Interview met Yohann Sparfell: de Euraziatische weg


Interview met Yohann Sparfell: de Euraziatische weg

Bron: https://rebellion-sre.fr/entretien-avec-yohann-sparfell-la-voie-eurasiste/?fbclid=IwAR2hLcbWIb8cyzh5xjrOU1hos_AL9FED7O-g-ggWuymVtSbjDFfv0IPlUms   

Onze kameraad Yohann Sparfell levert een beslissende bijdrage aan de totstandkoming van een Vierde Eurazistische Politieke Theorie in zijn eerste boek, Res Publica Europae. Interview vanaf november 2020.
 

Hoe zou u het eurazistische gedachtegoed omschrijven?

Het hangt er allemaal van af hoe u het bekijkt. Historisch gezien is het Eurazisme in wezen Russisch-Euraziatisch, d.w.z. dat dit gedachtegoed in de eerste plaats van belang is voor deze geopolitieke ruimte, in verband met zijn culturele en historische eigenheid. Het is zeker dat het huidige neo-Eurasianisme veel geërfd heeft van deze oorspronkelijke wortel, wat heel normaal is en verwacht wordt van Russische denkers als Alexander Doegin. Het Eurazië van de Russische denkers van onze tijd is dus de intellectuele uitdrukking, met zijn metapolitieke en geopolitieke methodologie, van een bevestiging van wat door henzelf beschouwd wordt als de civilisatorische eigenheid van de Groot-Russisch-Euraziatische ruimte. En dit ten opzichte van de andere beschavingen die moeten deelnemen aan de uitvoering van de multipolariteit, een uitvoering die deel uitmaakt van de dynamiek van de Euraziatische gedachte.

Maar men kan het vraagstuk van het Euraziatisch denken ook benaderen vanuit een in wezen ideologisch gezichtspunt - dat wil zeggen de visie van een corpus van ideeën dat een samenhangende en volledige filosofische en politieke doctrine vormt -, dus met de wil om buiten het oorspronkelijke kader te treden. In dit geval kan deze gedachte alle beschavingen interesseren, ook de onze. En vanaf dat moment gaat het erom, zich de leerstellige beginselen ervan toe te eigenen, om op zijn beurt onze beschaving in de ogen van anderen te kunnen doen gelden. In feite gaat het er vooral om de Europese beschaving zich te laten doen gelden en tegelijk de ideologieën te overwinnen die van de Moderniteit geërfd zijn en die wij alleen maar kunnen waarnemen in hoeverre zij haar in zelfdestructieve aporias heeft kunnen opsluiten. Het neo-liberalisme is de nieuwste en, in vele opzichten, de schadelijkste avatar. Kortom, voor ons kan het Eurasistische denken niet los gezien worden van een eigen project voor een Vierde Politieke Theorie. Het is ook de wens van Doegin, toen hij dit uitgestrekte project van 4TP lanceerde, dat elk volk en elke beschaving zich dit op zijn eigen manier en volgens zijn eigen aard, zijn eigen singulariteit, zijn eigen geschiedenis, zou toe-eigenen. Het Eurazisme is in Eurazië geboren, maar het zal zich moeten onderscheiden in evenveel uitingen als er culturele en historische eigenaardigheden zijn in dit uitgestrekte geheel, en, wat ons betreft, in het bijzonder aan het westelijke uiteinde ervan. Wij zullen deze gedachte moeten wortelen in de uitzonderlijkheid van ons land, want dit is de oertoestand van waaruit zij alleen haar regeneratieve werking kan spelen.

 

Wat zou de culturele eenheid van dit uitgestrekte geheel zijn?

