De lange oorlog

De lange oorlog

Andrea Marcigliano

Bron: https://electomagazine.it/la-lunga-guerra/

Deze oorlog zal lang duren. Heel lang.

Maar niet die tussen Rusland en Oekraïne. Die heeft zijn epiloog al bereikt. En Kiev heeft verloren. Het leger is verslagen. Gedemotiveerd, uitgedaagd.

En het Oekraïense leiderschap vindt niets beter dan, steeds ineffectiever, terreurdaden. Niet zozeer omdat ze denken dat ze het tij van het conflict kunnen keren, maar om enige operationele vitaliteit te tonen. Om nog steeds hulp, en vooral geld, te ontvangen van het collectieve Westen.

En ondertussen worden generaties Oekraïners nutteloos naar de slachtbank gestuurd.

Wanneer Rusland de klap zal uitdelen, is niet bekend. Misschien doet het dat nu al. En het komt in Kiev aan. Maar dat is niet haar doel. Niet in de laatste plaats omdat het een politieke beoordeling van de situatie in de weg staat. Dat wil zeggen, het heldere besef, dat nu duidelijk naar voren is gekomen, dat de oorlog met Oekraïne slechts de eerste episode is in een veel breder conflict. En, bovenal, voorbestemd is om lang te duren. Een heel lange tijd.

In feite is dit nog maar het begin van de frontale botsing met Washington en zijn bondgenoten. En we kunnen al een glimp opvangen van de volgende fronten die - en ik hoop dat het voorwaardelijk blijft - binnenkort open zouden kunnen gaan.

Twee van allemaal. De Kaukasus en de Balkan.

In Georgië wordt al wekenlang een nieuwe versie van de kleurenrevolutie geprobeerd. Een minderheid van de demonstranten - uitvergroot door de vertekenende spiegels van onze media - protesteerde tegen de “Russische wet”. Dat wil zeggen, de wet die door de meerderheid van het parlement is aangenomen en die de aanwezigheid en acties van buitenlandse NGO's in Georgië verbiedt. Ze worden beschouwd als instrumenten om nationale politieke keuzes vanuit het buitenland te beïnvloeden.

Demonstraties die de steun genieten van de president van de republiek, Salome Zourabichvili (Zoerabitsjvili), een genaturaliseerde Française, die juist dankzij de steun van buitenlandse NGO's werd verkozen. Min of meer te herleiden tot de alomtegenwoordige Open Society van Soros.

De poging mislukte echter. En de “Russische wet” werd aangenomen. Op dat moment kondigde Washington aan de economische en defensieovereenkomsten met Tblisi te willen herzien.

De Europese Unie ging nog verder.

Ze ging zelfs zover om bij monde van een van haar commissarissen het hoofd van de Georgische regering te bedreigen. Beschouwd als pro-Russisch. Pas op dat je niet eindigt zoals Fico, zei hij in het openbaar.

Nu is het duidelijk dat de Kaukasus in de NAVO-strategie het nieuwe front is dat geopend moet worden, gezien de dreigende ineenstorting van het Oekraïense front.

Nog een oorlog bij volmacht. Proberen het evenwicht te verstoren, niet alleen in Georgië, maar ook in Armenië. En Moskou tot een nieuwe verbintenis dwingen. Misschien nog wel zwaarder, gezien de complexiteit van het Kaukasische mozaïek.

Dan zijn er nog de Balkanlanden. De spanning tussen Moldavië, dat steeds dichter bij de NAVO komt, en de rebellenprovincies, die naar Moskou kijken. Transnistrië vooral. En dan het kleine Gagaoezië.

Maar het echte nieuwe Balkanfront wordt vertegenwoordigd door Servië. De recente VN-veroordeling van de gebeurtenissen in Sebrenika, gewenst door Washington, leidt voorspelbaar tot het uitroepen van de onafhankelijkheid van de Republika Srpska. De Servische component van de zogenaamde Bosnische federatie - die alleen op papier bestaat - is al lang ongeduldig over de beslissingen van een Europese commissaris die door NAVO-wapens worden opgelegd. Beslissingen die altijd onevenwichtig zijn ten gunste van de Bosnische moslimcomponent.

Het VN-besluit was bedoeld om een reeds latent afscheidingsbesluit te versnellen.

Afscheiding die zeker tot een NAVO-interventie zou leiden. En tot een nieuwe oorlog met Belgrado, dat de Servische minderheid van Bosnië niet in de steek kon laten.

Een oorlog waarin Moskou onvermijdelijk zou worden meegesleurd. Servië is immers zijn zekerste bondgenoot in de Balkan.

En dit, de Kaukasus en de Balkan, zijn slechts twee van de opkomende nieuwe fronten van deze oorlog. Die we kunnen definiëren zoals we willen, hybride, asymmetrisch, by proxy... maar die hoe dan ook een lange, zeer lange oorlog blijft. Waarvan we nog maar de eerste stadia zien.