Is de situatie in Rusland zoals de media ze beschrijven?

Is de situatie in Rusland zoals de media ze beschrijven?

door Stefano Orsi

Bron: Il sudest & https://www.ariannaeditrice.it/articoli/la-situazione-in-russia-e-come-ce-la-descrivono-i-media

De situatie die onze media melden komt misschien niet overeen met de werkelijkheid die in Moskou en andere steden van het land wordt ervaren.

Ten eerste werd het in gebreke blijven van het land tot enkele dagen geleden als vanzelfsprekend beschouwd, en vandaag wordt er zelfs niet gesproken over de ontdekking, die geen ontdekking was, van de grote reserve aan kostbare valuta die Moskou in bezit heeft (https://www.rainews.it/articoli/2022/03/sulianov-la-russia-pu-saldare-il-debito-pubblico-5253df7c-f1d5-464b-930c-45e58a4d4418.html en https://www.open.online/2022/03/16/russia-fallimento-default/). Zoals wij in de bronnen lezen, werd een faillissement als vanzelfsprekend beschouwd, zelfs de beroemde ratingbureaus hadden de Russische staatsobligaties tot prullenmandniveau verlaagd, en in plaats daarvan de meest gewiekste beleggers een gouden zaak gegarandeerd, want zij kochten ze voor niets en verzilverden ze volledig.

De werkelijkheid is ver verwijderd van wat de media ons vertellen, en niet alleen op economisch gebied.

Het volstaat de gegevens in de Italiaanse krant Sole 24 ore te lezen om te begrijpen dat de blootstelling van Rusland in vreemde valuta minimaal is in vergelijking met zijn BBP, en dat zijn reserves van dergelijke valuta zelfs hoger zijn dan de waarde van zijn schuld.

Zij zal dus altijd de rente en de vervaldagen kunnen honoreren.

Paradoxaal genoeg konden zij het zelfs in goud afbetalen.
(https://www.ilfattoquotidiano.it/2022/02/25/la-fortezza-russia-e-pronta-da-anni-a-neutralizzare-leffetto-delle-sanzioni-debito-bassissimo-autosufficienza-e-gigantesche-riserve-in-valuta-estera/6507147/ en https://www.infodata.ilsole24ore.com/2022/03/20/si-compone-debito-emesso-dalla-federazione-russa/ )
Er is een duidelijke en flagrante wil in onze media om onze perceptie van de werkelijke situatie in de wereld te vertekenen.

Het verhaal houdt zeker niet op bij financiën.

Het verwijst naar de echte consensus van president Poetin in Rusland.

Zoals in alle samenlevingen zijn er ook in Rusland perioden geweest van meer of minder steun voor de heersers, maar zowel de demoscopische instituten die het dichtst bij de standpunten van de regering staan (b.v. het VZIOM-Instituut) als die welke als onafhankelijk worden beschouwd (in de eerste plaats het Levada-Centrum) hebben in de loop der jaren getuigd van een meer dan gemiddelde steun voor president Poetin dan zijn westerse collega's (wij concentreren ons op de steun van de president, aangezien Rusland een presidentiële republiek is). 

Bij de presidentsverkiezingen van 2018 haalde Poetin 76,69% van de stemmen, bij de vorige verkiezing in 2012 63,64%. Het onafhankelijke Levada Instituut (niet verbonden met de regering) houdt regelmatig peilingen over de tevredenheid van de Russen over het optreden van de president: in oktober 2021 was 67% van de Russen positief, in december 65%, begin februari 69%. Het VZIOM-Instituut heeft begin maart, na het begin van de militaire operatie in Oekraïne, een enquête gehouden, waarbij een stijging van de goedkeuringsgraad werd vastgesteld (70,4% tegen 64,3% bij de laatste enquête van hetzelfde instituut). De opiniepeilingen zijn niet perfect, maar deze en de verkiezingsuitslagen kunnen enige aanwijzingen geven. Soortgelijke beoordelingen kunnen worden gemaakt voor de parlementsverkiezingen. Wie de gelegenheid heeft gehad Rusland te bezoeken, kan gemakkelijk bewijzen vinden die met deze cijfers stroken.

Na de val van de Sovjet-Unie geloofde de bevolking van de Sovjet-Unie in iets, vraagt men zich vaak af.

Men zou kunnen vragen: "En waar geloven de westerlingen dan in?". Het Sovjet-volk te reduceren tot een onduidelijke massa mensen die in één enkel idee geloven, zou zeer reductief zijn, om niet te zeggen beledigend. In ieder geval is het moeilijk te begrijpen waarom Russen per se een ideologie nodig hebben om hen als volk samen te binden, terwijl dat bij andere naties niet het geval is. Zo'n idee laat een onaangename nasmaak na (een beetje racistisch, laten we eerlijk zijn). 

