NAVO, Biden en Zelensky gevangenen van een vicieuze cirkel

NAVO, Biden en Zelensky gevangenen van een vicieuze cirkel

Bron: https://www.piccolenote.it/mondo/biden-zelensky-prigionieri-circolo-vizioso

Oekraïne van nog meer wapens voorzien en verwachten dat het de oorlog wint, is "per definitie strategische waanzin". Deze oorlog zal niet op het slagveld gewonnen worden, omdat geen enkele oorlog meer op die manier gewonnen wordt. Sterker nog, "de VS winnen al 50 jaar veldslagen en verliezen oorlogen". Aldus Sean McFate, een docent aan de Universiteit van Syracuse en een gezaghebbend lid van de Atlantic Council, een denktank die zeker niet pro-Russisch is.

Zijn observaties werden gepubliceerd in USA Today, samen met de al even realistische van Steven Myers, een officier van de Amerikaanse luchtmacht met een verleden bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, volgens wie de door de Russen gebruikte tactieken "volledig onverenigbaar zijn met een hypothese van territoriale verovering".

Het conflict, voegde hij eraan toe, "zal eindigen in een patstelling, waarvan ik nu denk dat het al die tijd de bedoeling van Poetin is geweest". Zelensky zit "in de val", voegde hij eraan toe: "President Biden, de NAVO en Zelensky hebben zichzelf gevangen in een Catch-22 van hun eigen makelij, niet in staat om te voldoen aan de onrealistische verwachtingen die ze hebben gecreëerd.

De vicieuze cirkel gecreëerd door de NAVO, Biden en Zelensky

Catch-22, een uitdrukking vernoemd naar de titel van een roman van Joseph Heller uit 1961, is een paradoxale situatie, een vicieuze cirkel waaruit het onmogelijk is om te ontsnappen.

Om de opmerkingen van Myers expliciet te maken: de Catch-22 werd gecreëerd door een totale overwinning voor Kiev te voorspellen, die met NAVO-bijstand zeker zou zijn, maar die onmogelijk te behalen is.

Tegelijkertijd verhindert het verkopen van dit vooruitzicht aan de wereld de leiders van de NAVO, de VS en Oekraïne om op een meer realistische basis met Moskou om te gaan, omdat dat naar een nederlaag zou smaken.

De Oekraïners sterven niet als vliegen aan het front om de oorlog te winnen, die zo ver van de radar is, maar om deze reden en deze reden alleen, namelijk om de ineenstorting van dit triomfantelijke verhaal te voorkomen.

Ook interessant waren gisteren de uitspraken van Oleksiy Arestovich, een voormalige adviseur van Zelensky die later werd ontslagen, die zei dat zodra de verbinding tussen Rusland en de Krim was doorgesneden, Oekraïne uiteindelijk in staat zou zijn om met Moskou te "onderhandelen" (d.w.z. dat de Krim Russisch zou blijven).

Afgezien van de militaire ontwikkeling die door zijn woorden wordt geschetst, en die inderdaad dubieus is, is het interessant dat Arestovitsj zinspeelde op een vooruitzicht dat in Oekraïne (en elders) als hoogverraad kan worden bestempeld, namelijk het starten van onderhandelingen.

Gezien het feit dat Arestovitsj een zekere autoriteit behoudt en zeker niet geïsoleerd staat, is het duidelijk dat zijn woorden wijzen op een sudderend ongenoegen bij een deel van het Kievse leiderschap over het beheer van het conflict.

Arestovitsj en twijfels over het tegenoffensief

Nog scherper zijn de andere opmerkingen van Arestovitsj (foto), volgens welke de bevelhebber van de Oekraïense strijdkrachten, Valerij Zaluznij, voor een "onmogelijke taak" staat: een positief militair resultaat behalen en het leger redden zonder dat het zijn gevechtscapaciteit verliest (bron Strana.ua).

Dit is een beetje wat we in de vorige notities hebben geprobeerd naar voren te brengen. In het Kievse opperbevel bestond na de aanvankelijke mislukkingen de sterke angst dat het Oekraïense leger, door de aanval in te zetten met de - weliswaar aanzienlijke - strijdkrachten die nog niet gecompromitteerd waren in de eerdere gevechten, buitensporig zou degraderen in de confrontatie met de Russische verdediging. Zozeer zelfs dat het niet langer een adequate gevechtscapaciteit zou kunnen garanderen.

Onder druk van Amerika en de NAVO, die resultaten eisten om mee te pronken voor de publieke opinie in de wereld, moest het Oekraïense commando het hoofd buigen en werd het gedwongen om het leger in de aanval te sturen.

De resultaten van deze twee dagen van lans-aanval waren verwoestend, met zware verliezen aan manschappen en voertuigen en geen noemenswaardige winst. Zozeer zelfs dat het eerste trompetgeschal, dat overal in de westerse media weerklonk, gevolgd werd door meer laconieke en gedempte commentaren.

We zijn nog niet bij de eindcredits van dit hernieuwde offensiefmomentum, maar de incipit voorspelt niet veel goeds voor Kiev. Nogmaals, de realiteit had geen invloed op de beslissing om aan te vallen. Vandaar de ramp.