Geopolitiek nieuws: Robert Steuckers interview voor Al Jazeera

Geopolitiek nieuws: Robert Steuckers interview voor Al Jazeera

Interview door Hafsa Rahmouni

Zie ook: https://www.aljazeera.net/politics/2024/4/25/

Iran en Israël

Hoe ziet u de Iraanse aanval op Israël? Wat zijn de politieke en militaire gevolgen voor de landen in de regio?

Ik zou deze aanval in een zeer brede, zeer oude historische context willen plaatsen. De Amerikaanse strateeg Edward Luttwak beweerde dat in het oostelijke Middellandse Zeegebied de Verenigde Staten, in navolging van Groot-Brittannië, de erfgenaam waren van Romeinse en Byzantijnse strategieën. Vanuit dit perspectief blijft Iran de erfgenaam van het Perzische Rijk. Zoals Arnold Toynbee al aangaf, maakt Israël deel uit van een Herodiaans Jodendom, dat is afgestemd op de imperiale desiderata van Rome en dat dient om te voorkomen dat het hele Mesopotamische en Perzische achterland zich naar de Middellandse Zee beweegt, die nu het "Mare Nostrum" is, niet langer van een Romeins Rijk of een Italië onder Mussolini, maar van een Amerikaanse hegemoon, die vanuit antropologisch en religieus oogpunt fundamenteel vreemd is aan het Middellandse Zeegebied. 

Het herschikken van de kaarten, sinds de consolidatie van Rusland door Poetin, sinds de aanwezigheid van Rusland in Syrië, sinds de wens van China om het Belt and Road-project te voltooien, betekent dat een Zionistisch-Herodiaanse entiteit een obstakel wordt voor de nieuwe dynamiek. De Britse en daarna de Amerikaanse zeemogendheden hanteren een terugkerende strategie: het bezetten van de landen aan de binnenlandse uiteinden van de binnenzeeën. Koeweit vanaf 1910 om te voorkomen dat het Ottomaanse Rijk zijn venster op de Golf en de Indische Oceaan (het Britse behoud in die tijd) zou exploiteren. De Baltische Staten ten tijde van de bolsjewistische revolutie in 1917 en daarna opnieuw toen de Sovjet-Unie ineenstortte. Georgië aan de oostkant van de Zwarte Zee, enz. Israël kreeg de taak om de meest oostelijke kust van de Middellandse Zee te bewaken, tot voordeel van eerst Londen en daarna Washington.

Iran, en daarachter Rusland en China, betwisten deze functie en zien het gebied van Antiochië tot Gaza (en zelfs Suez) liever als een springplank naar de Middellandse Zee. De vragen die door het Iraanse antwoord worden opgeroepen zijn de volgende:

1) De verwerping van diplomatieke regels, getheoretiseerd en toegepast door de denkers en beoefenaars van de Amerikaanse neoconservatieve ideologie, wordt nu gevolgd door daden en niet alleen woorden.

2) Iran versterkt zijn bondgenoten langs de lijn tussen Syrië en Jemen en ondermijnt zo de Herodiaanse structuren en entiteiten.

3) De hardheid van Iran suggereert dat het nu de middelen heeft om Israël, een nucleaire macht, te confronteren.  Dat zou een heel ander spel zijn.

Waarom denkt u dat de Verenigde Staten en Europa Israël proberen te ontmoedigen om op Iran te reageren?

Gezien het aantal potentiële conflictzones vrezen de Verenigde Staten imperiale hypertrofie, ofwel omdat ze weten dat het volgende Amerikaanse presidentschap Trumpistisch en dus isolationistisch zal zijn, en dat de oorlogszucht van Biden niet op tijd zal kunnen worden ingezet, ofwel omdat ze tijd willen winnen om hun anti-Russische front van de Noordpool tot de Zwarte Zee te consolideren, ofwel omdat ze weten dat Iran nu de middelen heeft om zichzelf veilig te maken. In dit zeer verontrustende scenario zal Europa het mikpunt van de grap zijn:

- Het zal alleen tegenover Rusland komen te staan, waarbij de publieke opinie niet echt geïnteresseerd is in het beginnen van een conflict, ondanks de schaamteloze propaganda van de steeds meer gedemonetariseerde vierde macht. Bovendien zijn de arsenalen leeg.