Wij zouden niet kunnen spreken van culturele eenheid, omdat die in werkelijkheid niet bestaat op het niveau van heel Eurazië. De enige eenheid waarover wij zouden kunnen spreken is een geostrategische eenheid die volkeren en beschavingen samenbrengt ten opzichte van andere continenten, maar vooral ten opzichte van wat Carl Schmitt de thalassocratische krachten had genoemd (de "vloeibare" krachten van de maritieme naties, met name de Angelsaksische en de liberale). Het is de terugkeer, hier naar een bepaalde vorm van tellurocratie (aardse en ruimtelijke overheersing, innig verbonden met de "bewoning" van deze ruimte), en daar naar een andere, die ons in hun totaliteit uitnodigen om het geheel te beschouwen als een immens kader waarin een begrip en een harmonisatie van uiteenlopende krachten spelen, maar die niettemin verenigd zijn door hetzelfde gevoel van worteling en ontplooiing van hun eigen mogelijkheden. Dit gezegd zijnde, kunnen wij ons op dit niveau mijns inziens terecht afvragen hoe het staat met de culturele nabijheid tussen Rusland en de rest van Europa. En ik zeg "de rest", omdat ik denk dat Rusland deel kan uitmaken van de Europese beschavingsruimte in de zin van wat wij als Europese beschaving kunnen beschouwen, die ik in mijn boek Res Publica Europae heb genoemd, het oorspronkelijke Europese humanisme. Maar het kan ook een andere weg kiezen, in het licht van een beschavingssingulariteit die het zou kunnen "lezen" aan de hand van zijn culturele, spirituele, historische en etnische bijdragen, zowel Aziatisch als Europees. In ieder geval zal het Russische volk, evenals de andere volkeren die zijn "periferie" vormen (Wit-Rusland, Oekraïne, Georgië, Armenië, enz.), moeten beslissen over zijn meer of minder diepgaande verhouding tot de toekomst van de Europese beschaving, afhankelijk van wat het historisch gezien, en misschien nog wel cultureel en geestelijk gezien, als een intieme deelname daaraan beschouwt, of zo niet, aan de opbouw van wat dan de Euraziatische beschaving genoemd kan worden. Als deze tweede mogelijkheid bevestigd wordt, zullen wij Europeanen ervoor moeten zorgen dat deze waarschijnlijke Russisch-Euraziatische beschaving een bevoorrechte geostrategische integratiepartner blijft, zoals ik in de vorige vraag al zei, in de uitgestrekte Euraziatische continent-wereld. Zijn geografische ligging legt ons dat op! (Iemand als Robert Steuckers heeft dit duidelijk genoeg gemaakt, waarbij hij zich evenzeer op de economie beroept als op de geschiedenis, de spiritualiteit, of heel eenvoudig op onze eigen geopolitieke belangen). Maar in beide gevallen moeten wij eerst, en dat moet duidelijk zijn, Europa bevrijden uit de stuiptrekkingen van het liberalisme, de enige ideologie van de Moderniteit die vandaag nog voortleeft in haar postmoderne en totalitaire vorm van neoliberalisme. Wij moeten dus beginnen te werken aan de uitwerking van een Vierde Politieke Theorie die geworteld is in de unieke humus van het Europese substraat. Wij moeten ons inspannen om de oorspronkelijke oorspronkelijkheid van onze voorouderlijke Europese Kultur te begrijpen, want vanuit die oorspronkelijkheid zullen wij ons gemeenschappelijke land weer kunnen "bewonen" en ons Gemeenschappelijk Goed kunnen bepalen.

 

Wat zou, afgezien van een geopolitieke positionering, het door de Eurazisten gedragen maatschappijmodel zijn?

Dit is een enorme vraag, en het zal moeilijk zijn ze allemaal in één interview te behandelen. Welnu, om te proberen enkele hoofdelementen van een antwoord te geven en tegelijk in te gaan op wat mij het belangrijkste aspect van dit onderwerp lijkt, ga ik in op het Heideggeriaanse begrip "bewonen", dat ik noch in mijn antwoord op de vorige vraag, noch in mijn boek de moeite heb genomen om uit te werken. In mijn boek, aan het begin van het hoofdstuk over de autonomie, spreek ik over logos, maar deze twee dingen zijn in feite nauw met elkaar verbonden, omdat zij bepalend zijn voor de manier waarop wij als mensen leven in relatie tot wat ons omringt en die, dankzij deze begrippen, zin hebben, d.w.z. iets voor ons betekenen in een wereld die van ons is. Als wij de Heideggeriaanse terminologie overnemen, dan is het feit van "wonen" op een bepaalde plaats, dus niet zomaar ergens op de bohemienachtige manier van het postmodernisme, verbonden met de handeling die bestaat in het "zeggen", d.w.z. in het voor ons neerleggen van alles wat ons bezighoudt, als "dingen" maar niet als voorwerpen, en die onze wereld structureren voor zover zij alleen onze wereld is en zij op die manier beantwoordt aan onze eigen bekommernis om ek-sister (zich in beweging zetten). Het is niets minder dan het herdefiniëren van het bestaan in het licht van dit menselijk gebod, en het door het Euraziatische denken gedragen maatschappijmodel is in die zin veeleer een dynamiek van toevlucht nemen tot tijdloze beginselen, die ons weer op het pad van de harmonie met onze diepe natuur moeten brengen, dat wat ons "er zijn" bezielt. Ik zou in dit verband één eenvoudig ding willen zeggen: ons leven moet weer zin krijgen! Met andere woorden, wij moeten zelf een betekenis kunnen construeren aan onze ek-sistenties. En daarvoor is het onontbeerlijk dat wij weten hoe wij onszelf opnieuw moeten begrijpen, zowel op het niveau van het individu als op het niveau van de volkeren en onze hele beschaving. Dit is de dynamiek van het Dasein, van het autonome wezen dat zich bevestigt in symbiose met wat als zijn wereld blijft voortbestaan, tegenover de methodische deconstructie van de Europese wereld, die vandaag de dag, naar ons gevoel, het einde nadert van haar vermogen om mensen en volkeren geen horizon, geen betekenis te bieden. De drie ideologieën van het verleden zijn er niet in geslaagd de mensen een verheffing van geest te bieden, die hun de gave van een reddend enthousiasme zou kunnen geven (gered worden is bevestigd worden in zijn ek-zijn). Niet dat zij dit ideaal niet trachtten te bereiken, maar het onderwerp waarop elk van hen zich baseerde om waarden te herscheppen (hetzij klasse, ras of het individu) dreef af naar de een of andere vorm van massificatie waarin de persoonlijkheden uiteindelijk verdronken in plaats van zich te kunnen doen gelden. Het leven van de mens is kort, en hij moet de kans krijgen om zich te vervullen in de werkelijkheid van zijn persoonlijkheid, anders loopt hij het gevaar wegen te bewandelen die ingegeven zijn door wrok en afkeer. Dit is een les die wij moeten leren. Daarom is Dasein het nieuwe subject van het Eurasisme, van een Vierde Politieke Theorie waarvan het kernhart, als ik het zo mag zeggen, het verlangen naar autonomie is, dat wil zeggen, het verlangen om voor zichzelf en door de erkenning van anderen te bepalen hoe men deelneemt aan de vrijheid, in de niet-liberale betekenis van die term, aan het Algemeen Welzijn. Om de weg van een geheel nieuwe maatschappij in te slaan, zullen wij dus een nieuw subject moeten definiëren, en dit subject zal, in tegenstelling tot het ijdele individu van het liberalisme, waarvan de oneindige vrijbrief alleen maar tot zijn droevige decadentie zou kunnen leiden, een herhaalde en eenmalige bevestiging van het Algemeen Welzijn moeten belichamen, of, zo u wilt, voor ieder mens op zijn manier, een wil om de kracht en de eigenheid van de gemeenschappen waaraan hij deelneemt en die hem zullen steunen, steeds hoger te doen stijgen, door zijn vrijheid en de verhoging van zijn eigen kracht en eigenheid. Dit maatschappijproject keert terug naar de mens zoals hij werkelijk is, naar de realiteit van zijn toestand, naar de noodzaak rekening te houden met de verscheidenheid en ongelijkheid van zijn capaciteiten, en vooral naar de noodzaak de tegenstellingen die uit deze verscheidenheid en ongelijkheid onvermijdelijk voortkomen, te harmoniseren door middel van rechtvaardigheid en gezag. Tenslotte is dit project bedoeld om onze ogen te openen voor de menselijke werkelijkheid en er iets leefbaars en begerenswaardigs van te maken voor allen die na ons zullen komen. Tenslotte is dit Euraziatisch maatschappelijk project ook, zo niet vooral omwille van wat ik hierboven gezegd heb, om ons werkelijk opnieuw te wortelen in een beschavingsruimte die historisch, cultureel en spiritueel eigen is, om er het sap van onze eigen wereldvisie uit te halen, dat wil zeggen, voor Europa wat ons betreft, een bepaald soort humanisme dat mijn lezing van het Eurazisme tot een typisch Europese maakt, en niet tot een andere.

