Foreign Affairs: Oekraïne en de sabotage van onderhandelingen aan het begin van de oorlog

Foreign Affairs: Oekraïne en de sabotage van onderhandelingen aan het begin van de oorlog

De twee kanshebbers waren bereid om "buitengewone compromissen" te sluiten, maar het Westen was niet geïnteresseerd.

Bron: https://www.piccolenote.it/mondo/ucraina-il-sabotaggio-dei-negoziati

Foreign Affairs publiceert een gedetailleerd artikel over de vredesbesprekingen tussen Oekraïne en Rusland tussen eind maart en april 2022. Tot nu toe hebben de Westerse mainstream media, met uitzonderingen die de regel bevestigen (Wall Street Journal), deze sleutelpassage van de Oekraïense oorlog in de doofpot gestopt, een doofpot die aangeeft dat het Westen zich geneert om over het onderwerp te praten, omdat het het aan zijn zeer ernstige verantwoordelijkheden nagelt. Vandaar het belang van het artikel.

De gesprekken die de oorlog in Oekraïne hadden kunnen beëindigen

Het blijft een feit dat, om bekend te maken dat de gesprekken die in die anderhalve maand plaatsvonden serieus waren - zozeer zelfs dat de titel van het artikel uitlegt dat ze "de oorlog in Oekraïne hadden kunnen beëindigen" - zelfs Buitenlandse Zaken wierook moet branden op het imperiale verhaal, door de beslissende rol die het Westen speelde bij het opblazen ervan te vervagen en Poetins beschuldigingen van die strekking karikaturaal te noemen.

Het belang van de nota ligt in het feit dat het de ontwerpovereenkomsten die uit de onderhandelingen zijn voortgekomen en het gezamenlijke communiqué dat de vrede effectief bezegelde, in het publieke domein plaatst, waarbij het bezegelen van de overeenkomst wordt uitgesteld tot een ontmoeting tussen Poetin en Zelenski, die twee weken na het communiqué zou plaatsvinden, waar volgens het tijdschrift de nieuwe grenzen tussen de twee staten zouden worden bepaald.

Dit laatste detail is helemaal niet overtuigend: het is onmogelijk dat, nadat alles tot in detail is vastgelegd, zo'n cruciaal aspect tot die bijeenkomst wordt uitgesteld. Het is gewoonweg belachelijk om je voor te stellen dat Zelensky en Poetin aan een tafel voor een landkaart zitten te kibbelen over grenzen.

Zoals de voormalige Duitse bondskanselier Gerhard Schröder, de bemiddelaar van de gesprekken, aan de Berliner Zeitung onthulde, hoefden er in feite geen grenzen te worden vastgesteld, aangezien de Russen bereid waren om terug te keren naar de grenzen van voor de invasie in ruil voor de erkenning van een speciale status voor de Donbass (een scenario dat door verschillende getuigen werd bevestigd, zoals Responsible Statecraft in december '23 rapporteerde).

Heeft het Westen de oorlog in Oekraïne opzettelijk verlengd?
De verschrikkingen van Bucha hadden weinig invloed

Er zijn echter veel aspecten van het artikel die interessant lijken. Allereerst omdat het uitlegt dat de verschrikkingen van Bucha, hoe echt of gemanipuleerd ze ook waren, geen beslissende rol speelden bij het opblazen van de besprekingen, die in feite tot half april doorgingen (ondanks het feit dat Zelensky in de tussentijd Rusland publiekelijk beschuldigde van de meest ernstige snode daden).

Dan nog een interessant detail, namelijk dat "het communiqué ook een andere bepaling bevatte die, achteraf gezien, verrassend is: het riep de twee partijen op om te proberen het geschil over de Krim de komende tien tot vijftien jaar vreedzaam op te lossen". Des te verrassender omdat Rusland, nadat het in 2014 de Krim had geannexeerd, er nooit onderhandelingen over had geopend.