Als men er daarentegen genoegen mee neemt een algemeen geheel van gedeelde waarden als een ideologie te beschouwen, dan ontbreekt het Rusland zeker niet aan deze waarden. En het is voldoende een paar mensen te kennen om te begrijpen dat er onder de gedeelde gevoelens een gevoel van teleurstelling heerst jegens het Westen wegens het verraad van de in de jaren '90 geformuleerde beloften van vriendschap en samenwerking. Het is waar, zelfs het liberalisme is niet populair in Rusland. Waarschijnlijk heeft het feit dat men het in de jaren '90 in zijn zuiverste variant heeft meegemaakt, een wijdverbreid bewustzijn van zijn beperkingen teweeggebracht, zozeer zelfs dat vandaag geen enkele politieke partij in Rusland zich nog zo durft te noemen. Het gevoel tot de gemeenschap te behoren, trots te zijn op zijn verleden en zijn identiteit, de centrale rol van de staat in de maatschappij en de economie te erkennen, en de behoefte om de sociale ruimten te herstellen, lijken enkele van de meest voorkomende en hartverwarmende eigenschappen van de Russen te zijn. Dit kan men begrijpen door met hen te praten, de brieven te lezen die zij aan de kranten schrijven, de acties en spontane initiatieven op het grondgebied, en ook de uitslagen van de plaatselijke en nationale verkiezingen (waarbij, niet toevallig, de laatste jaren een bevestiging van de Communistische Partij en andere meer sociaal georiënteerde formaties te zien is, maar ook een steeds "linksere" verschuiving van de meerderheidspartij Verenigd Rusland).

Het thema van de ideologie als sociale lijm wordt, voor zover wij kunnen nagaan, vooral aan de orde gesteld in verband met de "offers die de strenge sancties van Europa aan de Russische burgers opleggen, die zelfs de meest elementaire levensbehoeften niet kunnen kopen". Misschien zullen we over een paar weken of maanden werkelijk zien wat de schrijver van het artikel beschrijft, maar tot nu toe is er geen tekort aan eerste levensbehoeften (in de eerste dagen waren, door de "aanval" op sommige eerste levensbehoeften, sommige schappen misschien een paar uur leeg, maar dat duurde niet langer dan een paar dagen), noch een stijging van de prijzen (de laatste dagen is de prijs van brandstof en voedsel zelfs gedaald). Er zijn prijsstijgingen voor elektronica en auto's. Maar dit zijn geen grondstoffen, en nogmaals, zodra de westerse schakels in de toeleveringsketen vervangen zijn, kan men verwachten dat de prijzen zullen dalen. Voorlopig is er geen invloed op de werkgelegenheid, die later kan komen, maar men mag niet vergeten dat dit een land is met een laag gemiddeld werkloosheidscijfer (laatste Rostat-schatting in februari 2022: 4,4%). Vergelijk met Europese gegevens: https://www.openpolis.it/il-tasso-di-occupazione-nelle-regioni-europee-e-italiane/.

Het Russische volk is zeker geen op zichzelf staand volk dat niet naar het buitenland reist, integendeel. Het is zeker geen land dat geïsoleerd is of gericht op wat zij de cultus van de tsaar noemen. Rusland is zelfs nu nog geenszins geïsoleerd van de wereld, het kan overal heen reizen, maar het zal zeker niet naar de Unie of naar de VS of andere vijandige landen komen. Russen behoren tot de mensen die het meest naar het buitenland reizen, vreemde talen spreken, met de rest van de wereld omgaan voor werk, studie, vermaak. Als we met isolatie weer economische sancties bedoelen, dan zijn die tot nu toe door de VS, de EU, Japan, Zuid-Korea, Australië en Nieuw-Zeeland aangenomen. Op de lijst ontbreken Amerikaanse partners zoals de petromonarchieën in de Golf en NAVO-leden zoals Turkije. Ongeveer driekwart van de wereldbevolking woont in landen die min of meer uitdrukkelijk verklaard hebben dat zij zich niet aan de westerse sancties zullen houden.

Laten we het hebben over de demonstraties in het land tegen "Speciale Operatie", dat is de escalatie van de oorlog die al acht jaar aan de gang is en die onze media censureert.

Wij horen vaak over vele arrestaties, zelfs 20.000, wat hoge aantallen zijn, maar de media vergeten te preciseren dat het hier niet gaat om arrestaties, maar om aanhoudingen ter identificatie, aan het eind waarvan de arrestanten worden vrijgelaten met hooguit een boete voor het deelnemen aan een ongeoorloofde demonstratie. Aan de andere kant wordt men herinnerd aan wat er gebeurde met de ongeoorloofde demonstraties van Italiaanse studenten die protesteerden tegen de dood van leerlingen tijdens het alternerende schoolwerkprogramma. Er was het geval van een journaliste die een anti-oorlogsbord toonde, zij werd aangehouden, beboet en weer vrijgelaten, intussen leek het erop dat onze media haar moesten ophangen.
(https://www.askanews.it/esteri/2022/03/15/ucraina-appello-onu-per-reporter-tv-russa-con-cartello-no-war-pn_20220315_00107/).

