Soevereinisme? Nee, bedankt !

Soevereinisme? Nee, bedankt ! 

door Gabriele Adinolfi

Niet alleen is het nu het belangrijkste instrument van de vijand, maar de mentaliteit die het omhelst is dodelijk !

BRON: http://www.noreporter.org/index.php/alterview/28262-sovranismo-no-grazie

Het Quirinale-verdrag kan een keerpunt betekenen omdat het deel uitmaakt van een zeer interessante internationale dynamiek waarin de door Frankrijk en Duitsland geleide EU de Amerikanen uitdaagt in Azië en de Stille Oceaan en zich verzet tegen de Turken, de Chinezen, de Amerikanen en de Islamisten (niet te verwarren met Moslims) in Afrika en het Middellandse-Zeegebied. Het heeft een industrieel herstructureringsproject gelanceerd en zichzelf in de toekomst geprojecteerd met ambities van politieke en strategische eenheid.

Dit tegenoffensief vindt plaats te midden van een historische omwenteling ten gevolge van de demografische achteruitgang, de verschuiving van de wereldas van de Atlantische Oceaan naar de Stille Oceaan en de opkomst van China.

Deze redenen, en niet andere, zijn de oorzaken van alle sociale, economische, politieke en culturele ontwrichtingen, waaronder massale migraties, die niet alleen niet afhankelijk zijn van de euro of van Brussel, maar die de euro heeft ingedamd en zelfs gedeeltelijk heeft verijdeld.

Zij zijn ook de redenen waarom de Amerikanen de hand op de knip houden en hun gebruikelijke vijfde colonnisten (Italianen en Nederlanders) steun en samenwerking moeten zoeken met de naties die ons uit hun monopolistische hegemonie halen. Daarom zijn de Italianen, erop rekenend dat zij Harlekijn-knecht kunnen spelen voor twee meesters en aldus als tegenwicht kunnen fungeren, thans coöperatiever tegenover Berlijn en Parijs. Hoewel zij aan elk strategisch debat deelnemen, schamen zij zich voor hun voortdurende loyaliteit aan de Verenigde Staten.

De eerste vijand van vandaag schuilt aan de rechterkant

De Anglo-Amerikanen willen deze dynamiek van Europese emancipatie om verschillende redenen verpletteren. De Britten willen de controle over Oost-Europa terugwinnen - zij zijn het die de problemen in Polen en de Oekraïne aanwakkeren - terwijl de Amerikanen het historische proces in slow motion willen voltooien zodat wij Europeanen gedwongen zijn ondersteunende spelers te zijn en geen spelers.

De eersten willen de EU uiteen doen vallen, de laatsten willen haar de levensadem ontnemen.

Zij die hopen de leiding te krijgen zoals kapo's in hun eigen land, wenden zich tot elkaar. Omdat zij niet in staat zijn een politiek project te formuleren dat niet belachelijk is, omringen zij zich met adviseurs die door Britse loges zijn voortgebracht of zoeken zij beschermers aan de overkant van de Atlantische Oceaan.

Zoals gebruikelijk zijn er ook hier twee meesters te dienen, en dat gebeurt op Italiaanse wijze, met transformisme. Zo pendelen de soevereinisten tussen de door de Britse inlichtingendienst aan tafel opgebouwde versie van de Exit en de inschikkelijke versie van een Europa dat wordt gezien als de machteloze condominium van een nieuwe maatschappij van subalterne naties.

Op dit moment is de grootste vijand van onze volkeren, onze waardigheid en onze macht dus rechts en noemt zichzelf soevereinist, waarbij hij zelfs de illusie koestert dat hij de term heeft bedacht die hem door de Britse meesters is voorgesteld.

Er is goede wil, maar er is een totaal gebrek aan voorbereiding.

Wij moeten ons hiervan bewust zijn en geen genade schenken in de strijd tegen deze vreemde en tegennatuurlijke "ideologie" om ons heen.

Er is duidelijk veel goede wil. Alle anti-Europese, anti-Franse, anti-Duitse retoriek wordt gevoed door clichés, verdraaiingen, verkeerde voorstellingen en leugens die mensen die niet oplettend genoeg zijn, moeilijk kunnen herkennen en verwerpen. Men is zich niet bewust van de matrix van deze "ideologie", noch van de letterlijk partijdige functie die zij thans heeft aangenomen.

Politieke non-intelligentie is echter geen misdaad; politieke intelligentie is altijd het voorrecht geweest van de zeer weinigen; de meesten moeten in het leger dienen en hebben ideeënkracht nodig.

De fout van velen ligt echter in hun gebrek aan ideële, doctrinaire en historische vorming: dit zou voldoende zijn om de soevereiniteit te verwerpen, die een nationalistische versie is die absoluut onverenigbaar is met het italianisme, aangezien er nooit een Italiaans nationalisme is geweest dat niet universeel en imperiaal was. Of liever: het bestond even, van 1943 tot 1945, in de rechtse partizanenformaties, aan tafel opgebouwd door hun Britse meesters. Ze gooien nooit iets weg!

