Wie of wat bepaalt de verkiezingen?

Wie of wat bepaalt de verkiezingen?

Elke regering is gekozen door een meerderheid, zelfs als de meerderheid van de kiezers dat later niet meer wil

Door Prof. Eberhard Hamer

Bron: https://www.pi-news.net/2025/02/wer-oder-was-bestimmt-die-wahlen/

In een democratie zouden de beste kandidaten eigenlijk gekozen moeten worden en de kiezers moeten vertegenwoordigen.

De partijdemocratie heeft dit echter allang veranderd. Binnen de partij bepalen de beveiligde medewerkers het meest en het langst de partijvergaderingen. Ondernemende burgers daarentegen hebben 's ochtends verantwoordelijke functies te vervullen en kunnen niet tot diep in de nacht blijven. Bovendien zijn de beteren binnen de partijen een gemeenschappelijk gevaar voor alle slechte en incompetente activisten, dus die moeten eerst geëlimineerd worden voordat de slechteriken onderling loopgravenoorlog gaan voeren. Zo worden partijkandidaten zonder diploma, zonder beroep en zonder hersens gekozen.

Als deze types eenmaal gekozen zijn en op hun positie zitten, stellen ze hun lijstposities veilig voor elkaar, waardoor ze steeds onafhankelijker worden van de goedkeuring van de partijcomités, maar steeds afhankelijker van het netwerk. De democratische theorie, volgens welke de besten gekozen zijn en moeten regeren, wordt zo grotendeels teniet gedaan.

Regering stuurt parlement via haar partijpolitieke meerderheid

Het parlement wordt eigenlijk verondersteld de regering te corrigeren en te controleren. Maar ondertussen zijn de regeringen vertegenwoordigers van de parlementaire meerderheid en zijn de regeringsmeerderheden de verdedigers in plaats van de controleurs en correctoren van de regering.

De regering is niet langer afhankelijk van het parlement, maar stuurt het parlement via haar partijpolitieke meerderheid.

De regering heeft gezworen te regeren voor het welzijn van het volk.

In werkelijkheid vernietigt onze regering echter doelbewust (de zogenaamde “transformatie”) de basis van onze welvaart door deïndustrialisatie, bureaucratisering van alle economische processen, door actieverboden enerzijds en subsidies voor onrendabele investeringen anderzijds, door ideologische eisen (“groene investeringen, groene producten”) en door een onzinnige ideologische gedwongen omschakeling en verhoging van de kosten van onze energie en verwarming.

Ideologisch fanatisme als overheidsdoel

Niet het welzijn van de burgers, maar ideologisch fanatisme is het doel van de overheid geworden.

“De burgers interesseren me niet,” zei ooit Analena Baerbock, wijzend op de veel noodzakelijker gehoorzaamheid aan de koloniale supermacht. Elke bondskanselier en de ministers nemen hun instructies aan van Washington - zelfs tegen het welzijn van de burgers in -, stemmen zelfs in met het opblazen van onze goedkope gasvoorziening door de overheersende macht tegen de belangen van de burgers in, laten wegen, scholen en infrastructuur in Duitsland in verval raken om de grootste Europese betaler te worden om een oorlog in Oekraïne die ons niets aangaat steeds actiever voort te zetten, worden geconfronteerd met onoplosbare Duitse pensioenproblemen, maar nemen vrijwillig de pensioenbetalingen van het hele land Oekraïne voor vijf jaar over met 25 miljard euro. Ze kunnen de sociale stelsels niet meer financieren, maar geven meer dan 50 miljard euro per jaar weg voor queer-seksuele, groene en corruptiedoeleinden over de hele wereld, brengen miljoenen ongekwalificeerde armoedevluchtelingen het land in, wat de sociale kosten en de criminaliteit en de woningnood opdrijft, zodat de lokale bevolking al uit de stadscentra wordt verdreven.

Ze maken geen beleid voor hun eigen kiezers, maar volgens de wil van hogere politieke en financiële machten - tegen de belangen in en ten nadele van de lokale burgers en kiezers.

Volgens democratische opvattingen hebben de omroep en de media de taak om vrijheid van meningsuiting, diversiteit van meningen en feitelijke opheldering te garanderen.

Omroepmedewerkers zijn ambtenaren geworden

Ondertussen zijn de omroepmedewerkers echter niet langer vrij, maar staatsambtenaren of werknemers in vaste dienst, gefinancierd door de staatspropagandabelasting (GEZ) of door overheidssubsidies aan particuliere media. De redacties bestaan voor 90 procent uit fanatieke vertegenwoordigers van feministische, queer-seksuele, rood-groene ideologieën en overheidspropaganda.

Het “Korrektiv-schandaal” in Duitsland liet zien hoe de pers de partijen voor zich uit drijft. Toen een normale groep politiek geïnteresseerden bijeenkwam voor een politieke discussie - zoals dagelijks gebruikelijk - en twee AfD-leden aan het evenement deelnamen en het woord “remigratie” ter sprake kwam, hypothekeerde de rood-groene militante pers een onschuldig evenement als een “aanval op de democratie” en belasterde de deelnemers zodanig dat ze ontslagen werden.

Iedereen die de heersende rood-groene ideologie niet langer steunt, wordt - net als de AfD - vervolgd door de staatsmedia en door de staat gesteunde privémedia: zo werkt de nieuwe inquisitie.