Het zou weer nuttig zijn om wat contacten in Rusland te hebben om te weten dat de Russen altijd tegen de oorlog zijn. Maar ook dat de speciale operatie over het algemeen wordt gezien als een pijnlijke maar noodzakelijke interventie ter verdediging van de Russischtalige bevolking van de Donbass (het voorwerp van een agressie die in acht jaar tijd aan ten minste 14.000 mensen het leven heeft gekost) en van hun eigen veiligheid (de biologische laboratoria in Oekraïne en de papieren met betrekking tot de invasie van de Donbass, die op 8 maart gelanceerd zou zijn en die in het bezit van de Oekraïense strijdkrachten zijn gevonden, lijken dit geloof te versterken). Fact-checkers in de VS zijn nogal ten einde raad om te weerleggen wat in de commissie gemeld werd door de vage Victoria Nuland en gemeld werd door de bekende Fox News journalist Tucker Carlson, presentator van een zeer populair TV-programma. Het is namelijk niet duidelijk waarom men zich zorgen zou moeten maken over de Russische bezetting daarvan, als er alleen onderzoek naar enterokokken in gedaan werd.
( https://www.nytimes.com/2022/03/11/us/politics/us-bioweapons-ukraine-misinformation.html)
( https://nypost.com/2020/10/14/email-reveals-how-hunter-biden-introduced-ukrainian-biz-man-to-dad/)

Verder moet er nog iets gezegd worden over de status van de heer Vladimir Poetin, die geen dictator is, maar een gekozen president. Redenerend over de Oekraïense president, is enige opheldering nodig.

Een man die democratisch gekozen is in een referendum dat gehouden is na de ontbinding bij wet van de eerste en derde grootste partij (de Partij van de Regio's en de Communistische Partij van Oekraïne) en de gevangenneming van hun leiders (van wie sommigen zelfs vermoord zijn), waarbij de belangrijkste overgebleven oppositiepartij (Platform for Life) al jaren blootstaat aan geweld (o.a. haar secretaris Medvedchuk staat sinds de zomer van 2021 onder huisarrest... maar heeft daarvoor in de gevangenis gezeten), ( https://www. atlanticcouncil.org/blogs/ukrainealert/putins-key-ukraine-ally-charged-with-treason/ , waar het "gevoel van nationale eenheid" zo sterk is dat eergisteren 11 andere partijen (bijna allemaal links) verboden werden omdat ze "geïnfiltreerd waren door de Russen" (zo werd het besluit gemotiveerd). ( https://www.rainews.it/articoli/2022/03/ucraina-zelensky-sospese-le-attivit-dei-partiti-politici-filo-russi-1f9be919-5786-4f55-89a7-0f339f30028e.html). Men zou uitvoerig kunnen praten over de pogroms en de verschrikkelijke repressies in Odessa en Mariupol na Maidan. Ondanks alle beperkingen zijn er in Rusland politieke partijen van alle richtingen (communisten, socialisten, centristen, soevereinisten) die, als zij het nodige aantal handtekeningen weten te verzamelen, kunnen meedingen naar toegang tot de Doema (hoewel liberale partijen gewoonlijk de drempel van 5% niet overschrijden).

Het verhaal van de media strekt zich er ook toe ons een welkom beeld te geven van de situatie ter plaatse in de oorlog in Oekraïne, door te vertellen dat het Russische leger zwak is en een gebrek heeft aan middelen en voorraden. Op grond van mijn ervaring als waarnemer en conflictanalist, die begon met de oorlog in Oekraïne 8 jaar geleden, kan ik zeggen dat deze fase van het conflict niets anders is dan een luchtcampagne om de infrastructuur van Kiev te treffen, die nog niet eerder had plaatsgevonden om duidelijke en reeds verklaarde oorlogseisen. Ik herinner me dat de bombardementscampagne, gewelddadiger dan die, die door de NAVO werd uitgevoerd tijdens de oorlog tegen Servië in 1999, 72 opeenvolgende dagen duurde, van 24 maart tot 10 juni (https://it.wikipedia.org/wiki/Operazione_Allied_Force).

De operatie Geallieerde Strijdkrachten van de NAVO heeft officieel minstens 2500 burgers gedood, waaronder 89 kinderen.

Uiteindelijk gaapt er een kloof tussen wat wij tegenwoordig in onze oorlogsmedia lezen en de werkelijkheid in de wereld om ons heen, dus waakzaamheid is een categorisch gebod.