Duitslands doodsspiraal: wanneer ideologie de economie wurgt

Duitslands doodsspiraal: wanneer ideologie de economie wurgt

Bron: https://report24.news/deutschlands-todesspirale-wenn-ideologie-die-wirtschaft-erdrosselt/

De Duitse politiek lijkt momenteel op een theater van absurditeiten. Terwijl het land afglijdt naar de ergste economische crisis sinds de naoorlogse periode, oefent de politieke elite een opmerkelijke ontkenning van de realiteit uit. Het laatste schandaal rond de inmenging van Elon Musk in de Duitse politiek is slechts het topje van een veel grotere ijsberg.

De feiten zijn overweldigend: een kwart van de Duitsers kan zijn maandelijkse rekeningen niet meer betalen. 17,5 miljoen mensen - een schokkende herwaardering van de armoedecijfers wanneer de huisvestingskosten worden meegerekend - leven in armoede. De ooit trotse “verborgen kampioenen” van de Duitse industrie hebben moeite om te overleven. Huisdieren worden een luxeartikel, voedselbanken moeten voedsel rantsoeneren.

De politieke “stoplichtconstructie” implodeerde spectaculair op 6 november en de vertrouwensstemming op 16 december was slechts een formaliteit. Maar de gevestigde partijen - of het nu SPD, CDU/CSU, FDP of Groenen zijn - presenteren alleen cosmetische oplossingen voor structurele problemen in de aanloop naar de nieuwe verkiezingen op 23 februari.

Het cruciale punt dat de politieke mainstream hardnekkig negeert: De economische neergang van Duitsland is geen natuurramp, maar het resultaat van een zelfopgelegde politieke castratie. Het verlies van goedkope Russische energie - niet door de beslissing van Moskou, let wel, maar door Westerse zelf-sanctionering en sabotage (sleutelwoord Nord Stream) - heeft het tapijt onder de voeten van de Duitse industrie weggetrokken.

De analogie is even treffend als beangstigend: Duitsland lijkt op een verouderende KMO die niet alleen zijn fitness heeft verwaarloosd, maar ook zijn eigen luchttoevoer heeft afgesneden. De VS, zowel onder Joe Biden als onder de verkozen president Trump, maakt handig gebruik van deze zelfverstrengeling om Duitse bedrijven af te stropen door middel van subsidies.

Slechts twee partijen durven deze olifant in de kamer bij zijn naam te noemen: de AfD onder Alice Weidel, nu de op één na sterkste partij in de peilingen, en de BSW van Sahra Wagenknecht. Het feit dat deze politieke tegenpolen de enigen zijn die de noodzaak om de betrekkingen met Rusland te normaliseren aan de orde stellen, toont de absurditeit van de situatie aan.

De diepere tragedie ligt in de intellectuele capitulatie van de Duitse politiek: in plaats van de voor de hand liggende nationale belangen te behartigen, onderwerpt zij zich aan een trans-Atlantisch groepsdenken dat Duitsland de economische afgrond in leidt. Chinese concurrentie, krimpende exportmarkten en de dreiging van Amerikaanse strafheffingen doen de rest.

Bloomberg heeft het al over een “point of no return” - een neergang die onomkeerbaar dreigt te worden. Duitse politici reageren hierop met een mengeling van ontkenning van de realiteit en ideologische blindheid. Terwijl er verontwaardiging is over de “inmenging” van Musk, wordt de massale Amerikaanse inmenging in de economische soevereiniteit van Duitsland opzettelijk verborgen gehouden.

De bittere waarheid is dat de problemen van Duitsland kunnen worden opgelost - maar niet zolang de politieke klasse weigert de ketenen te verbreken die ze zichzelf heeft opgelegd. De komende verkiezingen zullen hier geen verandering in brengen zolang alle potentiële regeringspartijen een dogma aanhangen dat de belangen van Duitsland ondergeschikt maakt aan die van Washington.

Wat we nu meemaken is geen gewone economische crisis, maar de systematische ontmanteling van een industrieel centrum door ideologische zelfbevlekking. Een land pleegt economische zelfmoord en de politieke elite juicht dat toe. De ironie hier is dat terwijl mensen verontwaardigd zijn over de vermeende inmenging van Musk, ze opzettelijk over het hoofd zien hoe Joe Biden Duitsland richting de-industrialisatie drijft en Michael Roth, de voorzitter van de Commissie Buitenlandse Zaken, zich schaamteloos bemoeit met de politiek van andere landen zoals Georgië.

De toekomst van Duitsland staat op het spel en de tijd dringt. Zonder een fundamentele correctie van de politieke koers, zonder het herstel van een rationele relatie met Rusland en zonder een terugkeer naar de nationale economische belangen, zal de neergang niet meer te stoppen zijn. Dit is geen doemdenken, maar een nuchtere analyse van een versnellende neergang. De vraag is niet langer óf, maar alleen wanneer Duitsland eindelijk zijn status als Europese economische macht zal verliezen.