- Het onuitgesproken doel van de Amerikanen is om Europa voor eens en altijd te verzwakken door het tegen Rusland op te zetten in een langdurige uitputtingsslag die Moskou zal verlammen zonder het ten val te brengen. Deze oorlog zal voorkomen dat de grote Euraziatische massa juist op een plaats die een "doorgangsregio" of "poortregio" is, zoals Oekraïne, zich hecht zou kunnen lassen. In de Levant zullen de Syrische oorlog, die nog niet voorbij is, de aanwezigheid van een Herodiaans Israël en een lange uitputtingsslag in Gaza en de Westbank voorkomen dat de oostkust van de Middellandse Zee het venster naar het Westen wordt voor het Mesopotamische, Iraanse, Indiase en Chinese achterland. Europa zal opnieuw door land ingesloten zijn en het risico lopen te imploderen.

Hoe verklaart u vanuit strategisch oogpunt de dubbele standaard van het Westen in de Iraanse escalatie met Israël? Terwijl het Westen verzuimde om Israëls bombardement op het Iraanse consulaat in Damascus te veroordelen, een flagrante schending van internationale wetten en normen, kwamen Westerse landen Israël politiek en militair verdedigen toen Iran in natura op Israël reageerde?

Met twee maten meten is geen nieuw fenomeen. Hypocrisie is een Westerse manier van regeren, die specifiek is voor het ideologische binomium dat het Angelsaksische denken structureert: de fusie tussen de puriteinse woede van een sektarisch en schurkenstatenprotestantisme en het moraliserende liberalisme van Locke. Aan deze fusie van waanzinnig religiosisme en onrealistisch liberalisme kunnen de waanideeën van het Franse revolutionaire denken toegevoegd worden.

Deze oude gebreken zijn bijgewerkt door het Amerikaanse neoliberalisme en neoconservatisme, die in Europa zijn geïmporteerd sinds Margaret Thatcher in 1979 premier van het Verenigd Koninkrijk werd. Ten tijde van de agressie tegen Irak verkondigden de Amerikaanse oorlogszuchtige neoconservatieven dat Europeanen lafaards waren, "zonen van Venus en niet van Mars", omdat ze diplomatieke oplossingen voorstonden. Sarközy sloot zich aan bij de NAVO, die De Gaulle in de jaren '60 had verlaten, en Frankrijk werd de derde pijler van het Grote Westen in plaats van een autonoom beleid te voeren. Met Macron, die een "Young Global Leader" is, is de afstemming totaal, ten nadele van het Franse volk, dat met wapenstokken, granaten en dergelijke op de knieën wordt gedwongen.

De aanval van Israël op het Iraanse consulaat in Damascus is een volgende stap in de ontkenning van diplomatie en de veronachtzaming van internationale verdragen die de neoconservatieve of "Kaganistische" ideologie voorstaat (de stellingen van de familie Kagan, waartoe Victoria Nuland behoort). Deze aanval, samen met de aanval op de Mexicaanse ambassade in Ecuador, is een primeur en luidt een nieuwe manier van werken in. Van nu af aan worden de regels niet meer nageleefd, en zal er een zware mediastilte vallen over elke schending van diplomatieke conventies, terwijl staten of regimes die als vijanden van de Westerse drie-eenheid (Frankrijk, Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk) worden beschouwd en vazalstaten die door de "Young Global Leaders" of soortgelijke figuren in de hand worden gehouden, alle avaniteiten zullen moeten ondergaan zonder het recht te hebben om zichzelf te uiten of te verdedigen.

