De grenzen van oorlog

De grenzen van oorlog

Andrea Marcigliano
 
Bron: https://electomagazine.it/i-limiti-della-guerra/

Het wachten op de Iraanse reactie op de Israëlische aanval op haar ambassade in Damascus roept in het Westen veel te veel spoken op. En het is bijna absurd, een theater dat Ionesco waardig is, om te luisteren naar het dagelijkse geraaskal van commentatoren en (zelfbenoemde) deskundigen. Die verontwaardigd spreken over een "Iraanse dreiging". Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat een staat, wat het ook is, aanslagen en moorden te verduren krijgt zonder te reageren. Alsof er a priori 'good guys' zijn. En zij het recht hebben om te doen wat ze willen. Zonder grenzen. Zonder enig respect voor internationale normen en rechten. En aan de andere kant de "slechteriken". Die alles moeten ondergaan zonder enige reactie.

Het gaat er niet om enige, zij het vage, sympathie voor de Islamitische Republiek en de ayatollahs te hebben. Alleen om te erkennen, realistisch, dat je niet andermans huis kunt bombarderen, zonder een oorlogsverklaring, hun generaals en burgers doden... en verbaasd, ja verontwaardigd zijn, als ze uiteindelijk reageren. Hem ervan beschuldigen dat hij oorlog wil.

Tot zover Ionesco en theater van het absurde... dit zijn 'redeneringen' die de analyse van Dr. Freud op de proef zouden stellen.

Maar het echte probleem is een andere opvatting van oorlog. Verschillend, ja zelfs antithetisch, tussen het Westen van vandaag en de rest van de wereld. Dat wil zeggen, verschillende culturen, mentaliteiten, manieren van redeneren. Die wij westerlingen, verblind door onze aanmatiging, niet eens proberen te begrijpen.

Want voor ons is oorlog altijd, paradoxaal genoeg, een heilige oorlog. Paradoxaal genoeg, omdat onze cultuur volledig gedesacraliseerd is. En neergeslagen in een visie die sub-materialistisch genoemd zou worden, zou een understatement zijn.

Een visie die uniek de onze is. Waardoor we ons superieur voelen aan iedereen. Sterker nog, de enigen die bevoegd zijn om regels op te stellen. En om ze te breken als het ons uitkomt.

Daarom kan oorlog voor ons alleen oorlog zijn tot het punt van vernietiging, tot de totale vernietiging van de tegenstander. Tot zijn culturele vernietiging. En tot zijn fysieke vernietiging. Zozeer zelfs dat we instrumenten hebben bedacht en gebruikt voor deze vernietiging van de vijand. Hiroshima en Nagasaki zouden ons ergens aan moeten herinneren... en ons aan het denken moeten zetten.

In de afgelopen tijd heeft het dominante forma mentis ons ertoe gebracht om oorlog alleen en uitsluitend op te vatten als de vernietiging van de vijand. Omdat hij slecht, monsterlijk en lelijk is... en zelfs stinkt. De foto's van Saddam Hoessein vóór zijn executie bewijzen dit. En wij stellen ze tentoon, dat is het trieste, zonder ook maar een greintje schaamte te voelen.

En ik weiger te spreken over de ravage die aan Khadafi werd aangericht. De Hunnen van Attila hadden een genereuzere houding ten opzichte van de overwonnenen.

Juist door de totale vernietiging van de vijand als de enige mogelijkheid te zien, kunnen we anderen niet begrijpen. En het leidt ons naar een ramp.

In dit geval zijn we doodsbang voor een Iraanse aanval, juist omdat we onze eigen mentaliteit op hen projecteren. En we denken dat zij zich zullen gedragen zoals wij ons in hun plaats zouden gedragen. Dus. Totale oorlog dus. Alle soorten raketten op Tel Aviv. Bloedbaden.

Uitroeiingsoorlog. Waarop natuurlijk met dezelfde middelen wordt gereageerd.

Maar dat is niet noodzakelijk zo, en ik denk dat dat ook niet zo zal zijn. In de oude, nu, Art of War, van Sun Zu tot Clausewitz, is er altijd het concept van "maat" geweest. Dat wil zeggen, de verhouding tussen een militaire aanval en het gewenste politieke resultaat.

En Iran behoort nog steeds tot die wereld.

Het politieke doel van Teheran is op dit moment tweeledig. Geen gezichtsverlies lijden, wat zou gebeuren als het de Israëlische aanval zou ondergaan zonder te reageren.

En tegelijkertijd aan de hele islamitische wereld bewijzen dat het de enige macht is die echt in staat is om zich tegen de Amerikaanse overheersing te verzetten. Van wat Khomeini de Grote Satan noemde.

Maar dit zonder in een tunnel te glijden waarvan degenen die Iran regeren weten dat het een doodlopende weg is. Namelijk een totale oorlog. Die alleen maar tot een bloedbad kan leiden. En tot de vernietiging van het Iraanse systeem.

Wat kunnen we dan verwachten?

Gerichte acties, voornamelijk met behulp van geallieerde milities, zoals Hezbollah, de Houthi's, de Syrische sjiitische groepen. Aanvallen op zeehandelsroutes, met als doel om de handel tussen de Indische Oceaan en de Middellandse Zee steeds moeilijker te maken.

En aanvallen op Israëlische ambassades en consulaten verspreid over het Midden-Oosten en elders.

Pogingen om een belangrijk resultaat uit de situatie te halen. De Abrahamitische Akkoorden voorgoed terug in de kelder stoppen. En Israël isoleren in het Midden-Oosten.

De Perfecte Storm is niet in het belang van Teheran. En het zijn niet de ayatollahs die hem zullen ontketenen. Maar dat betekent niet dat het kan worden uitgesloten. Want... wel, het ligt niet alleen aan hen.