Het wrede gezicht van het goodisme

Het wrede gezicht van het goodisme

door Umberto Bianchi

Bron: https://www.ariannaeditrice.it/articoli/17953

Het Westen en de hele wereld worden geconfronteerd met een nieuwe en ongekende dreiging, erger dan de verschillende natuurlijke of reageerbuisvirussen, erger dan alle oorlogen die tot nu toe op onze ongelukkige aardbol zijn ontketend, erger dan alle maffia's van deze wereld, erger zelfs dan de zo gevreesde dreiging van de klimaatverandering... het is een subtiele, ongrijpbare dreiging, juist omdat ze wordt bedekt en verborgen door een voortdurend, obsessief, monotoon verhaal.

En hoe zal deze gevaarlijke en verergerende dreiging heten? En wat is de invloed ervan op ons dagelijks leven? Er is maar één goed passende definitie om de contouren ervan af te bakenen, en dat is "goodism" of, als we een Angelsaksisch neologisme willen gebruiken (dat is zeker zo "trendy" ...), zouden we het "politiek correct" kunnen noemen. Het is een soort hysterische koorts die zijn exacte oorsprong vindt in een misvormde en verwrongen perceptie van dat hele sociaal-juridische substraat dat, vanaf het oude Rome, de basis vormt van de Europese en westerse rechtssystemen in het algemeen, bestaande uit het idee van de centraliteit van de persoon en zijn rechten.

Een idee dat, met de versnelling van het economische proces van de hele wereld, is uitgegroeid tot een ware vorm van hypertrofie van een "ego", dat steeds meer op zichzelf is gericht en de ongebreidelde bevrediging van zijn eigen driften, steeds minder oog heeft voor de naleving van gedragslijnen, die de zelfbeheersing kunnen garanderen die nodig is voor de naleving van plichten en grenzen, in plaats daarvan aan de basis van de constructie van dat "sterke ego" of "zelf" dat van het "verlangende ego" het exacte tegenwicht vormt.

Als op sociaal niveau en op het niveau van de intermenselijke relaties instellingen als het huwelijk of dezelfde koppel- en gezinsrelaties of hetzelfde psycho-fysieke evenwicht van individuen steeds zwakker en gebrekkiger worden, gaat dat ten koste van wat gezegd is, door de subliminale aanmoediging tot het gebruik van drugs of soortgelijke psychotrope stoffen, maar ook door een hamerende en even subliminale verspreiding van reclameboodschappen, gericht op het verheerlijken en uitvergroten van elke vorm van ongebreidelde bevrediging van dat "ego", waarover wij zojuist spraken.

Dit alles om het individuele geweten af te leiden van echte problemen, waarvan het besef een reële bedreiging zou kunnen vormen voor de "status quo". Maar deze benadering komt niet alleen tot uiting op een zuiver persoonlijk niveau, of hoogstens op dat van de intermenselijke en sociale relaties, maar ook en vooral op een politiek niveau. En het is het idee van een "sterke" gedachte die in staat is te beantwoorden aan de eisen van de moderniteit en zich opwerpt als een verdedigend en samenhangend element van een nationale gemeenschap en haar instellingen, op alle niveaus: van politiek tot sociaal-economisch.

En zo wordt het verzet tegen de gedwongen binnenkomst van duizenden en duizenden onterfde en ontwortelde mensen uit de derde wereld, om de beruchte praktijk van dwangarbeid en criminele arbeid in stand te houden, beschouwd als "tout court" racisme, waarbij men daarentegen vergeet hoezeer deze praktijk neerkomt op een daadwerkelijke verwoesting van het menselijk potentieel van diezelfde derde wereld. En zo wordt het tegengaan van het gebruik van drugs, in chaotische misbruiksituaties met vaak tientallen ziekenhuisopnames tot gevolg, beschouwd als een willekeurige vorm van autoritarisme en beperking van de persoonlijke vrijheid.

En zo wordt, omgekeerd, het aanvechten van repressieve maatregelen en ernstige beperkingen van persoonlijke vrijheden, uitgevaardigd onder het mom van volksgezondheid (zoals in het geval van de pandemische noodsituatie...) of de weigering van zeer ongrondwettelijke gezondheidsverplichtingen, beschouwd als het waard om berispt en geëxecuteerd te worden, in totale tegenspraak met het voortdurend spuien van democratische beginselen en onze grondwetten, als een panacee en remedie voor alle kwalen van de wereld.