Europees beleid

Welke invloed zal de opkomst van extreem-rechts in Europa en zijn kansen bij de volgende verkiezingen naar verwachting hebben op het buitenlands beleid van de Europese Unie?

Er bestaat niet zoiets als één "extreem-rechts": wat willekeurig onder deze term wordt geschaard, is een caleidoscopische en heterogene verzameling van uiteenlopende reacties tegen of voor het Westen en de NAVO. Het is redelijk om een toename van rechts-populistische partijen te verwachten bij de volgende Europese verkiezingen, maar de echte vraag die gesteld moet worden is: zullen deze diverse formaties zich in dezelfde fracties bevinden of zullen ze in verspreide volgorde binnen verschillende fracties in het toekomstige Europees Parlement optreden? Het criterium voor differentiatie is duidelijk de positie van elke fractie ten opzichte van de NAVO, de Verenigde Staten, Rusland en de oorlog in Oekraïne. We zien dat Giorgia Meloni zich volledig achter het NAVO-beleid heeft geschaard, ook al werd dit niet gezegd tijdens haar verkiezingscampagne. Men had zelfs kunnen denken dat zij voorstander zou zijn van een onafhankelijk Italiaans beleid in het Middellandse Zeegebied.

De afgelopen twee jaar lijkt het Franse Rassemblement National hetzelfde beleid te hebben gevolgd, en we kunnen ons nu al voorstellen dat het zich zal aansluiten bij het beleid van Meloni in Italië, net als Reconquête, de beweging van Eric Zemmour en Marion Maréchal die plotseling, en in tegenstelling tot de stellingen die verdedigd worden door haar politieke instituut, het ISSEP, nu standpunten inneemt die vijandig staan tegenover Rusland in het Oekraïense conflict, ongetwijfeld in de hoop om een vrij grote groep te vormen met rechtse oorlogszuchtigen uit Oost-Europa, die als geschiktere partners worden beschouwd dan Duitse of Oostenrijkse neutralisten. Pathologische germanofobie is nog springlevend in Frankrijk, net als het onvermogen om iets te begrijpen dat afwijkt van de manieën of instellingen van de Zeshoek.

In Duitsland en Oostenrijk daarentegen, doen neutralistische standpunten, die verschillen van die van de NAVO, zich gelden in de gelederen van de populistische partijen, de AfD en de FPÖ. Deze laatste partij heeft ook gemeenschappelijke standpunten met de Hongaren van Orban (die in de EVP-fractie zitten) en de Slowaken van Fico en Pellegrini. Het is waarschijnlijk dat de Italiaanse Lega van Salvini, die een flink pak stemmen onlangs onlangs verloren, zich zal aansluiten bij de Duitsers en Oostenrijkers, ter compensatie van het verlies van de afgevaardigden van het Rassemblement National uit de groep Identiteit en Democratie. Hoewel al deze partijen volgend jaar juni onvermijdelijk stemmen zullen winnen, zullen ze niet in dezelfde fracties zitten, en degenen die de standpunten van de dames Meloni, Le Pen en Maréchal steunen, zullen voor het Amerikaanse (en Woke) beleid stemmen, samen met de liberalen, socialistisch links, de pro-NAVO conservatieven, de ecologen van Cohn-Bendit en de EVP. De anderen zullen geïsoleerd raken of niet genoeg invloed hebben om hun neutrale standpunten te laten gelden.

Met het einde van de economische steun aan Afrikaanse landen (voormalige koloniën), de oorlog in Oekraïne en de impact van wat er in het Midden-Oosten gebeurt... Hoe zou u de prestaties van Europa tot nu toe beoordelen?

Je kunt niet over prestaties praten als je het over het Europa van vandaag hebt. Frankrijk heeft zichzelf afschuwelijk gemaakt in Afrika door te proberen de volkeren van het continent een neoliberaal en wokbeleid op te leggen dat zij niet konden accepteren. De hardste klap voor Parijs was het verlies van Niger, de bron van het uranium dat de Franse kerncentrales van energie voorziet, waardoor Frankrijk een belangrijke energiebron kreeg en (zeer dure) energie aan andere Europese landen kon verkopen. 

