Brazilië: Officiële nota van Nova Resistência over de verkiezingen van 2022
door Raphael Machado
Bron: https://novaresistencia.org/2022/10/30/nota-oficial-da-nova-resistencia-sobre-as-eleicoes-2022/
Met de overwinning van het linkse liberalisme op het rechtse liberalisme is het aan de nationaal-populaire anti-liberale krachten om het patriottische alternatief voor het globalisme op te bouwen, zonder te vervallen in filo-atlantistisch en zionistisch pseudo-nationalisme.
"Het wordt de wedstrijd van de duivel met de duivel, en de winnaar zal de hel zijn." - Leonel Brizola
Een verdeeld land
De verkiezingen van 2022, de nauwste in onze geschiedenis, zijn voorbij en de meerderheid heeft gekozen voor de terugkeer van Luiz Inácio Lula da Silva tegen de huidige president Jair Bolsonaro. Het is moeilijk te zeggen dat "het Braziliaanse volk" voor Lula heeft gekozen, juist omdat de stemming zo nipt was. Een bewijs van de extreme polarisatie en van de breuk die Brazilië heeft gebroken.
Een dergelijke polarisatie vereist uiterste voorzichtigheid, ook in de analyse.
Lula en Bolsonaro hadden elk een achterban van ongeveer 30 miljoen mensen. Dit betekent dat het echte geschil werd uitgevochten binnen die grote massa van gewone, gedepolitiseerde mensen uit de arbeiders- en middenklasse die stemmen op basis van meer directe affecties en zorgen.
Bolsonaro, zo lijkt het, is verslagen vanwege het economische neoliberalisme van Paulo Guedes, dat door ons vanaf het begin aan de kaak is gesteld. Paulo Guedes was een bankier van George Soros, dus het was hoogst onlogisch dat een zogenaamde "conservatief" de hele nationale economie zou overdragen aan een agent van de grootste promotor van globalistische agenda's op de planeet. Het resultaat van deze overdracht was de privatisering van Eletrobrás en de liquidatie van CEITEC, alsmede de geleidelijke verzwakking van Petrobrás.
De kiezers van Bolsonaro stemden in weerwil van Guedes en zijn neoliberalisme, omdat, zoals al meerdere malen door talrijke peilingen is aangegeven, zelfs de aanhangers van Bolsonaro het behoud van strategische bedrijven als staatsbedrijf steunen, evenals de rol van de staat bij het waarborgen van sociale rechtvaardigheid. In de laatste weken van de campagne werden Guedes' privatistische en anti-menselijke uitspraken, waarbij hij zelfs wees op het niet corrigeren van het minimumloon en het pensioen, zelfs gelezen als sabotagedaden tegen de campagne van Bolsonaro. Misschien was het geen opzettelijke sabotage, maar gewoon naakt neoliberalisme met zijn unieke recept van bezuinigingen voor de velen en de concentratie van rijkdom voor de weinigen.
Bolsonaro dacht dat hij loonarbeid kon vervangen door MEI en Uber. Hij vond het zinvol dat een van 's werelds grootste olieproducenten automobilisten dwingt de internationale waarde te betalen. Hij dacht dat de oplossing voor corruptie en inefficiëntie lag in het slopen en verkopen van staatsbedrijven. En het heeft zich nooit echt bekommerd om de verbetering van het leven van gewone mensen. In een gepolariseerd scenario maakte elk van deze fouten het verschil.
De rol van filoatlantisme en neoconservatisme, evenals olavisme en zionisme, elementen die Brazilië deden wankelen in zijn externe dialogen en positionering (ondanks enkele onstabiele vorderingen dit jaar) zelfs toen aansluiting bij de As van Verzet tegen de NAVO noodzakelijk was, speelden ook hun rol in het leiden van Bolsonaro naar een mislukking. Zelfs het conservatieve discours was niet overtuigend genoeg, aangezien Bolsonaro er in de praktijk niet in slaagde aan te tonen dat hij tijdens zijn regering het postmoderne progressivisme daadwerkelijk had teruggedrongen.
Breed front met PSDB, STF en de VS
Lula van zijn kant heeft niet zoveel te vieren. Zijn overwinning is een Pyrrhus-zege. Ten eerste krijgt hij te maken met een Congres dat meer Bolsonistisch en liberaal-conservatief is dan het vorige. Zijn regeerbaarheid zal gering zijn. Maar wat de handen van Lula bindt, is niet zozeer het Bolsonarisme (dat Bolsonaro zal overleven) als wel zijn eigen bondgenoten.