In de notitie worden de details van de onderhandelingen en het slotcommuniqué besproken, met opmerkingen die niet altijd even goed zijn, zoals wanneer er negatief en als een "vergiftigd" verzoek wordt opgemerkt dat de Russen hadden gevraagd om de annulering van bepaalde Oekraïense verordeningen die volgens hen de nieuwe neonazistische wind in de zeilen hadden (bovendien wordt opgemerkt dat Moskou op dit punt tevreden zou zijn geweest met veel minder dan wat er was gevraagd).

Afgezien van de details, die minder belangrijk zijn dan de inhoud, blijft overeind dat in werkelijkheid het enige punt waarover de Russen niet onderhandelbaar achtten de neutraliteit van Oekraïne was, die verankerd had moeten worden in bepaalde garanties die Kiev noodzakelijk achtte, namelijk dat bepaalde wereldmachten, waaronder de Verenigde Staten, zich ertoe zouden verbinden het land te verdedigen in het geval van een Russische aanval.

Dit zou een van de belangrijkste factoren zijn geweest voor het mislukken van de onderhandelingen, waarbij de VS, die al op hun hoede waren voor de werkelijke bedoelingen van Moskou, zich niet op een dergelijke manier wilden binden uit angst voor een botsing met de Russen.

Dit is helemaal geen overtuigende verklaring, aangezien Amerika op dat moment bezig was met het organiseren van de anti-Russische kruistocht en het moduleren van de geleidelijke escalatie, die het zelfs in het geval van een dergelijke beperking had kunnen toepassen.

De druk op Oekraïne en de blunder van Zelensky

De andere relevante factor in de mislukking die door het tijdschrift wordt gemeld, deze keer met enige onderbouwing, is dat de Russische terugtrekking uit Kiev, samen met de vloedgolf van NAVO-wapens die Kiev begon te overspoelen, Zelensky (en niet alleen hem) bedwelmd had door hem ervan te overtuigen dat hij de oorlog kon "winnen" en van de zinloosheid van onderhandelingen.

Op dit punt verwerpt Buitenlandse Zaken de verklaring van Moskou dat de terugtrekking een gebaar van goede wil was om de onderhandelingen te vergemakkelijken, wat achteraf gezien overtuigend klinkt: in feite heeft Kiev sindsdien geen vierkante centimeter grondgebied teruggewonnen, integendeel. En dit ondanks de komst van de geavanceerde en massieve NAVO bewapening die tijdens het zogenaamde succesvolle tegenoffensief (of de Russische terugtrekking) ontbrak.

Foreign Affairs gelooft niet in de stelling dat het Westen de besprekingen heeft opgeblazen, maar meldt de verklaringen van Davyd Arakhamia, hoofd van de Oekraïense delegatie aan de onderhandelingstafel en leider van Zelensky's partij in het parlement, die de flop wijt aan de druk van Boris Johnson, die hiervoor op 8 april in Kiev arriveerde.

Volgens Foreign Affairs zou Amerika minder ingrijpend zijn geweest, maar het herinnert er ook aan hoe, twee weken na Johnson, minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken en minister van Defensie Lloyd Austin in Kiev landden om het sturen van wapens te coördineren. Merk op, zoals de auteur van het artikel opmerkt, dat "in mei de besprekingen mislukten"... het toeval komt op het juiste moment.

Of de VS en Groot-Brittannië nu druk uitoefenden op Zelensky, of dat hij, bedwelmd door zijn nieuwe internationale rol en de stortvloed aan wapens, de optie afwees, of waarschijnlijker door een combinatie van deze factoren, het blijft een ramp. En voor Oekraïne was het een ramp.

Water onder de brug, concludeert Foreign Affairs, maar "het dient als een herinnering dat Poetin en Zelensky bereid waren om buitengewone compromissen te overwegen om de oorlog te beëindigen. Dus als en wanneer Kiev en Moskou terugkeren naar de onderhandelingstafel, zullen ze merken dat deze bezaaid is met ideeën die nuttig kunnen zijn bij het opbouwen van een duurzame vrede".