Momenteel reageert heel onze beschaving vol verontwaardiging op de Russische inval in Oekraïne. Een oorlog die niemand graag zo dichtbij ziet komen. Er zijn heel wat grenzen overschreden, voornamelijk die van de territoriale integriteit van Oekraïne zelf. Elk slachtoffer dat er valt, is er een die te betreuren valt, en erger nog, die te voorkomen was.
Er is nu een opbod aan veroordelingen en sancties bezig ten aanzien van Rusland, die de inval deze week inzette. Realistisch bekeken beseffen de meeste mensen dat dit het conflict niet zal oplossen. Geen economische sancties, en al helemaal geen blauw en geel verlichte gebouwen zullen de Russen van gedachten doen veranderen. Uit onmacht schreeuwen we het door middel van verklaringen op sociale media en in de pers het even uit, al moeten we erkennen dat niemand van ons ons eigen land in een oorlog ziet verzeild geraken.
We moeten altijd leren uit de geschiedenis om te kijken naar de toekomst, ook en vooral nu.
Wat de aanleiding van deze inval is, wordt gemakkelijk vergeten, of zelfs bewust ontkent. De Westerse politiek wast zijn handen graag in onschuld en legt de fout graag eenzijdig bij Poetin. Echter is de reden van de inval al langer een probleem op het internationale toneel en stak reeds sinds 2014 de kop op. In 2014 ondersteunde de Westerse politiek de toenmalige oppositie in Oekraïne in de Maidanrevolutie, die opriep een pro Westerse, pro EU en pro NATO en vooral anti-Russische koers te varen. Onder andere onze voormalige eerste minister Guy Verhofstadt ging in Kiev nog wat olie op het vuur gooien (tegen een leuke betaling uiteraard).
De eerdere akkoorden tussen NAVO en Rusland kwamen verder op de helling te staan. Een akkoord (tussen het Westen (NATO) en Rusland) dat de NATO geen uitbreiding zou krijgen in de voormalige Sovjet landen. Dit om Rusland niet te omsingelen met vijandige NATO basissen in zijn directe omgeving. Sinds de belofte van de VS dat Oekraïne tot de NATO mocht toetreden in 2008 heeft Rusland zijn bekommernissen hieromtrent meermaals laten weten, maar verschuilde het Westen zich echter achter de nationale soevereiniteit van Oekraïne, terwijl het met veel geld toenadering zocht om Oekraïne op termijn in de EU en de NATO te krijgen. Dit spel was doorzien, en een rechtstreekse bedreiging aan Rusland.
We kunnen op twee manieren naar dit conflict kijken. Ofwel reageren we vanuit een ethnocentrisch perspectief en leggen we eenzijdig de schuld bij Rusland, met als gevolg lange en harde sancties en meer troepen opbouw in het Oosten. Ofwel proberen we het grotere geheel te bekijken en op lange termijn te denken. Dan moeten we misschien aanvaarden dat de tijd dat het Westen eenzijdig de voorwaarden bepalen in de internationale politiek achter ons ligt, én dat sommige lobbyisten in het Westen zoals de Neoconservatieven zoals wijlen John Mccain en liberalen als Guy Verhofstadt, de vredesbelangen van Europa niet dienen.
De oorlog in Oekraïne toont aan dat we een andere geopolitieke strategie nodig hebben. Hebben wij als Europa het lef om naar onszelf te kijken en op te komen voor onze eigen belangen? Nemen we onze defensie in eigen handen in plaats van deze te verwaarlozen zoals de afgelopen 30 jaar? Kunnen we starten met de uitbouw van een continentale Europese vredesmacht als neutrale zone in plaats van harde grenzen tussen de NATO enerzijds en bv. Rusland (of China, of in de toekomst Turkije) anderzijds? Of gaan we nu een paar weken verontwaardigd reageren, onze eigen economie verder schaden en niets ondernemen zodat bij een volgende crisis wij even onmachtig zijn?
Om verder na te denken:
https://m.youtube.com/watch?v=JrMiSQAGOS4
https://synergon-info.blogspot.com/2022/02/oorlog-in-europa-en-de-zelfvernietiging.html?spref=fb&m=1
https://ejmagnier.com/2022/02/25/poetins-oorlog-met-oekraine-cui-bono/
Kommentare
Kommentar veröffentlichen