-Amerika, Duitsland, enz. in het kader van de redactionele activiteiten van "Euro-Synergies". Dit belet mij niet om mij ten volle burger te voelen van de streek die altijd die van mijn Steuckers voorouders geweest is: de Euroregio rond Aken, op het kruispunt van de drie talen, rond de "Drei-Länder-Ecke". Mijn vader, een Limburger, werkte in Luik, Brussel en Franche-Comté, maar dat heeft hem nooit belet te voelen dat hij een kind was van het land rond Sint-Truiden, van het land van de boomgaarden die in de lente met miljoenen bloemen bloeien. Ik ga uit van een transnationale taak zonder vijandigheid tegenover etnische en nationale feiten, een voorbereidende taak voor een toekomstig politiek systeem van imperiale aard, dat Jean Parvulesco, met zijn zeer bijzondere vocabulaire dat wij kennen, "het Euraziatische Rijk van het Einde" heeft genoemd.
Kommentare
Kommentar veröffentlichen