De visie van Arnold Toynbee: Moskou erfgenaam van het Oost-Romeinse Rijk
De Engelse historicus voorzag in 'Civilisation by comparison' het Rusland van nu toen Stalin nog regeerde
door Paolo Becchi
Arnold J. Toynbee in Civilisation on Trial
Rusland herwint de waardigheid die verloren leek te zijn gegaan met het uiteenvallen van de USSR. Die Unie eindigde en daarmee ook het verhaal van het communisme (alleen dat ene: in de USSR heeft 'communisme', in de zin van Marx en Bordiga, nooit bestaan). Maar de Russische beschaving, haar Byzantijnse, Grieks-Christelijke erfgoed, kon niet eindigen. Deze beschaving, zuster van de onze, kwam zelfs met de USSR niet tot een einde. Zoals Arnold J. Toynbee in 1948 aangaf in Civilisation on Trial (door Bompiani in het Italiaans vertaald), heeft Rusland altijd zijn heil gezocht in die politieke instelling die het Oost-Romeinse Rijk was.
De façade redden
“Het Groothertogdom Moskou was de smidse van dit politieke experiment. De taak en de beloning van Moskou was de consolidatie, onder zijn heerschappij, van een groep zwakke vorstendommen tot één grote macht. Dit politieke bouwwerk van Moskou heeft twee keer een nieuwe façade gekregen, eerst van Peter de Grote, daarna van Lenin, maar de essentiële structuur is onveranderd gebleven en de huidige Sovjet-Unie reproduceert, net als het Groothertogdom Moskou in de 14de eeuw, de meest opvallende kenmerken van het middeleeuwse Oost-Romeinse Rijk” (p. 259).
Volgens Carl Schmitt
De façade was voor de derde keer Poetin. Dat Byzantijnse erfgoed, met zijn christelijk-orthodoxe waarden en tradities, kon niet mislukken en werd herbevestigd in contrast met een Westen (of liever met het 'westelijk halfrond', zoals Carl Schmitt het definieerde) dat steeds corrupter werd qua gewoonten, decadenter en profaan.
Overgave aan het Westen
In 1989 viel de Berlijnse Muur. Het jaar daarop, met de hereniging van Duitsland, werd een staat van het Warschaupact, de Duitse Democratische Republiek, bij de Bondsrepubliek Duitsland gevoegd. Het land verdween als staat en werd lid van de NAVO.
In 1991 implodeerde de Sovjet-Unie, op een manier die misschien nog steeds niet in al zijn details historisch kan worden gereconstrueerd. Op eerste kerstdag van dat jaar trad Gorbatsjov af, omdat de USSR niet langer bestond en het 'democratiseringsproces' begon, wat toen overgave aan het Westen betekende. Maar wilde het Sovjetvolk die ontbinding wel?
Westerse onderhandelingen met Gorbatsjov leken er in ieder geval op te wijzen, voor zover we weten, dat de NAVO niet verder zou gaan. De annexatie van Oost-Duitsland had genoeg kunnen zijn. In plaats daarvan weten we hoe dat afliep.
Vladimir Zeitgeist
Boris Jeltsin voltooide het werk dat Gorbatsjov was begonnen door het land te verkopen. Er waren zelfs mensen in de Verenigde Staten die spraken over het einde van de geschiedenis, dat wil zeggen het einde van Rusland, toen Poetin het ontbindingsproces stopte. Zoals het lot het wilde, belichaamde een man op Hegeliaanse wijze de geest van zijn wereld, het gevoel van een duizend jaar oude beschaving en verzette hij zich tegen de ondergang ervan.
Multi-etnisch, multicultureel
Poetin moest reageren toen, met het vooruitzicht dat Oekraïne lid zou worden van de NAVO, nadat het Atlantisch Bondgenootschap de Baltische republieken al had ingelijfd, niet alleen de veiligheid van Rusland, maar van de hele Federatie in gevaar zou zijn gekomen. Een multi-etnische en multiculturele Federatie, bestaande uit bevolkingsgroepen waarvan het samenleven wordt gegarandeerd door Rusland. Het baken van de Federatie is altijd hetzelfde: Moskou.
De belegering en de vlucht
Na de val van de USSR probeerde het Westen Rusland te treffen, het te knechten, het zijn ziel te laten verliezen: Rusland kon zich alleen maar verdedigen. Poetin wachtte af, accepteerde onderhandelingen die, achteraf gezien, alleen tot doel hadden het land te verzwakken. Uiteindelijk moest hij reageren en misschien deed hij dat te laat.
Om de betekenis van de oorlog te begrijpen en te begrijpen waarom deze alleen kan eindigen met de capitulatie van Oekraïne, moet je het mainstream perspectief omkeren. Rusland voelt zich belegerd, het heeft geen andere keuze dan zichzelf en zijn beschaving te verdedigen. En dat zal het ook doen. Moskou is het Derde Rome, niet het Vierde Washington.
Kommentare
Kommentar veröffentlichen