Iedereen weet dat Lula werd gearresteerd door de hybride oorlogsactie Operation Lava Jato, door juristen die Amerikaanse instrumenten waren om grote Braziliaanse bedrijven op te breken. Maar wie arrestaties beveelt, kan ook vrijlatingen bevelen. Lula werd niet vrijgelaten door "volksdruk" en zijn veroordeling werd niet ongedaan gemaakt door de "stem van de straat", maar door deals die in de wandelgangen werden gesloten door figuren die een gecastreerde Lula als een veiliger optie zagen dan een instabiele Bolsonaro.
Zo werd het "Breed Front" geboren. De pamflettistische apologeten ervan kunnen het afschilderen als "verdediging van de democratie" en "verdediging van de beschaving" tegen "autocratie" en "barbarij" (vertogen die typisch zijn voor het imperialistische racisme van de Atlantische machtscentra), maar het ging erom al het gewicht van de Sinarquia in te zetten om de overwinning van Lula veilig te stellen en Bolsonaro van de macht te vegen.
Op die manier trok Lula niet alleen heel links naar zich toe (en trachtte hij de arbeiderspartij centrum-links te infiltreren en te vernietigen), maar werd hij ook gedwongen zijn oude rivaal PSDB (met de "lunchdief" en "terreur van de leraren" Geraldo Alckmin als vice-president, en de steun van de privatisten en neoliberalen Fernando Henrique Cardoso, Armínio Fraga, Pérsio Arida, enz., allemaal Chicago Boys en Sorosianen) het toneel van zijn campagne te laten bezetten.
In die zin was het de (tijdelijke, denken wij) triomf van de Uspiaanse plaag, voorhoede van de "luzia" traditie (progressief, liberaal, internationalistisch) die de Braziliaanse politiek heeft gemonopoliseerd sinds, tenminste, het einde van de militaire periode.
Ook de gehele mainstream media, met Grupo Globo en Grupo Folha als middelpunt, gaven hun steun aan Lula, met radicaal partijdige en bevooroordeelde berichtgeving, precies in de trant van "verdediging van de democratie" tegen "de opmars van extreem-rechts". Nepnieuws tegen de tegenstander was er in overvloed, allemaal ondersteund door "fact-checkers" waarvan niemand heeft gecontroleerd welke belangen zij dienen.
Vanzelfsprekend steunden alle NGO's zonder uitzondering de Petista-campagne. Van de Open Society, die verschillende linkse kandidaten financiert, tot Greenpeace en het Climate Reality Project, van Al Gore, en alle pseudo-indigenistische en "mensenrechten" NGO's. In deze lijn kwam de steun van de "mooie mensen" uit Hollywood, van Leonardo DiCaprio tot Mark Hammil tot de acteurs in de Marvel-films en vele anderen. Nationaal werd deze steun geëvenaard door de steun van de Braziliaanse "artistieke" klasse, de "boheemse bourgeoisie" van de Zuidzone van Rio de Janeiro, met zoveel namen dat het onmogelijk zou zijn deze op te noemen.
Het belangrijkste was echter de steun van de banken, de rechterlijke macht en de Atlantische machten.
De PT was de partij die de meeste donaties ontving van de banken, met name Banco Itaú. De banken denken met nostalgie terug aan de periode dat de PT aan de macht was, een tijd waarin zij in ons land de hoogste winsten uit hun geschiedenis boekten.
Ook de rechterlijke macht stond centraal in deze verkiezingsstrijd. Met een macht die gedurende minstens 20 jaar is opgebouwd en zich geleidelijk buiten en boven het Braziliaanse rechtssysteem plaatst, de rol inneemt van de vroegere "matigende macht" van de keizertijd en verder gaat dan haar prerogatieven om passief te beslissen over concrete controverses op basis van de wet om wetten te maken en juridische interpretaties te geven tegen de letter en de geest van de wet, heeft de rechterlijke macht (vooral op haar hoogste niveaus in de STF en TSE) voortdurend gehandeld ten gunste van het "Breed Front".
