Het spook van het Ottomaanse Rijk waart rond in Syrië en Irak

Het spook van het Ottomaanse Rijk waart rond in Syrië en Irak

Damir Nazarov

Ex: https://www.geopolitica.ru/article/prizrak-osmanskoy-imperii-vitaet-nad-siriey-i-irakom

Aan het eind van de zomer heeft het Turkse leger zijn plannen voor de toekomstige annexatie van Iraaks en Syrisch grondgebied gedemonstreerd. De "nieuwe" kaart van Turkije heeft een gewelddadige reactie uitgelokt onder de leden van de "defensie- en veiligheidscommissie" van Irak. Er broeit al lang een groot conflict tussen de partijen en de reden daarvoor is niet alleen de eindeloze luchtagressie van Ankara. Irakezen herinneren zich hoe de Turken in 2014 Mosoel* effectief onder controle hadden en toen het tijd werd om Nineveh te bevrijden, bracht Turkije het leger naar de provincie. Daardoor ontstond de dreiging van een grootschalige oorlog. Het initiatief is nu overgegaan in handen van Bagdad. Het plaatselijke islamitische verzet heeft de Turken herhaaldelijk gewaarschuwd voor de gevolgen, maar het blinde nationalisme dat het buitenlands beleid van Turkije beheerst, blijft zijn imperialistische agenda nastreven. De rechtvaardiging voor dergelijke ideeën is de slogan van de pan-Turkisten van de MHP - "het verdedigen van de Turken", waar zij zich ook bevinden. Daarom lijkt zelfs een klein aantal Turken in een Arabisch land al een excuus voor Turkse expansie. Op deze golf heeft Ankara zich gevestigd in Libië en probeert het voet aan de grond te krijgen in Libanon.

In het afgelopen decennium zijn Erdogan en co. sterk geslaagd in hun pro-Amerikaanse beleid tegen hun buren. Het voorwendsel voor de interventie in Noord-Irak en Syrië was de beruchte "strijd tegen het terrorisme". Onder het mom van een "anti-terroristische oorlog" tegen ISIS en de PKK heeft Turkije
uitgestrekte gebieden van Aleppo tot Mosoel in beslag genomen, Erdogan, die de kemalisten zo haten, heeft zonder vijf minuten de oude droom van de beroemde "vader van de Turkse secularisten" vervuld.

Terwijl in Syrië, met de steun van de Westerse gemeenschap, een openlijke Turkisering plaatsvindt parallel met de militaire bezetting, hebben de Turken zich in Irak beperkt tot een militaristische aanpak. Toch heeft Ankara vandaag meer problemen juist in Syrië, dan in Irak. Zo kan de situatie in Idlib elk moment uit de hand lopen, aangezien de Saoedische destabilisatiefactor in de vorm van aanhangers van de "vroege" Jabhat Nusra zijn eigen spel speelt en Erdogan bij tijd en wijle in een lastig parket brengt. De jihadisten zijn gemakkelijk te begrijpen: zij moeten de strijdkrachten van Assad tegenover de Turkse interventionisten in Idlib plaatsen en zo een kans krijgen om een akkoord tussen Poetin en Erdogan te doen ontsporen. Tegen deze achtergrond roept de logica van de Turkse militaire aanwezigheid vragen op, vooral nu de bondgenoten van gisteren in vijanden zijn veranderd. Ik durf te stellen dat de verderfelijke invloed van dromers in het kamp van Davlet Bahceli, voor wie Idlib een kwestie is van politieke chantage tegen Syrië en hun binnenlandse vijanden, effect sorteert. Nadat de Turken en de Yanks de slag om Serakib hebben verloren, is de militaire activiteit van Ankara in Idlib aanzienlijk verminderd, de Turken bouwen geen militaire bases en "observatieposten" meer. Het is zover gekomen dat Erdogan de belangrijkste initiatiefnemer is geworden van de dialoog met Assad.

De afname van de Turkse activiteiten in Syrië heeft echter een negatief effect gehad op Irak. Ooggetuigen melden meer dan 30 militaire bases van Ankara in Noord-Irak. Hoewel ambities in de richting van Mosoel* niets nieuws zijn vanwege Ankara's "historische aanspraken", baren gedachten om dieper Nineveh binnen te trekken en Diyala binnen te vallen ernstige zorgen. Het beeld wordt vertroebeld door de sterke betrekkingen tussen Turkije en de dictatuur van Barzani, plus de aanwezigheid van Ankara's oude bondgenoot, het Turkomaans Front. Kazemi, de belangrijkste pro-Amerikaanse figuur in Irak van dit moment, doet ook zijn best om de tandem Erdogan-MHP te behagen.

De droom van Atatürk om Aleppo en Mosoel met de aangrenzende gebieden te veroveren onder de paraplu van het pan-Turkisme leeft nog steeds in de hoofden van de Turkse politici en militairen, en het lidmaatschap van de NAVO geeft zijn plannen meer geloofwaardigheid. Syrië en Irak zijn echter heel wel in staat om voor zichzelf op te komen, want behalve dat zij zich
verlaten op de regionale drietand Iran-Rusland-China, beschikken de Arabische republieken over ervaren militaire formaties die in staat zijn geweest de Takfiri's te verslaan en, in het verleden, de NAVO-strijdkrachten in Irak tot een vluchtende macht te maken. Indien de oorlog wordt verklaard, zal de Koerdische factor aan de zijde van Damascus en Bagdad werken en zal het aantal bondgenoten helemaal niet beperkt zijn tot PKK-aanhangers.

Erdogan bevindt zich nu niet in dezelfde positie als 5-8 jaar geleden. Elk militair avontuur zal niet langer de steun krijgen van de liberale vleugel van de "internationale gemeenschap" zoals vroeger het geval was. Interne ontevredenheid over de politieke koers plus de verergerende economische crisis spelen het AKP-MHP duo ook parten. Elke regionale oorlog waarbij Turkije betrokken is, zou dus fataal kunnen aflopen voor Turkije.

P.S. Om terug te komen op het onderwerp van de kaart: de Turken hebben 5 jaar geleden een soortgelijke provocatie georganiseerd toen zij voor het eerst hun "visie "*1 publiceerden over het herschikken van de grenzen na de toekomstige bezetting van Syrische en Iraakse gebieden. Nu heeft de Generale Staf van het Turkse leger gewoon de versie van 2016 gedupliceerd, en zo zijn buren op de hoogte gebracht van zijn "serieuze" bedoelingen om de gebieden in te nemen.

* - De wereldmedia hebben heel wat informatie verspreid over de speciale relatie tussen de Takfiri's en Ankara, maar bij het speculeren over de vraag "wie Mosoel na de val toch heeft geregeerd, de Turken of de "herleefde Baathisten" (ISIS)?", neigen waarnemers naar Turkije. Als bewijs komen verhalen naar voren over factieconflicten binnen ISIS tussen Turken en Arabieren, die wijzen op Turkse invloed binnen de Takfiri's en steun voor "broeders". Dit punt werd gedocumenteerd tot 2014! Dat wil zeggen, zelfs tijdens de dominantie van het buitenlands beleid van Turkije door de "liberale islam"-aanhanger Davutoğlu, voerde Ankara op heimelijke wijze een beleid van pan-Turkisme.

*1 - de "nieuwe kaart" toont aan dat de Turken Palestina nog steeds als "Israël" zullen beschouwen. Dit om nog maar te zwijgen van Erdogans imago als "verdediger van Palestina".

ISIS, Jabhat Nusra zijn verboden in Rusland.