Enric Ravello Barber
Duitse parlementsverkiezingen - September 2021
Op zondag 26 september gingen de Duitsers naar de stembus. Het waren de eerste verkiezingen zonder Angela Merkel, de bondskanselier die zestien jaar lang aan het roer had gestaan van Duitsland, en dus van de EU. Een verkiezing waarbij niet alleen naar een nieuwe kanselier, maar ook naar een nieuw Europees leiderschap werd gestreefd: de Duitse verkiezingen hebben gevolgen voor heel Europa, het is niet alleen maar een in de kranten herhaalde frase, het is hoe de werkelijkheid werkt in de post-nationale historische fase.
SPD-kandidaat Olaf Scholz, vice-kanselier onder Angela Merkel en in zekere zin een markering van continuïteit, versloeg de kandidaat van de partij van de vertrekkende kanselier, Armin Laschet (CDU-CSU), met een nipte marge. Dit bevestigt een geleidelijke verkleining van de kloof tussen de twee kandidaten, zoals blijkt uit de laatste opiniepeilingen, een saaie en nietszeggende campagne van de sociaal-democratische kandidaat had hem bijna de verkiezingen gekost. Het uiteindelijke verschil was 25,7 procent tegen 24,1 procent.
Het resultaat van de Groenen (Die Grünen), die enkele maanden geleden nog op de eerste plaats stonden in de peilingen, was 14,8%, waarmee zij de derde kracht vormden. Een van de dubieuze "bijdragen" van de Groenen is dat zij de eerste twee transseksuele parlementsleden in de Bundestag hebben.
De liberalen (FDP) - de historische scharnierpartij in de BRD vóór de hereniging - behaalden een goede 11,5% en hopen na zestien jaar afwezigheid terug te keren in de regering.
De grote verliezer van de avond was Die Linke, die met een magere 4,9 % haar parlementaire aanwezigheid met enkele tienden van een procentpunt wist te behouden.
De AfD houdt stand
Een van haar leiders, Alice Weidel, beoordeelde de verkiezingsdag als volgt: "We doen het goed". Een nauwkeurige beoordeling. De nationalistische Alternative für Deutschland (AfD) werd gedurende de gehele campagne onderworpen aan een meedogenloos isolement door de media - volstrekt willekeurig en ondemocratisch, aangezien zij de op twee na grootste politieke partij van het land is - in combinatie met fysieke aanvallen op haar leiders en haar eigendommen, die aanvallen van het "anti-systeem" die altijd toevallig samenvallen met de belangen van het systeem.
Het resultaat van 10,6% (-2%) bevestigt dat de AfD niet meer weg te denken is en dat zij een stevige en geconsolideerde speler is op het Duitse politieke toneel. De partij wordt bevestigd als de tweede kracht in het Oosten (voormalige DDR) waar zij 20% bedraagt, terwijl zij in het Westen (voormalige BRD) de vijfde plaats inneemt met 8%. Zij is de grootste partij in de deelstaten Saksen (24,6%) en Thüringen (24%) en de tweede in Mecklenburg-Pommeren (16,7%). In het Westen is zij er niet in geslaagd stemmen af te snoepen van Merkels verzwakte partij, en in Berlijn heeft zij de slechtste resultaten (daling van 14,7% tot 8%). Dit zou ertoe kunnen leiden dat de "radicale" vleugel van de partij - in het oosten van het land - haar criteria sterker gaat opleggen aan de partij als geheel, waardoor de sociaal-nationale standpunten worden versterkt tegenover de liberaal-conservatieve, wat een zeer interessante ontwikkeling zou zijn. Dit is iets wat de komende maanden zal moeten blijken.
Op middellange termijn zal de AfD haar standpunt over de EU moeten herformuleren, oproepen tot een vertrek uit de EU is een duidelijk probleem voor het vergroten van haar groei, vooral in een land als Duitsland dat continentaal leiderschap ambieert.
Coalities
De onopgeloste vraag is welke coalitieregering na de verkiezingen zal worden gevormd. De sociaal-democratische leider Scholz is verantwoordelijk. De mogelijkheden zijn gereduceerd tot drie:
De heroprichting van de "grosse Koalition" heeft volgens opiniepeilingen de minste steun onder de bevolking, slechts 13%.
De zogenaamde "Jamaica" vanwege de kleur van de vertegenwoordigde partijen: CSU+Greens+FDP, die door 22% van de kiezers wordt gesteund.
En de coalitie met de meeste voorkeuren (50%), de "verkeerslicht"-coalitie, SPD+Greens+FDP.
In de nieuwe regering zal blijken welke interne lijn van de partij de overhand zal krijgen, die van een zekere Europese onafhankelijkheid onder leiding van Duitsland of die van een absolute Atlanticistische onderwerping. Het eerste zou een voortzetting zijn van het tijdperk van Angela Merkel, die haar ambtstermijn afsloot met de voltooiing en exploitatie van Nord Stream 2, de Russische gaspijpleiding die in Hamburg uitkomt, met al haar energetische, politieke en symbolische betekenis.
Als deze lijn wordt doorgetrokken, zal het beslissend zijn om te zien of Macron - de enige Europese politicus met een zekere geopolitieke visie - en de nieuwe Duitse bondskanselier erin slagen de as Parijs-Berlijn te activeren als de noodzakelijke motor voor een Europa dat zwak en marginaal is op het wereldtoneel.
Bron: https://www.enricravellobarber.eu/2021/09/elecciones-legislativas-alemanas.html#.YVWOXn06-Ul
Kommentare
Kommentar veröffentlichen