De indirecte kolonisatie van Afrika maakte het dus ook mogelijk om Europese landen uit te buiten. De oorlog in Oekraïne maakte definitief een einde aan alle hoop op de opbouw van wat Gorbatsjov het "Gemeenschappelijk Huis" had genoemd. De huidige gebeurtenissen in de Levant, in Syrië en Gaza, betekenen dat er geen harmonie kan zijn in het Middellandse Zeegebied. Geen van deze nieuwe omstandigheden is gunstig voor een echt Europa. Al deze gebeurtenissen zullen bijdragen tot een verdere verzwakking van Europa, of zelfs tot de definitieve implosie ervan. Samen met de Verenigde Staten heeft Europa geen enkele kans om zich te ontwikkelen, om deel te nemen aan de dynamiek die elders in de wereld aan het werk is, terwijl het daar alle belang bij zou hebben.

Hoe kijkt u aan tegen de uitbreiding van de BRICS-groep en haar verklaarde programma om een internationale as of blok te vormen om de Amerikaanse hegemonie over het internationale systeem het hoofd te bieden en het unipolaire systeem te ontmantelen tot een multipolair systeem?

Het bestaan van de BRICS-groep is een feit. En dat zal zo blijven. De doelstellingen van deze groep van grote economische machten en opkomende landen, of zelfs continentlanden, zijn het ontwikkelen van intensieve inter-BRICS handel, volgens regels die niet de regels zijn van het westerse neoliberale tijdperk dat in 1979 begon. Deze handel moet zoveel mogelijk proberen te ontsnappen aan de valse neoliberale (westerse) regels, in het bijzonder door het proces van de-dollarisatie te accentueren, waar Europa zich uiteindelijk bij zou moeten aansluiten, tenminste als het erin slaagt zich te ontdoen van de neoliberale dictatuur die momenteel in de Brusselse Commissie aan de macht is. Europa zou, vooral na de Brexit, moeten terugkeren naar een beleid van semi-autarchie, zoals dat altijd is voorgestaan door de grote concrete en niet-ideologiserende economen.

Deze economen behoren tot een categorie denkers die sommigen "heterodox" hebben genoemd, d.w.z. denkers die de economie niet reductionistisch benaderen. Ze maken deel uit van bepaalde nationale of continentale geschiedenissen, hebben zich in een specifieke context ontwikkeld, specifieke praktijken uitgevonden, die aangepast aan tijd en ruimte zijn, zoals bijvoorbeeld de huidige Chinese economie, die post-Maoïstisch is, wordt aangepast aan de keizerlijke traditie van het Middenrijk en aan het Confuciaanse gedachtegoed, terwijl ze zich de regels van de 19de-eeuwse Duitse econoom Friedrich List herinnert, die ook de Kuomintang inspireerde. De strijd die gevoerd moet worden is de strijd tegen de onrealistische ideologie van het pure liberalisme, die losstaat van de echte geschiedenis en de concrete instellingen van het volk.

Ziet u dat de economisch opkomende landen zoals China, Rusland, India en Brazilië een ander economisch systeem volgen dan dat waarin het Westen, met name Amerika en Europa, opereren? Welke is het best in staat om te concurreren en de wereldeconomie te redden?

