De evaporatie van het Christendom

De evaporatie van het Christendom

door Diego Fusaro

Bron: Diego Fusaro & https://www.ariannaeditrice.it/articoli/la-evaporazione-del-cristianesimo

Bergoglio is gisteren op 88-jarige leeftijd overleden. Dit pijnlijke verlies biedt ons tenminste de gelegenheid om enkele algemene overwegingen te maken over zijn figuur en over de manier waarop hij in deze jaren de Kerk van Rome heeft geleid. De eerste noodzakelijke opmerking betreft het feit dat Bergoglio, technisch gezien, nooit Paus is geweest: zoals we uitgebreid hebben aangetoond in ons boek "Het einde van het Christendom", heeft Benedictus XVI nooit het munus petrinum opgegeven, maar slechts het ministerium: simpel gezegd, Ratzinger heeft ermee ingestemd om de rol van Paus niet langer uit te oefenen, zonder ooit die rol op te geven. Met de voor de hand liggende consequentie dat hij tot het einde Paus bleef: om deze reden was de verkiezing van Bergoglio in 2013 een nulakt meer dan ongeldig. Zoals wel bekend is, kan er maar één paus zijn en wordt er geen nieuwe paus gekozen zolang de zittende paus niet is overleden of het munus niet heeft opgegeven, niet het ministerium. Dus, alles bij elkaar genomen, is de pauselijke zetel sinds 31 december 2022 vacant. 

Wat betreft de manier waarop Bergoglio de Kerk heeft bestuurd, beperkt tot het samenvatten van wat we in ons eerder genoemde boek hebben geschreven, kunnen we zeggen dat hij op alle mogelijke manieren de bestaande processen van de evaporatie van het Christendom heeft bevorderd, door een slimme en vloeibare neo-kerk te promoten, post-christelijk en open voor immanentie, terwijl het zichzelf volledig afsluit voor transcendentie. Die van Bergoglio was een religie van niets, in de vorm van een post-christelijk nihilisme dat in feite heeft bijgedragen aan het volledig leegmaken van het Christendom, waardoor het een eenvoudige ideologische dekking is geworden voor de liberal-progressieve globalisering. 

Terwijl Ratzinger heldhaftig had weerstaan aan de evaporatie van het Christendom, door de traditie, filosofie en theologie centraal te stellen en om deze reden voortdurend tegengewerkt te worden door de heersende orde, handelde Bergoglio op een diametraal tegenovergestelde manier en het is precies om deze reden dat hij vanaf het begin de lieveling was van de hegemonische orde: in plaats van te weerstaan aan de evaporatie van het Christendom, heeft hij deze op alle mogelijke manieren bevorderd. 

In de jaren zeventig merkte Pasolini op dat het christendom op een fundamenteel kruispunt stond, waardoor het zo geconcretiseerd werd: ofwel het christendom herleeft vanuit de oorsprong en zich verzet tegen een wereld die het niet meer wil, of het pleegt zelfmoord en lost op in de consumptiecivilisatie. Met Ratzinger hebben we de poging gezien om de eerste hypothese van Pasolini tot leven te brengen. Met Bergoglio daarentegen hebben we de triomf van de tweede geconstateerd.