Een maatschappijproject waarin de geestelijke autonomie van de persoon centraal staat, impliceert dus noodzakelijkerwijs enerzijds een dynamiek van intensivering van onder meer de institutionele, economische (lokalisme) en monetaire autonomie, en anderzijds een geestelijke verdieping van de visie op de mens als de hoogste goddelijke manifestatie in de zichtbare wereld, met het beginsel van gelijkheid tegenover de waardigheid die daaruit voortvloeit. Wij moeten dus de voorwaarden heroveren die ons in staat zullen stellen symbiotische harmonie, dat wil zeggen autonomie, te bereiken binnen een concentrische ruimte waarvan het hart ons zal zijn in het diepst van onze ek-sistenties; een autonomie die ons tegelijkertijd voorbij de primitieve regel van menselijke uitbuiting door arbeid zal brengen. Dit is het hele punt van een toekomstige uitwerking van een 4TP voor het Europa van de toekomst.

Wat zijn de krachten die op dit moment een eurazistische visie dragen?

De zogenaamde "populaire" krachten, die sommigen populistisch noemen, omdat zij een formidabel verlangen naar leven in zich dragen, dat vermenigvuldigd wordt door de verscheidenheid waardoor dit verlangen zich manifesteert. Op voorwaarde natuurlijk dat deze krachten zich niet op een dwaalspoor laten brengen door de consumentistische en propagandistische luchtspiegelingen van een regime dat balanceert tussen repressie en het gebruik van wortels. Deze krachten zouden de Gele Vesten kunnen zijn, ze zouden in vele andere vormen kunnen voorkomen, maar ik denk dat de twijfel nu goed is doorgedrongen, en dat de afkeer onherroepelijk aan het oprukken is onder het goede volk. De tijd dringt, en zij die het denkvermogen en de wil hebben om nu te zijn, hebben de plicht om zich opnieuw met de werkelijkheid bezig te houden en spannender waarden uit te vinden dan die van vroeger, die nu teleurstellend zijn. Wij hebben gidsen nodig, want de tijden zijn volkomen verward. In dit opzicht wordt het onderzoek naar een 4TP voor Europa dringend, een voorbereidend project dat wij samen snel moeten uitvoeren rond, bijvoorbeeld, de weinige begrippen die ik hier heb aangestipt en die ik in mijn boek meer in detail behandel, maar ook vele andere die anderen op hun eigen manier zullen moeten aanpakken.

Te lezen:

Yohann Sparfell, Res Publica Europae, Editions Ars Magna, november 2019 Het boek is verkrijgbaar bij Ars Magna voor 32 euro
 

Kommentare