De opkomende landen, vooral China en India, kunnen rekenen op een voldoende grote binnenlandse markt, gezien hun demografische gewicht. Het Westen heeft te maken met een zorgwekkende demografische terugslag. Op dit moment lijkt China de meest dynamische beschavingsstaat te zijn, die juist inzet op een praktijk die ooit door Friedrich List werd bepleit: het ontwikkelen van transportinfrastructuren op de Euraziatische landmassa, dankzij het zogenaamde "Belt and Road"-project. Als we de zaken zouden willen vereenvoudigen, zouden we kunnen zeggen dat het Westen gebaseerd is op een thalassocratische logica, een vloeibare logica dus, terwijl de opkomende machten Rusland, China, India en Iran gebaseerd zijn op een continentale logica, verankerd in het uitgestrekte Euraziatische grondgebied. De thalassocratische logica van het Westen kan alleen overleven als de continentale logica wordt belemmerd, als de aardse communicatie door de uitgestrekte Euraziatische ruimte wordt geblokkeerd. Europa heeft geen belang bij de triomf van de thalassocratische logica: als dat wel zo is, is Duitsland al het eerste slachtoffer.

De sabotage van de Nord Stream 1 & 2 gaspijpleidingen, die gas aanvoerden vanuit het noordoosten van Rusland (Arctische zone), heeft de legendarische dynamiek van zijn industrie, die nu verstikt wordt door de exorbitante energieprijzen, volledig uit balans gebracht. Door de terugslag van de handel met China zal deze industrie nog verder achteruitgaan. De zeer recente reis van flauwe bondskanselier Scholz naar Peking heeft duidelijk aangetoond dat de vorige regeringen van Merkel, en vooral de huidige "stoplicht" regering, het helemaal bij het verkeerde eind hebben, vanwege de uitzinnige ecologen die het beleid van de VS volgen, dat er altijd op gericht is geweest om de Europese industriële structuren, vooral de Duitse, te ontmantelen. In Frankrijk heeft Macron de paradepaardjes van de Franse industrie verkocht aan de Verenigde Staten (Alstom, enz.). De opkomende BRICS-landen in Eurazië moeten deze schadelijke logica vermijden: daarom heeft de westerse propaganda (made in the USA) het nu beruchte etiket "illiberaal" op hen geplakt.

Is het meest opvallende dat het Westen de laatste tijd onderscheidt misschien de bescherming die de machtssystemen, internationale organisaties en maatschappelijke instellingen geven aan het fenomeen homoseksualiteit en transgenderisme? Waarom probeert het Westen volgens u deze aanpak op te leggen aan de meerderheid van de mensheid die deze abnormale aanpak afwijst?

Laten we eens teruggaan naar de geschiedenis van ideeën in de 18de eeuw, de periode waarin westerse ideologieën zich deden gelden, die vandaag de dag hun hoogtepunt bereiken, omslaan in een delirium, terwijl ze eisen dat de hele planeet gelijkwaardig meedoet. Van Angola tot Papoea-Nieuw-Guinea en van Kirgizië tot Peru worden alle volkeren door de dominante westerse ideologie gedwongen om het delirium van LGBT en woke over te nemen. In de 18de eeuw postuleerden de verschillende varianten van de Verlichtingsideologie, die samenkwamen om het huidige occidentalisme te genereren, een geïsoleerd individu, los van elke sociale context (Locke, Rousseau).

De nu onderdrukte varianten van de Verlichting, die niet leidden tot dit verderfelijke hedendaagse occidentalisme, zagen een mens die geworteld was in een familie, een clan (asa'biyya in het Arabisch), een volk, een geschiedenis, een literaire en religieuze traditie (Herder). Vandaag de dag zijn we getuige van de woede van de ideologen van de liberale Verlichting die hun programma willen voltooien door de banden van het traditionele gezin te verbreken door het heteroseksuele paar en het welwillende ouderschap dat het zou moeten voortbrengen te stigmatiseren. 