Gezien de uitzonderlijke beslissingsbevoegdheid die het STF in ons land zelf heeft toegekend, kan Brazilië vandaag de dag worden beschouwd als een juristocratie in plaats van een democratie. Maar het machtsproject van deze Juristocratie is juist verbonden met dat van de Technocratie van de Wereld, aangezien de STF het als haar missie ziet om de religie van de mensenrechten op te leggen tegen de traditionele nationale waarden en het internationale recht tegen de nationale soevereiniteit.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Verenigde Staten van Amerika aan de top van het "Breed Front" staan. Van Joe Biden tot Bernie Sanders en figuren als Victoria Nuland, Lloyd Austin en Anthony Blinken, allen hebben veel belangstelling getoond voor de Braziliaanse verkiezingen en hun voorkeur voor Lula en hun afwijzing van Bolsonaro blootgelegd, vooral vanaf het moment dat Bolsonaro besloot om vanaf het begin van de militaire speciale operatie te proberen een meer "onpartijdige" weg te bewandelen in het buitenlands beleid.
Verscheidene van deze figuren hebben Brazilië bezocht om te benadrukken hoe veilig de Braziliaanse elektronische stembussen zijn (waarvan de software, Oracle, is ontwikkeld door CIA- en NSA-medewerker Larry Ellison). In feite heeft CIA-directeur William Burns zelf gezegd dat we onze elektronische stembussen kunnen vertrouwen. Hij moet ze wel heel goed kennen om zo stellig te zijn.
De VS hebben officiële steun gekregen van met name het Frankrijk van Macron, het Duitsland van Scholz, het Chili van Boric en het Colombia van Petro. De toevalligheden liggen voor de hand: dit is de constellatie van landen die het verst gevorderd zijn in het postliberale globalistische project, de naties die vechten om de orde te redden die Rusland en China proberen te begraven. Dat zijn precies de regeringen die de internationalisering van Amazonia, het "geïntegreerde beheer van de pandemie", enz. verdedigen.
Welke prijs zal Lula's Brazilië moeten betalen voor al deze steun? Bovendien, in hoeverre wordt hij niet gegijzeld door al deze krachten?
Het nationaal-revolutionaire verzet opbouwen
In de strijd tussen kwaad en kwaad kan alleen het kwaad winnen. De overwinning van de liberaal-progressieve coalitie op de liberaal-conservatieven neemt de tegenstrijdigheden van die tijd echter niet weg. Integendeel, ze worden geslepen. Het gaat hier niet om de klassenstrijd (elke pamfleterende communist van het Petisme zou moeten uitleggen welke klassenstrijd Faria Lima voert met deze vermeende "voorhoede van het proletariaat"), maar om de confrontatie tussen Deep Brazil en Cosmopolitan Brazil, tussen volk en elite, tussen soevereiniteit en globalisme.
Het eerste element van de tegenstelling is echter nog niet sterk genoeg vertegenwoordigd om duidelijk, openlijk en rechtstreeks de strijd met de Vijand aan te gaan. Een deel van het volksverlangen heeft daarom een uitlaatklep gevonden in de afschuwelijke figuur van Jair Bolsonaro, een parodie op de tegen-hegemonie.
Bolsonaro en zijn koepel maken deel uit van het probleem, maar eerlijke Bolsonaristen moeten deel uitmaken van elke oplossing. Dit betekent dat er een dialoog nodig is met populaire Bolsonaristen die het neoliberalisme, de Olavet-fantasieën, het waanzinnige anticommunisme, het filoatlantisme in het buitenlands beleid en de zionistische verering verwerpen.
Tegelijkertijd weten we echter bij voorbaat dat Lula's Breed Front de belangrijkste wensen van eerlijke arbeiders en socialisten zal verraden om de pro-Banca en pro-technocratische regeerbaarheid van zijn regering te garanderen. In die zin zal het ook nodig zijn om een dialoog aan te gaan met alle arbeiders en socialisten die het centrale karakter van de nationale kwestie begrijpen, die Brazilië en zijn geschiedenis liefhebben en die de LGBT-agenda, het transhumanisme en het transnationalisme van de linkse leiders verwerpen.
De rol van het Nova Resistência, een nationaal-revolutionaire politieke formatie die de verdediging van de soevereiniteit en de traditionele waarden altijd heeft gekoppeld aan de strijd voor sociale rechtvaardigheid, is om de brug te slaan tussen al deze authentiek populaire sectoren, zonder een van deze standpunten op te geven, en op te treden als voorhoede tegen de interne en externe uitdagingen waarmee het Braziliaanse volk de komende vier jaar te maken zal krijgen.
VRIJHEID! RECHTVAARDIGHEID! REVOLUTIE!
Kommentare
Kommentar veröffentlichen