De escalatie van de schaamteloze Amerikaanse voogdij over Libanon

De escalatie van de schaamteloze Amerikaanse voogdij over Libanon

Sondoss Al Asaad

De schaamteloze Amerikaanse voogdij over alle Libanese staatszaken is duidelijk sinds de presidentsverkiezingen, de benoeming van de premier, de vorming van het kabinet en de lopende veiligheids- en administratieve benoemingen.

Profiterend van de repercussies van de recente door de VS geleide Israëlische agressie tegen Libanon en het onoverwinnelijke Libanese besluit, lijken de VS enthousiast te zijn over het lanceren van een zogenaamd “vredespad” dat Libanon en Syrië omvat.

Reuters berichtte onlangs over verdere inmenging in de selectie van de gouverneur van Libanon's Centrale Bank door enkele potentiële kandidaten in Washington en op het Amerikaanse spionnenhol (de ambassade) in Beiroet te ondervragen over hun bereidheid om de confrontatie met Hezbollah aan te gaan.

Deze Amerikaanse voogdij werd het meest schaamteloos gedemonstreerd tijdens het bezoek van Morgan Ortagus, de plaatsvervangende speciale presidentiële gezant voor West-Azië, toen zij bevestigde - na de Israëlische agressie tegen Libanon te hebben geprezen - dat haar land van plan is Hezbollah te isoleren en te ontwapenen.

Diplomatieke bronnen onthulden ook dat de boodschap van de Trump-regering aan Beiroet dreigementen bevatte dat Libanon een groter isolement en economische verwoesting te wachten staat als het zich niet inzet om de invloed van Hezbollah in te perken.

Tijdens de recente agressie tegen Libanon gaf de Amerikaanse ambassadeur in Beiroet, Lisa Johnson, de politieke krachten tegen het verzet de opdracht om “zich voor te bereiden op het post-Hezbollah tijdperk”.

Washington is van plan om een plooibaar Libanees politiek systeem op te bouwen om het geleidelijk onder de paraplu van de Abraham Akkoorden te brengen, d.w.z. normalisatie met Israël; dit zal worden bereikt door systematische economische druk.

Washington beseft dat het zijn hegemonie alleen kan opleggen door de economische sancties tegen personen en bedrijven die banden hebben met Hezbollah aan te scherpen; dit is al een oude Amerikaanse aanpak, maar de intensiteit ervan is aanzienlijk toegenomen sinds het uitbreken van de financiële crisis, in 2019.

Deze Amerikaanse sancties, die bijna volledig worden gecoördineerd met de Europese Unie, hebben directe gevolgen voor vitale economische sectoren in Libanon, zoals het bankwezen en de handel, waardoor het lijden van Libanese burgers wordt verergerd, met name in gebieden als het zuiden, de Bekaa en de zuidelijke voorsteden van Beiroet.

Deze sancties van de VS zijn bedoeld om Hezbollah economisch te isoleren en te voorkomen dat Hezbollah zijn militaire capaciteit na de recente Israëlische agressie weer opbouwt.

Ongetwijfeld heeft de controle van extremistische en hardline groeperingen over de macht in Damascus Hezbollah de toegang tot wapens over de Libanees-Syrische grens ontnomen, wat aansluit bij het Amerikaans-Israëlische plan.

Bovendien weerspiegelen de herhaalde Israëlische luchtaanvallen en moorden in het zuiden, de Bekaa en andere regio's een niet aflatende inspanning om de logistieke capaciteiten van Hezbollah te beperken.

Washington dringt ook aan op wat het “wettelijke hervormingen” noemt die de Libanese regering moet doorvoeren om Al-Qard al-Hassan, de financiële instelling die banden heeft met Hezbollah, aan banden te leggen.

Het land blijft zijn invloed in het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank aanwenden om te voorkomen dat Libanon financiële hulp ontvangt tenzij deze zogenaamde hervormingen worden doorgevoerd op een manier die zijn belangen dient. Dit houdt ook in dat de Libanese regering onder druk wordt gezet om vitale sectoren te privatiseren, waardoor Westerse en Israëlische bedrijven de controle krijgen over de hefbomen van de Libanese economie.

Deze inspanningen vallen samen met duidelijke orders van de VS aan Libanon om te voorkomen dat Iraanse vliegtuigen landen op het vliegveld van Beiroet om de mogelijkheid te beperken dat geld van Iran naar Hezbollah wordt overgemaakt.