De woede van de ontwaakten daarentegen probeert alle concrete menselijke wortels in de geschiedenis, religie en traditie te verbreken, door herdenkingsbeelden te vernietigen, het lezen van literaire klassiekers te verbieden, de Grieks-Latijnse humaniora (het fundament van Europa) te vernietigen, kerken in brand te steken (zoals momenteel overal in Frankrijk gebeurt, inclusief de kathedraal van Parijs), enzovoort. Dit destructieve occidentalisme is van plan om deze iconoclastische woede te veralgemenen naar alle beschavingen van de wereld. Deze andere beschavingen accepteren het niet: of ze nu gedragen worden door miljarden mensen zoals in China of India (Bharat) of dat ze bescheidener van omvang zijn, zoals in Afrika waar de volkeren zich de Songhai rijken beginnen te herinneren, de inheemse beschaving van Ethiopië, enz.

Oorlog in Oekraïne

Waarom is de internationale belangstelling voor de oorlog in Oekraïne afgenomen nadat deze zo lang het nieuws heeft gedomineerd? Is het beleid van de VS en Europa veranderd ten gunste van de oorlog?

De oorlog in Oekraïne was opgezet om chaos in Europa te creëren en om de industriële motor van Duitsland te ruïneren. Hij was ook ontworpen om de Euraziatische dynamiek te blokkeren op een cruciaal punt, waar de eeuwige routes van de grote Euraziatische landmassa samenkomen. De Krim is lange tijd Europa's poort naar China geweest, het eindpunt van de middeleeuwse Zijderoutes waar Italiaanse handelsposten de goederen ontvingen die Europa nodig had.

De rivier de Don is verbonden met de Wolga, die aan de ene kant naar de Noordpool en de Oostzee leidt (en dus naar het Duitse en Nederlandse Noordzee-Europa), en aan de andere kant naar de Kaspische Zee, en dus naar Perzië en Bagdad. De archeologie ontdekt momenteel dat de vele verschillende delen van Eurazië vanaf het neolithicum altijd in nauw contact met elkaar hebben gestaan. De handel in barnsteen verbond de Oostzee en de Noordzee met Egypte. Artefacten van goud of lapis lazuli die in Europa gevonden zijn en uit de protohistorie dateren, zijn gemaakt van materialen uit Centraal-Azië (via de Andranovo- en Yamnaya-culturen) of het huidige Afghanistan.

De militaire cultuur van de thalassocratieën geeft momenteel de voorkeur aan korte oorlogen, die een jaar of minder duren. De oorlog in Oekraïne is zijn derde jaar ingegaan. Het momentum is tot stilstand gekomen. Het Oekraïense volk wordt leeggezogen. Op de grond is de situatie bevroren, net als vele jaren tijdens de Eerste Wereldoorlog. Rusland heeft standgehouden en zal blijkbaar in de Russischtalige regio's in het oosten en zuiden van het voormalige Sovjet-Oekraïne blijven. Het voorspelbare scenario is als volgt: de door het Russische leger veroverde oblasts zullen deel gaan uitmaken van de Russische Federatie; het Westen zal de verovering van Odessa verhinderen (er wordt nu gesproken over Franse eenheden die de stad of de buitenwijken ervan binnentrekken, informatie die nog geverifieerd moet worden); het Westen zal proberen terrein te winnen in de Zwarte Zee (een oud Brits oorlogsdoel), door te proberen Georgië en Armenië te satelliteren; de NAVO heeft van het conflict in Oekraïne geprofiteerd om van de Oostzee een NAVO-meer te maken, waarbij Europa de kans heeft verloren om vanuit twee neutrale staten (Zweden en Finland) een niet-gebonden zone over het hele continent uit te breiden; het Oekraïense conflict heeft een uitgestrekt front geopend dat zich uitstrekt van de Noordpool tot de Zwarte Zee, en bedreigt de Russische havens Moermansk en Arkhangelsk (van vitaal belang tijdens de Tweede Wereldoorlog) en de stad Sint-Petersburg, dicht bij de Finse grens.