En zo is op het niveau van de internationale betrekkingen, in tegenstelling tot de besluiten en richtlijnen van de Nieuwe Wereldorde, een voorbode van harde berispingen en ernstige sancties. Dat is het geval met de Russische Federatie, die nu zelfs door de Brusselse Europeaan als een "terroristische" staat wordt bestempeld. Daarbij wordt vergeten dat de militaire reactie tegen Oekraïne werd uitgelokt door het manifeste voornemen van dit land om toe te treden tot de NAVO, in een functie die openlijk ingaat tegen zijn machtige buurman, die, gezien het vooruitzicht dat de raketten van de alliantie onder zijn neus worden gericht en de aanvallen van het regime in Kiev op de weerloze Russisch sprekende bevolking van de Donbass worden bestendigd, niets anders kon doen dan manu militari ingrijpen.

En dit ondanks herhaalde verzoeken om ten minste een neutrale houding in het buitenlands beleid te handhaven. En zo werd, onder de vlag van een verkeerd begrepen gevoel van solidariteit, besloten onze kant te kiezen voor een verdere verlenging van de noodtoestand, vast te houden aan de meest oneconomische sancties tegen de Russische Federatie en de overheidsbegroting verder uit te hollen met militaire uitgaven ten gunste van Oekraïne. Dit alles, vreemd genoeg, zonder rekening te houden met het regime van volledige illegaliteit waaronder dit alles plaatsvindt. De NAVO en het zogenaamde "Atlantisch Bondgenootschap" hebben hun bestaansreden in het klimaat dat ontstond in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, tijdens wat de "Koude Oorlog" werd genoemd. Hun geboorte wordt dus gerechtvaardigd door een zuiver defensieve doelstelling, die ook in het NAVO-statuut wordt benadrukt.

Nu, in het licht van de recente gebeurtenissen (en niet alleen die...sic!), in het optreden van de NAVO tegenover de Russische Federatie, kan gemakkelijk een ernstige onwettigheid worden onderscheiden. Indirect ingrijpen in de ruzie die is ontstaan tussen Moskou en Kiev, waarbij men zelfs zover gaat om deze laatste van militaire middelen te voorzien, kan niet alleen niet leiden tot een beëindiging van het conflict, door de aanspraken van een van de partijen in het geschil te beteugelen en kracht bij te zetten, maar is bovenal een echte en terechte arbitraire inmenging van de NAVO, waarvan Oekraïne geen lid is. Een ernstige onwettigheid, waarvoor westerse regeringen zich misschien ooit zullen moeten verantwoorden voor een internationaal gerechtshof. Wat zojuist is gezegd lijkt misschien een bizarre hypothese, maar bij nader inzien is het blok landen dat de Russische Federatie openlijk steunt of in ieder geval wordt bezield door een gevoel van diep wantrouwen en afstand tot de westerse standpunten, onverwacht groot.

De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is een verouderd orgaan: hij lijkt meer op een kleine kring van bevoorrechte oligarchen dan op een organisme dat is opgericht om de stabiliteit in de wereld te verdedigen en te beschermen. Daarom moet het radicaal worden hervormd in de zin van meer openheid en inclusiviteit. De NAVO zelf heeft nu de waarde gekregen van een verfoeilijk en achterhaald overblijfsel van de Koude Oorlog, waarvan het enige doel, in plaats van de verdediging van de Europese volkeren, hun progressieve en suïcidale onderwerping aan globalistische dictaten lijkt te zijn. Zoals het Warschaupact zich in de nasleep van de teloorgang van het historische communisme onherroepelijk oploste, zo zou de NAVO vandaag omwille van het evenwicht hetzelfde moeten doen.

Maar het weldoenersvirus heeft diep toegeslagen in het binnenste van de Europese ziel. Bewegende beelden van huilende vrouwen worden opgevolgd door beelden van bombardementen en vernietiging, vergezeld van de mantra van demonisering van de slechterik van dienst, nu belichaamd door de Russische Federatie. Maar misschien heeft het Goodist-virus zijn uren geteld. De winterkou is niet alleen aangekomen in Oekraïne, maar ook in de huizen van Italianen en Europeanen, die nu nog kouder en armer zijn geworden door de gevolgen van sancties, ontbering en armoede. En misschien zal deze ijzige wind van ellende en ontbering het geweten wakker schudden na decennia van inenting met het weldoenersvirus, waardoor het einde van deze ongezonde besmetting definitief wordt bekrachtigd.