Wanneer hun eigen politici de kiezers tegenwerken en de media de vrije meningsuiting bestrijden, hebben de burgers alleen nog de rechterlijke macht en het constitutionele hof.

Justitie is ook een instrument van de rode politiek

De rechterlijke macht is ook een instrument van de rood-groene politiek geworden.

Maar ook die is allang een instrument van de rood-groene politiek geworden:

Het Openbaar Ministerie is onderworpen aan staatsinstructies en de procureurs-generaal zijn zelfs politiek benoemd. Omdat de politici ook de rechtsgrondslag hebben gecreëerd voor de informantenwet en de opiniecontrolewetten tegen opstandige burgers, kunnen ze nu elke oppositie vervolgen en zelfs onwelgevallige meningsuitingen bestraffen (het geval Björn Höcke).

Maar bovenal is er een regelmatige uitwisseling tussen de regering en het Federale Constitutionele Hof. De individuele grondwettelijke rechters worden niet benoemd op basis van hun juridische kwaliteit, maar op basis van hun politieke opvattingen, en de regering heeft net een wet aangenomen die bedoeld is om haar eigen politieke meerderheden in het Grondwettelijk Hof te stabiliseren tegenover de oppositie. Maar bovenal nodigt de regering in Berlijn de verantwoordelijke kamer “uit voor een diner” voorafgaand aan belangrijke uitspraken, die dan meestal worden gevolgd door uitspraken die loyaal zijn aan de regering. Kohl liet de onwettige inbeslagname van goederen en bedrijven in de DDR door de communisten al op deze manier door het Constitutionele Hof goedkeuren (Herzog werd toen bondspresident). Nu hopen zelfs sommige rood-groene politici hun eigen mensen in het Federale Constitutionele Hof te gebruiken om de groeiende oppositie tegen de AfD te laten verbieden.

Vrijheid van meningsuiting wordt een dictatuur van meningsuiting

Voor het eerst en op een unieke ondemocratische manier hebben alle oude partijen eerst een “muur van stilzwijgen” opgetrokken tegen nieuwe concurrentie en vervolgens, toen dit niet werkte, een politieke "Brandmauer" opgetrokken, waarbij elke discussie over voorstellen van de oppositie vanaf het begin werd afgewezen, elke samenwerking werd bestraft met uitsluiting en de oppositie zelfs formele parlementaire posten werden ontzegd. In plaats van democratische dialoog en compromis, streven Merz, Habeck en co. naar afwijzing, uitsluiting en vervolging.

Zij die Duitsland in een Europese oorlog tegen Rusland willen drijven

    - of wie, in de hoop meer stemmen van immigranten te krijgen, de Duitse bevolking wil omkeren door massa-immigratie,

    - of wie energie duurder wil maken, de industrie wil inkrimpen en de hele economie bureaucratisch wil knevelen ten koste van de burgers

    - of wie ook akkoord gaat met Europese regelzucht en ongebreideld lenen (met aansprakelijkheid van Duitse burgers),

Ze kunnen geen kritiek op deze politieke neerwaartse spiraal verdragen, maar haalt uit naar degenen die deze fouten bekritiseren, zodat politiek alleen nog bestaat uit de verdediging van de eigen ideologie, maar niet meer uit discussie, compromis en correctie. Zo wordt vrijheid van meningsuiting een dictatuur van meningsuiting!

Incompetente overheid is niet alleen hun schuld, maar ook die van hun kiezers

De regering bedriegt het volk ook met haar financiën. Het is niet voor de eigen doeleinden van het volk, zoals infrastructuur, scholen, gezondheidszorg, etc., maar om geld te besparen. De Duitse middenklasse moet de hoogste belastingen, sociale premies en energiekosten ter wereld betalen voor buitenlandse oorlogen in Oekraïne (46 miljard euro), voor ontwikkelingshulp die feminisme en queer seksisme over de hele wereld promoot (34 miljard euro) en voor mensen die naar ons toe komen voor betere zorg zonder enige reden om te vluchten. Is dit politiek voor de eigen bevolking of voor buitenlandse belangen?

Elk volk heeft de regering die het heeft gekozen en die het verdient. Het enige voordeel van democratie is dat je je kunt ontdoen van incompetente en schadelijke politici, niet door een revolutie maar door nieuwe verkiezingen.

De liberalistische theorie van de staat veronderstelt een rationele kiezer. Maar dit is precies wat onze regeringspartijen willen voorkomen.

Elke regering is gekozen door een meerderheid, zelfs als de meerderheid van de kiezers dat achteraf niet meer wil. De externe controle of incompetentie van een regering is niet alleen haar schuld, maar ook die van haar kiezers.

Wie is Prof. Dr. Eberhard Hamer?

PI-NEWS auteur Prof. Dr Eberhard Hamer (geboren op 15 augustus 1932 in Mettmann) is een Duits econoom. Hij is gespecialiseerd in de economie van kleine en middelgrote ondernemingen. In de jaren 1970 richtte hij het Mittelstandsinstitut Niedersachsen in Hannover op en publiceerde hij meer dan 20 boeken over het KMO-stelsel in Duitsland. Hamer werd in 1986 onderscheiden met het Kruis in de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland. Zijn column verschijnt eens per week op PI-NEWS.