Lege wiegen: onzekerheid en nihilistische samenleving zijn de schuldigen
"Vraag ons om iets anders te doen dan kinderen te krijgen".
Achter de wens om geen kinderen te baren gaat de grootste uitdaging van de nieuwe generaties tegen deze obscene maatschappij schuil.
Door Diego Fusaro
In La Stampa van Turijn lezen we dat 51% van de achttienjarigen tegen het idee is om een kind te krijgen. "Vraag ons om alles behalve kinderen te krijgen", kopte de Savoy krant toepasselijk in dit verband. Als we echter zouden proberen een andere kop te vinden, zou ongetwijfeld de volgende kop op zijn plaats zijn: "De slechtste jeugd", hoewel in werkelijkheid een groot deel van de verantwoordelijkheid verband houdt met deze obscene maatschappij van onzekerheid, afnemende verwachtingen en de laatste tijd ook opsluitingen.
Wat uiteindelijk bepalend is voor deze situatie, die het midden houdt tussen het tragische en het komische, van jongeren die niet willen weten hoe ze kinderen moeten krijgen, is niet alleen hun nihilisme, een onderwerp waarover Umberto Galimberti in het kielzog van Nietzsche uitvoerig heeft gediscussieerd. Natuurlijk is er ook de component van het nihilisme: de waarden, de ideale hoop zijn verdampt, waardoor er plaats is voor de meest verontrustende gast, zoals Nietzsche hem noemde, namelijk dat nihilisme dat nu zijn schaduwkegel over het geheel heeft uitgestrekt. En die het Westen in een desolate en sombere woestijn heeft veranderd.
Daarnaast, en onlosmakelijk daarmee verbonden, is er de kwestie van de objectieve obsceniteit van de huurlingenbeschaving waarvan wij inwoners zijn, en die vooral op de jongeren haar meest beschamende en schadelijke gevolgen terugslaat. De nieuwe generaties worden gekoloniseerd door de nihilistische woestijn omdat zij objectief geprojecteerd worden in een nihilistische woestijn, in een landschap waarin het niets triomfeert, bezaaid met nonsens en asymmetrieën, uitbuiting en toekomstige woestijn, eeuwig heden en droevige passies, zoals wij ze met Spinoza zouden noemen, variërend van wanhoop tot terreur, van ontgoocheling tot berusting.
Hoe kan men immers kinderen ter wereld willen brengen in een tijdperk als het onze, dat van de toekomst iets stoms en van de verwachtingen iets intrinsiek vernederends heeft gemaakt? Welk idee van hoop, welke droom kan vandaag de dag het leven bezielen van een jongere, die reeds weet dat hij is opgegroeid met de vernedering van onzekerheid en uitbuiting, van ontheemding en het ontbreken van een vaste plaats in het werk, in de wereld en meer in het algemeen in het leven? Wat valt er te zeggen over de opsluiting waarmee sinds meer dan een jaar de sociabiliteit van de nieuwe generaties letterlijk wordt vernietigd, veroordeeld tot een leven dat geen leven meer is en dat steeds meer de vorm aanneemt van een onuitsprekelijke opsluiting?
Het krijgen van een kind, zo weten wij, is het gebaar waarmee het leven ja zegt tegen het leven, de hoogste daad van liefde voor het bestaan, voor de mensheid, voor het zijn; de daad waarmee wij ja zeggen tegen het leven dat probeert de dood te overleven of, zoals Plato zou zeggen, het ouder wordende wezen te vervangen door het nieuwe dat zal overleven. Het feit dat men geen kinderen meer krijgt en vooral dat men ze niet meer bewust wil krijgen, is het meest tragische bewijs dat er geen hoop meer is, dat er ontgoocheling heerst aan de hele horizon, dat onze kinderen veroordeeld zijn en dat weten ze. De veroordeling ligt ook in het feit dat zij een schuld moeten dragen die niet de hunne is en waarvoor zij gedwongen worden de gevolgen te dragen. Kortom, achter de wens om geen kinderen ter wereld te brengen gaat de grootste j'accuse [aanklacht] van de nieuwe generaties tegen deze obscene en onmenselijke maatschappij schuil.
Oorspronkelijke tekst gepubliceerd in het Italiaans op https://www.affaritaliani.it/blog/lampi-del-pensiero/culle-vuote-la-colpa-del-precariato-e-della-societa-nichilistica-748223.html . Vertaald voor Tradición Viva door Carlos X Blanco.
Bron: https://www.tradicionviva.es/2021/07/05/cunas-vacias-la-culpa-es-de-la-precariedad-y-de-la-sociedad-nihilista/
Kommentare
Kommentar veröffentlichen