Kruitvat: Libië, het "Westen" en de Asielvloed

Kruitvat: Libië, het "Westen" en de Asielvloed

Door Alexander Markovics

Gadaffi's waarschuwing aan Europa

"Luister nu naar mij, mensen van de NAVO! Jullie bombarderen de muur die de Afrikaanse immigratie naar Europa tegenhield, inclusief de terroristen van Al-Qaida. Jullie vernietigen hem nu. Jullie zijn idioten en zullen branden in de hel voor de duizenden immigranten uit Afrika en voor jullie steun aan Al-Qaida." (Muammar al-Gadaffi, Libische president 1969 - 2011)

Asielstroom: 700.000 mensen willen van Libië naar de EU

Deze woorden van de Libische revolutionaire leider Kadaffi zijn uitgekomen. Sinds de westerse militaire interventie in 2011 heerst er chaos in Libië. Gewapende groepen voeren oorlog tegen elkaar en verdelen het land onder elkaar; in sommige gebieden heeft zelfs IS voet aan de grond gekregen. Een hernieuwde burgeroorlog van 2014 - 2020 leidde uiteindelijk tot een opdeling van het land: Terwijl krachten dicht bij de Moslimbroederschap, gecentreerd in Tripoli, de toon zetten in het westen van het land en gesteund worden door Turkije, regeert de nationalistisch-seculiere generaal Chalifa Haftar, die de steun geniet van onder andere Rusland, in het oosten van het land. De poging om een regering van nationale eenheid te vormen is tot nu toe mislukt door de rivaliteit tussen de twee kampen. Libië lijkt steeds meer uiteen te vallen in de stammengebieden van de tijd voor de heerschappij van Kadaffi. Een man die de stammen kon verenigen zoals Muammar al Gadaffi ontbreekt tot nu toe. 

Alleen zijn tweede zoon, Saif-al-Islam (foto), wordt door waarnemers beschouwd als een mogelijke kandidaat voor deze taak - maar hij moet vrezen voor zijn leven, omdat het Westen het op hem gemunt heeft. Dit gebeurt allemaal in een land dat vijf keer zo groot is als Duitsland, met zes buitengrenzen en slechts zeven miljoen inwoners. Ongeveer 700.000 van hen zijn buitenlanders, vanaf juli 2023, waarvan een groot deel Libië alleen maar wil gebruiken om door te reizen naar Europa.

Chaos in Libië: geweld, mensenhandel, armoede

Vandaag de dag wordt het dagelijks leven in Libië gekenmerkt door geweld, mensenhandel, armoede en een falende staat. Ambtenaren krijgen bijvoorbeeld al maanden hun salaris niet, rekeningen voor elektriciteit en gas worden door veel Libiërs niet betaald omdat niemand ze uitvoert, een verval van de infrastructuur is het gevolg. Het meest recente voorbeeld van het verval van het land was de instorting van de Derna-dam, die tot 20.000 levens eiste. Maar tegelijkertijd is de staat in Noord-Afrika ook een toegangspoort tot de Middellandse Zee en dus tot Europa. Uit noodzaak maakten veel voormalige staatsmedewerkers van deze gelegenheid gebruik om de smokkelhandel in te gaan, die voor hen veel lucratiever is. Het was precies deze chaos die de vluchtelingencrisis van 2015 mogelijk maakte, want niet ver van de kust van Libië ligt het eiland Lampedusa en dus de route naar de EU voor de uitgehongerde massa's van Afrika. Terwijl Libië onder Kadaffi nog samenwerkte met de Italiaanse regering om immigratie naar Europa tegen te houden, braken nu alle dammen en stroomde de asielstroom sindsdien over Europa.

De Centrale Middellandse Zeeroute: Poort naar Europa, Speeltuin voor Smokkelaars en Duitse NGO's

Een belangrijke factor hier is de centrale Middellandse Zeeroute. Deze route wordt door smokkelaars en potentiële emigranten beschouwd als de veiligste route naar Europa - tussen januari en midden juni 2023 zijn hier "slechts" 662 mensen omgekomen en nog eens 368 vermist. Een overtocht van de havenstad Tobruk naar de Italiaanse kust kost tussen de 460 en 1840 euro, afhankelijk van of men een overvol rubberbootje of koopvaardijschip wil gebruiken voor de overtocht, zoals Deutsche Welle ontdekte in een rapport uit juli 2023. Via sociale media zoals Tiktok verspreiden ze video's van zogenaamd paradijselijke omstandigheden in Europa en moedigen ze mensen uit heel Afrika en het Midden-Oosten aan om te emigreren. In combinatie met een gebrek aan centraal staatsgezag en de sleepboten van de Duitse "Seenothilfe", vermomd als NGO's, fungeren ze als instrumenten voor massa-immigratie naar Europa. Maar hoe kan de aanval op Europa gestopt worden?

Met de erfenis van Silvio Berlusconi van de migratiecrisis? Giorgia Meloni's aanpak

De Italiaanse premier Giorgia Meloni volgt één mogelijke oplossing voor het probleem: begin september ontving ze in Rome de door de EU erkende regering van West-Libië. Hiermee volgt ze de erfenis van de "Cavaliere" Silvio Berlusconi, die op zijn beurt de Noord-Afrikaanse landen aan de Middellandse Zee en vooral de voormalige kolonie Libië nauw aan Italië wilde binden in de traditie van het Romeinse "Mare Nostrum". Berlusconi kon zo niet alleen goedkope energiebronnen voor Italië verwerven, maar ook de immigratie naar Europa drastisch beperken. Meloni heeft iets soortgelijks in gedachten, hoewel helaas vermeld moet worden dat de overtuigde trans-Atlantische alleen wars is van illegale immigratie, maar meer legale migratieroutes naar Italië wil faciliteren, waaronder via Noord-Afrika. Ze wil dat Libië meer patrouilles langs zijn kust uitvoert, in ruil waarvoor ze meer boten en training voor hun bemanningen heeft aangeboden. Ook wil ze, met het oog op het conflict tussen het Westen en Rusland, extra energie uit Noord-Afrika halen en van Italië Europa's energiecentrum voor olie en gas maken. Natuurlijk heeft ze alleen de beschikking over de westelijke helft van Libië, dat lijdt onder chronische instabiliteit. Zonder een centrale staatsautoriteit in Libië is deze taak echter gedoemd te mislukken.