Van Afrika tot Oekraïne, Duitslands waterstofgeopolitiek

Van Afrika tot Oekraïne, Duitslands waterstofgeopolitiek

Andrea Muratore

In de nieuwe geopolitiek van de energie tussen Europa en de omliggende markten is Duitsland een steeds belangrijkere speler. Dit blijkt niet alleen uit het feit dat Angela Merkel, slechts enkele weken voor het einde van haar ambtstermijn als bondskanselier, het doel heeft bereikt dat de VS instemt met de Nord Stream 2-gaspijpleiding. Maar het bevestigt ook de diepgaande aandacht die de Duitse politiek en het bedrijfsleven besteden aan een nieuwe grens in de energiewereld en aan een van de belangrijkste innovaties die de overgang mogelijk kunnen maken, waterstof.

Waterstof is nog geen "revolutionaire" kracht op de mondiale energiemarkten, maar kan wel fungeren als instrument om industriële en productiesystemen zodanig aan te drijven dat op lange termijn een bijdrage wordt geleverd aan het koolstofarm maken, de industrie en de particuliere sector efficiënter te maken in hun verbruik en een motor te zijn voor sectoren als duurzame mobiliteit die allesbehalve onverschillig staan.

Duitsland, Europa's grootste economie en productiemacht, het dichtstbevolkte land van de Europese Unie, een land dat na het ongeluk in Fukushima van kernenergie heeft afgezien, een technologisch en innovatief centrum, kan en moet de strijd aanbinden met het overgangsproces, zowel op het gebied van milieubescherming als van economische ontwikkeling. En zoals bij elk energievraagstuk komen het bedrijfsleven en de geopolitiek samen in het totaalbeeld van het waterstofspel. Dat kan ook niet anders in een wereld als die van de waterstof, waar geleidelijk aan nieuwe markten en nieuwe voorzieningsketens worden toegevoegd. En waar nieuwe paradigma's nog moeten worden vastgesteld.

Met dit voor ogen volgt Berlijn een strategie die gebaseerd is op concentrische cirkels. De eerste as is intern. In de eerste plaats is het de bedoeling een geïntegreerde waterstofvoorzieningsketen op te bouwen, te beginnen met elektrolyse-machines en eindigend met de bouw van installaties die de energietransitie in de staalindustrie, de verwerkende industrie en het vervoer kunnen voeden. Daartoe heeft de regering een plan van 9 miljard euro opgezet en ongeveer 3,3 miljard euro in haar herstelfonds gegarandeerd, met als doel de zware industrie, die functioneel is voor de verwerkende industrie van het land, substantieel koolstofvrij te maken.

In een tweede fase gaan wij over tot expansie op internationale markten. Kfw, de Duitse federale deposito- en kredietbank, en de regering zijn van plan de systemische integratie met internationale partners te bevorderen en Duitse bedrijven aan te moedigen de basis te leggen voor een groeiende samenwerking met nieuwe partners die van cruciaal belang zijn voor de energie van morgen. In dit verband zal 2 miljard van de 9 miljard die in de nationale waterstofstrategie is uitgetrokken, worden bestemd voor internationale partnerschappen voor de levering van waterstof, teneinde de race naar het doel van het koolstofvrij maken van de economie te versnellen. Naast de binnenlandse productie, die Berlijn wil opvoeren tot 5.000 MW in 2030 en 10.000 MW in 2040, wil Duitsland dit combineren met een gedelokaliseerd systeem in de Golflanden en Noord-Afrika, waarbij zonne-energie wordt gebruikt om productie-installaties van stroom te voorzien.

Het is geen toeval dat de landen van Afrika sterk in de belangstelling staan, omdat zij ruimte kunnen bieden aan Duitse technologieën en het vooruitzicht op integratie van de nationale industrie kunnen verruimen in een gebied waar geen gebrek is aan beschikbare grond voor het genereren van nieuwe produktie en nieuwe fabrieken. In West-Afrika, zo merkt Italia Oggi op, "worden 15 landen die zijn verenigd in de economische vereniging Ecowas in een studie van het Bondsministerie van Wetenschappen ("H2-Atlas Afrika") aangewezen als het ideale gebied om groene waterstof te produceren en deze vervolgens in Duitsland in te voeren".

Tenslotte is er een geopolitiek aspect aan de positionering van Duitsland in de netwerken die de markt van morgen, het overgangstijdperk, zullen animeren. De Afrikaanse positionering is een teken van de Duitse wens om een veelbelovend deel van de wereld te betreden, waarbij zijn aanwezigheid de traditionele, maar afnemende Franse invloed overlapt, en maakt deel uit van een vertakt geo-economisch project dat zijn interessantste uitlaadpunt heeft in Oost-Europa, om precies te zijn in Oekraïne. Berlijn heeft onlangs "een samenwerkingsovereenkomst met Oekraïne op het gebied van hernieuwbare energie ondertekend, die tien proefprojecten omvat, waarvan sommige volgend jaar van start zullen gaan" en die het tegenwicht vormen dat aan Kiev (en Washington) wordt geboden als pas op de plaats voor de voltooiing van de Russisch-Duitse gaspijpleiding.

Duitsland zet zijn strategie van geostrategische en geo-economische versterking voort door vorm te geven aan een alomvattende transitie: nieuwe technologische en energieparadigma's sturen de opbouw van nieuwe transnationale waardeketens en potentiële nieuwe allianties. Deze overlappen met bestaande, alsof de energiemix van een land ook een echte geopolitieke mix is. Duitsland heeft begrepen dat de overgang een vooruitzicht op middellange tot lange termijn zal zijn en dat het zich zal moeten aanpassen om als land-systeem klaar te zijn voor een lange periode van coëxistentie tussen traditionele en hernieuwbare bronnen. Gas en waterstof zijn vanuit dit oogpunt perfecte complementen voor de spin-offs in termen van investeringen in infrastructuur, technologische ontwikkelingen en marktvooruitzichten. En ze versterken de positie van het land in Europa en daarbuiten.

Bron: https://it.insideover.com/energia/dallafrica-allucraina-la-geopolitica-dellidrogeno-della-germania.htmlhttps://it.insideover.com/energia/dallafrica-allucraina-la-geopolitica-dellidrogeno-della-germania.html