Als zij zich zouden verdiepen in de fascistische standpunten vanaf de jaren dertig tot aan het neofascisme, d.w.z. voordat het overging naar de avant-garde maatschappij, zouden degenen die zich kameraden noemen zich moeilijk soevereinisten kunnen noemen.

Brussel is niet goed, maar de rest is nog erger

Natuurlijk zijn er tientallen redenen om vijandig te staan tegenover Brussel, de Europese politici, en de sociale en machtssamenstelling van de EU. Het is jammer dat deze verhitte en instinctieve vijandigheid uitglijdt op twee bananenschillen. Ten eerste geldt alles wat tegen de EU kan worden ingebracht (kapitalistisch, liberaal, mercantiel, vrijmetselaars, gangster, multi-etnisch) niet alleen voor elk afzonderlijk Europees land, dat er als "soevereinist" helemaal niet op vooruit zou gaan, maar ook voor vele exotische kampioenen, van de VS tot Engeland en Rusland. Deze vijandigheid gebruiken om partij te kiezen voor de vijand en de bezetter - die het thuis niet eens beter heeft - is speculatief en dom. Als je zo redeneert, zou er geen Risorgimento zijn geweest, laat staan de Grote Oorlog.

De tweede bananenschil waarover zij uitglijden is misschien wel de schil die, psychoanalytisch, het meest overtuigend het succes van dit soevereinisme verklaart. Op grond van deze onconstructieve bedriegerij kan men zich een "antagonist" voelen, d.w.z. een verbitterde fan die zijn tijd doorbrengt met anderen ongeluk te wensen zonder iets concreets, positiefs of zelfs maar alternatiefs te doen. Want als je eenmaal de verkeerde vijand hebt aangewezen (EU, euro) en hebt vastgesteld dat die de oorzaak is van alle kwaad, kun je niets meer doen tenzij je deze "usurpator" verwijdert. Vandaar al het heimwee naar parlementaire democratieën, grondwetten, consociativisme en alle fetisjen van gisteren, en de onmogelijkheid om constructief te redeneren en te handelen totdat de toverformule tussenbeide komt om ons terug te brengen naar de vorige eeuw.

De enige historische taak die wij vandaag hebben, is dus verwaarloosd: een georganiseerde minderheid vormen en kwalificeren.

De klassenstrijd is een juweel in vergelijking

Een laatste gedachte moet absoluut gemaakt worden. Waarop is deze soevereiniteit vandaag gebaseerd, wat stelt ze voor? Op een onuitvoerbare en misleidende manier de Italiaanse winkeliersklasse bevoordelen, in een intra-Europese concurrentie, die bovendien helemaal niet de concurrentie is die wordt geschilderd. Een Brambilla helpen om te zegevieren over een Maier, een Lopez of een Dupont zou een vaderlandslievende daad zijn.

Obnubilant tot op het punt dat zij absoluut niets zien van het internationale kader en de onderlinge relaties van de Europese economie niet kennen, willen de soevereinisten de economische voorrechten verdedigen van hen die dezelfde taal spreken als zij, of het nu varkens zijn of niet.

Geen lotsgemeenschap meer, maar verdediging van privileges die verloren gaan.

Dit is een verbleekte, onwetende en impotente versie van marxistische schema's.

Daar is de klassenstrijd tenminste iets vitaals, iets drijvends. Te overwinnen, zoals Mussolini begreep, niet door het uit te roeien en de sociale vrede voor de heersende klassen te verzekeren, maar door het in het interklassisme in te brengen en ervoor te zorgen dat het de staat is die volbrengt wat het rode antagonisme slechts in een doodlopende straat kan afsluiten.

Maar als terminaal-rechts zich werkelijk moet uitrusten met economicistische schema's en - of het zich dat nu realiseert of niet - een klassenclaim, dan is het echt triest dat het dat op zo'n manier doet dat het de confrontatie met de communisten op zo'n vernederende manier verliest.

De klassenstrijd van terminal-rechts met zijn driekleurige vlaggen is geconcipieerd binnen een ouderwets en ultraliberaal economisch model (zoals alle anti-Euro- en anti-EU-voorstellen, zozeer zelfs dat ze van het ordoliberalisme, dat sociaal kapitalisme is, een monster maken).

En hier is de laatste verschrikkelijke opmerking die moet worden gemaakt over de drift van extreem-rechts.

Vandaag heeft de Macht alle macht van het communisme en het liberalisme op zich genomen, als in een soort polarisatie; aan de andere kant, d.w.z. aan de onderkant, hebben de rechtse "antagonisten" ook de mentaliteit van beide overgenomen, maar alleen op de meest geometrisch impotente manier.

Misschien is het tijd om wakker te worden!

Ik zeg dit alleen uit genegenheid, omdat morgen uitmuntendheid nodig is en drie- of vierduizend gekwalificeerde mensen in Europa genoeg zijn, drie- of vierhonderd in Italië. Ik ben dus niet op zoek naar proselieten, maar ik heb hen lief die tot mijn antropologie behoren en ik hoop dat zij levend uit deze tunnel zullen komen waarin zij zich hebben ingemetseld.

Gabriele Adinolfi