Jarenlang hebben de Verenigde Staten zich ingespannen om hun controle over het Libanese leger te verzekeren en een commandant aan te stellen die op één lijn staat met hun beleid.

Washington probeert nu het leger te positioneren tegen het verzet, of dat nu Hezbollah is of de Palestijnse facties, om de veiligheid van de Israëlische nederzettingen in het bezette Palestijnse noorden te garanderen en daarmee de veiligheid van de hele bezettingsentiteit.

Het gevaarlijkste aspect van de controle over het leger is de Amerikaanse wens om het te dwingen het verzet te ontwapenen; dit zal onvermijdelijk leiden tot de verdeeldheid en versplintering van het leger, een herhaling van de ervaring van de jaren tachtig.

Wat voor het leger geldt, geldt ook voor alle andere veiligheidsagentschappen, waarvan de benoemingen moeten voldoen aan de Amerikaanse normen.

Wat Washington oplegt voor de selectie van regeringsleden, geldt onvermijdelijk ook voor de benoeming van veiligheidshoofden, zodat zij onderworpen zijn aan het systeem dat Washington nodig acht om zijn voogdij over Libanon op te leggen.

Washington is van mening dat Libanon een historische kans krijgt die moet worden benut om Libanon te dwingen de betrekkingen met Israël te normaliseren.

Morgan Ortagus (foto), de plaatsvervangend speciaal gezant van de VS voor West-Azië, liet doorschemeren dat de huidige ontwikkelingen de weg vrijmaken voor de start van Libanees-Israëlische onderhandelingen over de ondertekening van een “vredesakkoord” tussen de twee partijen.

Daarnaast onthulde The Brookings Institution dat Washington aanzienlijke vooruitgang heeft geboekt in het overtuigen van veel politieke en economische elites in Libanon dat een oplossing voor de financiële crisis kan worden bereikt door het bevorderen van gezamenlijke economische projecten, zoals het exporteren van Libanees gas via de Israëlische bezettingsentiteit en het ontwikkelen van Libanese havens met Amerikaanse en Golffinanciering, op voorwaarde van normalisatie.

Wat Washington probeert op te leggen is dat wat vernietigd werd door zijn agressie tegen Libanon in september-november, alleen kan worden heropgebouwd door normalisatie met Israël.

Rapporten van het Internationaal Monetair Fonds geven aan dat internationale financiële hulp afhankelijk is van de implementatie van financiële hervormingen die het vermogen van lokale krachten om activiteiten ter ondersteuning van het verzet te financieren beperken.

In deze context introduceerde het Republikeinse Congreslid Greg Steube de PAGER-wet, die tot doel heeft economische en financiële sancties op te leggen aan Hezbollah en zijn bondgenoten en daarnaast druk uit te oefenen op de Libanese regering om ervoor te zorgen dat zij zich committeert aan de uitvoering van het Amerikaanse beleid in de regio.

De provocerende daad is gebaseerd op het isoleren van Hezbollah en het opdrogen van haar financieringsbronnen, zowel in binnen- als buitenland, wat de Libanese economische crisis verder compliceert en de regering dwingt om specifieke politieke en economische keuzes te maken die in lijn zijn met de Amerikaanse belangen.

De Israëlische regering had beweerd dat er een akkoord was om onderhandelingen met Libanon te beginnen over kwesties als de vijf door Israël gecontroleerde gebieden in Zuid-Libanon.

Ondanks dit alles zijn er Israëlische zorgen over het vermogen van de Libanese regering om de interne druk te weerstaan, vooral omdat zowel de Amerikaanse als de Israëlische kant zich realiseren dat de steun van de bevolking voor het verzet zeer groot is en moeilijk snel en gemakkelijk te verzwakken.

Libanon staat vandaag op een kritiek kruispunt nu Washington zijn visie probeert op te leggen, zoals onlangs werd aangegeven door Steven Witkoff, de gezant van Trump voor West-Azië, die optimisme uitte over de mogelijkheid dat Saoedi-Arabië zich zou aansluiten bij de Abraham Akkoorden.

Te midden van scherpe interne verdeeldheid en toenemende regionale uitdagingen blijft de toekomst open voor verschillende mogelijkheden, vooral omdat de machthebbers in Libanon machteloos zijn.

Libanon zal zijn weg van verzet blijven volgen of zich onderwerpen aan de Amerikaans-Israëlische hegemonie.  Alleen de komende dagen zullen uitwijzen in hoeverre dit plan zijn doelen zal bereiken of zal mislukken tegenover de wil van het verzet.