Eerste overwegingen over de gebeurtenissen in Syrië en de val van Assad

Eerste overwegingen over de gebeurtenissen in Syrië en de val van Assad

Laurent Ozon

We zullen dus (opnieuw) zien wat de vernietiging van een Arabisch regime, al jarenlang gepland door de neoconservatieven, teweeg zal brengen. Assad is uiteindelijk verslagen. Zijn uitgeputte regime, geïsoleerd door westerse sancties die de wederopbouw van de infrastructuur van het land verhinderden, met een verzwakt en verdeeld leger en een bevolking die moe is van jarenlange oorlog, armoede en onzekerheid, was gedoemd te falen. De gelijktijdige druk van Turkije, de islamistische milities ANS en HTS, bewapend en uitgerust door Turkije en de Verenigde Staten, en de uitschakeling van Hezbollah door Israël, hebben hem de genadeslag gegeven.

Iran liet zijn "weerstandsas" los en verraadde Assad zonder enige inspanning, waarschijnlijk als gevolg van een akkoord met Turkije. Wat Rusland betreft, het kon niet in zijn eentje een land overeind houden dat werd geleid door een autist die elke serieuze samenwerking met Turkije weigerde (ondanks hun pogingen daartoe), volledig afhankelijk was van Iran en overal werd aangevallen. Rusland moest zich neerleggen bij de ineenstorting van de Syrische staat. Noch Iran noch Rusland konden zich laten meeslepen in een uitzichtloos conflict zonder daarmee in de kaart te spelen van hun geopolitieke tegenstanders. Assad was niet meer te redden, en het is waarschijnlijk dat beide landen garanties hebben gekregen voor een mogelijke overgang die de situatie kan stabiliseren voordat het land verder afglijdt naar een Libische situatie.

Vanuit een Frans en Europees perspectief moet het stabiliseren van het Middellandse Zeegebied door middel van vredige staten, die vreedzaam naast elkaar bestaan, de leidraad blijven. Het is wellicht overbodig te herhalen dat de "regime change"-strategie van de neocons in het Nabije en Midden-Oosten indruist tegen onze belangen, zeker als deze leidt tot instabiliteit, burgeroorlogen en volksverhuizingen (zoals vaak het geval is). Het beleid van de neoconservatieven is in wezen gericht op het bieden van strategische diepte aan Israël en een verzwakte onmiddellijke omgeving. Libanon is waarschijnlijk de volgende dominosteen.