De NAVO heeft dus verschillende territoriale en strategische voordelen behaald: het Oekraïense conflict kan nu bevroren worden. De uitdaging is nu om voet aan de grond te houden in het oostelijke Middellandse Zeegebied, om de Russische basis aan de Syrische kust te isoleren en om haar positie op te leggen aan Turkije, dat momenteel een origineel neo-Ottomaans beleid voert dat haaks staat op dat van de NAVO, om het Palestijnse abces in Gaza te ledigen en een heroïsche Hebreeuwse staat te consolideren (in dienst van een West-Amerikaans Rijk, door strateeg Edward Luttwak voorgesteld als neoromeins of neobyzantijns, met als doel de Perzische pool van de BRICS op afstand te houden).

De vernietiging van Gaza is zeer waarschijnlijk ook bedoeld om van dit gebied de mediterrane terminal te maken van een "Ben-Gurion-kanaal", dat verbonden is met de Rode Zee (Golf van Akaba) en het Suezkanaal zou moeten verdubbelen. Dit kanaal zou het verkeer op het Suezkanaal moeten ontlasten en gekoppeld worden aan een alternatief project voor enerzijds het Chinese "Belt and Road" project en anderzijds het Russische, Iraanse en Indiase project dat bekend staat als de "International North South Economic Corridor", die Mumbai in India verbindt met Iraanse havens en van daaruit naar het Kaspische gebied en de Kaukasus, wat leidt naar de Baltische en Witte Zee. Het belang van dit westerse project plaatst het vastgelopen conflict in Oekraïne in perspectief.

Hoe ziet u, na twee jaar oorlog in Oekraïne, de strategische uitkomst? Zal de overwinning van Poetin in een nieuwe presidentiële termijn invloed hebben op de ontwikkeling van het conflict tussen het Westen en Rusland?

Vanuit strategisch oogpunt zou het Amerikaanse Westen, dat de Zweedse en Finse ongebondenheid in Noord-Europa heeft uitgeschakeld en de NAVO in staat heeft gesteld om Rusland van Moermansk tot Sint-Petersburg en Kaliningrad/Königsberg onder druk te zetten, tevreden moeten zijn met deze zeer voordelige vooruitgang. Op het terrein, in de Donbass, Luhansk, de Krim, enz., is het te verwachten dat het Westen een Koreaanse oplossing zal accepteren met een nieuw IJzeren Gordijn ten oosten van de Dnjepr. Het Poetinisme zal niet verslagen of geëlimineerd zijn zoals sommigen hadden gehoopt. Wat betreft het tijdperk na Poetin, dat onvermijdelijk zal aanbreken, valt er nu nog niets te zeggen, het zouden ijdele speculaties zijn.

De bal ligt nu bij de Europeanen: hoe lang zullen zij het suïcidale beleid van de Amerikaanse diensten nog accepteren, en hoe lang zullen zij nog de fouten tolereren van de "Young Global Leaders" die hen te gronde richten? Er lijkt geen teken aan de horizon te zijn dat het verzetsbeleid dat in Hongarije en Slowakije is aangenomen, zich ook elders in Europa zal verspreiden, met name in Frankrijk en Duitsland (ondanks de suggesties van de AfD ter rechterzijde en de partij van Sahra Wagenknecht en Oskar Lafontaine ter linkerzijde). De schok zal echter in West-Europa moeten komen. 

Elke Arabische lezer van deze regels moet in gedachten houden dat Europa niet noodzakelijkerwijs het Westen is. Het Westen komt ideologisch voort uit twee of drie perverse matrices: het Nederlandse calvinisme, het Cromwelliaanse en vervolgens Amerikaanse puritanisme, en de Franse revolutionaire ideologie. Het katholieke Spanje, het lutherse Pruisen, de Ierse onafhankelijkheid, het Zweedse neutralisme, de erfenis van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk, het Zwitserse confederalisme, de ontelbare rijkdommen van Italië, de tradities van het orthodoxe Europa en de Grieks-Romeinse erfenis maken geen deel uit van de drie westerse matrices en zouden, als ze dat zouden willen, alle recepten, alle remedies bevatten om de westerse ziekte te genezen.